Αγωνία (και λύτρωση) ψηφοφόρου μικρού κόμματος: Not in my name...

Σε αυτές τις εκλογές όλοι μιλούν μόνο για το καλό σενάριο: Μένουμε στο ευρώ. Δεν εξαϋλώνεται η οικονομία. Η πορεία της κοινωνίας και της οικονομίας συνεχίζει, όπως και πριν, σε ευρωπαϊκή ρότα. Στο σενάριο αυτό εμείς αντι-δρούμε (γκρινιάζοντας, καταγγέλλοντας, μεταθέτοντας «κόκκινες γραμμές» μπρος και πίσω). Σχεδόν ποτέ δεν προτείνουμε ή σχεδιάζουμε. Αυτοί που θα στείλουμε στη Βουλή θα συναγωνίζονται (όπως και πριν) στη ρητορεία, στην κοπάνα, στην εξυπηρέτηση της πελατείας τους. Ολα καλά και γνώριμα.

Κανείς δεν μιλά για το κακό σενάριο: Να βγούμε (με όποιον τρόπο) από το ευρώ. Να χρειαστεί να διαχειριστούμε τη χαώδη κατάσταση μετά. Να αποφασίσουμε σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάει η Ελλάδα, δεδομένου ότι θα έχει χάσει τον φάρο που την προσανατόλιζε από το 1977 - τη σύγκλιση προς την Ευρώπη.

Μπορεί όλα τα κόμματα να ξορκίζουν το κακό σενάριο, αλλά αυτός ο ψηφοφόρος αυτό σκέφτεται και αυτό φοβάται.
Στο κακό σενάριο, η Βουλή που θα προκύψει στις 17 Ιουνίου θα πρέπει να διαχειριστεί τη χειρότερη κρίση που θα αντιμετωπίζει ευρωπαϊκή χώρα από την εποχή του Πολέμου. Θα πρέπει να πάρει αποφάσεις καθοριστικής σημασίας που θα σημαδέψουν τις επόμενες δυο-τρεις δεκαετίες (αν όχι περισσότερο). Και θα τις πάρει μόνη της. Αυτός ο ψηφοφόρος έχει μόνο μια ευκαιρία και μια ψήφο να επηρεάσει το τι θα γίνει. Γνωρίζει ότι μετά την απομάκρυνση από τις κάλπες, ουδέν λάθος θα αναγνωριστεί.

Ο θυμός και η τιμωρία, του είπαν, τέλειωσαν τον Μάιο. Τώρα πια: ψυχρός ορθολογισμός. Τι να κάνει;
Ε, λοιπόν, δεν θα ήθελα με τίποτε να τσουβαλιαστεί η δική μου φωνή προκειμένου να στηρίξει επιλογές με τις οποίες ούτε συμφωνώ, ούτε ρωτήθηκα, ούτε ποτέ συζητήθηκαν. Αν υποκύψω σε εκβιαστικό δίλημμα και ψηφίσω κάτι ή κάποιον που δεν εμπιστεύομαι, τότε η ψήφος μου (πιθανότατα) θα «αξιοποιηθεί» για να δικαιολογήσει χειρισμούς με τους οποίους ίσως να διαφωνώ και επιλογές τις οποίες - αν τις ήξερα - ίσως και να απέρριπτα μετά βδελυγμίας. Αν είναι κάποιος να καταπατήσει πράγματα που εγώ θεωρώ θεμελιακής σημασίας, τότε, τουλάχιστον, ας μην το κάνει στο όνομά μου. Δεν με ρώτησαν, δεν συμφωνώ. Δεν δίνω λευκή επιταγή. Not in my name.

Για τον λόγο αυτό αυτός ο ψηφοφόρος θα πάει ήσυχος στις κάλπες και θα ψηφίσει αυτό που πιστεύει. Αν ένας/μία από τους υπόλοιπους 2,999% του εκλογικού σώματος δεν πειστεί και υποκύψει στο δίλημμα, και σαν συνέπεια βρεθεί η άποψή μας εκτός Βουλής, δεν πειράζει: Στις μεγάλες αποφάσεις μετράει το ποσοστό στην κοινωνία και όχι αυτό στη Βουλή. Αν πάλι, η κυρία που έχει το 0,001% που υπολείπεται από το στρογγυλό 3%, τύχει να διαβάσει αυτό το κειμενάκι, τότε θα έχει την ευχαρίστηση ότι θα προσθέσει, εκείνη προσωπικά, 8 έδρες στην πλευρά της λογικής και των μεταρρυθμίσεων - ό,τι και να γίνει. Με τη ΝΔ πρώτη, αυτό σημαίνει 5 έδρες καθαρά επιπλέον. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο, είναι 6 επιπλέον έδρες. Αυτό είναι αριθμητική.

Ηθικό δίδαγμα: Ας αφήσουμε τις σταυροφορίες σε άλλους. Εξάλλου, οι ιστορικές σταυροφορίες για αλλού ξεκινούσαν και αλλού κατέληγαν.

For the Record: Ο υπογράφων κατέληξε στη ΔηΞαν. Μάλιστα, δεδομένου ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε ψηφίσει άλλο κόμμα, διατρέχει κίνδυνο να είναι ο ίδιος το 0,001 που λείπει. Αν, όμως, κάποιος αναγνώστης έχοντας διαβάσει ως εδώ, κρίνει ότι τείνει προς κάποιο άλλο κόμμα (μεγάλο, τέως μεγάλο, νυν μικρό), το επιχείρημα εφαρμόζεται ατόφιο. Ας ψηφίσει αυτό που θέλει και αυτό που πιστεύει και όχι αυτό που του υπαγορεύουν.

Το ΒΗΜΑ