Σταχυολογώ ενδεικτικά από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών: μετά τις εκλογές, δημιουργείται μέσω διαρροών η προσδοκία σχηματισμού κυβέρνησης με στελέχη εκτός κομματικού σωλήνα, τα οποία θα έχουν μεν ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές στα τρία κόμματα (απολύτως λογικό), αλλά θα διαθέτουν τεκμήρια καταξίωσης σε θέσεις ευθύνης, ώστε να μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος της διακυβέρνησης σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Οι προσκοδίες αυτές ματαιώνονται, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων.
Μία από αυτές τις εξαιρέσεις είναι ο υπουργός Οικονομικών. Δεν εξετάζω τους λόγους που οδήγησαν στην παραίτηση του κ. Ράπανου. Οποιοι και να ήταν, όμως, θα έπρεπε να είναι γνωστοί από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε ο διορισμός του. Δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση ενός κράτους που βρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας, με ταμειακά διαθέσιμα λίγων εβδομάδων, να ανακοινώνει το όνομα του υπουργού Οικονομικών και στη συνέχεια να ανακαλεί τις ανακοινώσεις της. Ηδη, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει παρουσιάσει τέσσερις διαφορετικούς πρωθυπουργούς και ισάριθμους υπουργούς Οικονομικών τα τελευταία δύο χρόνια δημιουργεί εύλογα το ερώτημα στους εταίρους της πώς είναι δυνατόν να περιμένουν στοιχειώδη συνέχεια, συνοχή και συνέπεια από μια τέτοια χώρα. Σε κάθε συμβούλιο, κορυφής ή υπουργών, οι Ευρωπαίοι κάνουν και μια καινούργια γνωριμία από την Ελλάδα.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ανακοινώνουμε ότι λόγω του αιφνιδίου θέματος υγείας που αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός, η χώρα μας θα εκπροσωπηθεί στο Συμβούλιο Κορυφής από τον υπουργό Εξωτερικών κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο. Διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στο κυβερνητικό επιτελείο που να γνωρίζει τον εσωτερικό κανονισμό του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σύμφωνα με τον οποίο τα κράτη εκπροσωπούνται σε αυτό μονάχα από αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων. Σημειώνεται εδώ ότι αναφερόμαστε σε επαγγελματίες πολιτικούς, για τους οποίους η διαδρομή Αθήνα - Βρυξέλλες είναι τόσο συχνή όσο και η διαδρομή Παγκράτι - Κολιάτσου. Κι αν δεν ήξερε κανένας, δεν μπορούσε να ρωτήσει, αφού η απουσία πρωθυπουργού από σύνοδο κορυφής είναι φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο;
Ολα τα παραπάνω έρχονται σαν το κερασάκι στην τούρτα του διασυρμού που υπέστη η εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό τα τελευταία δύο χρόνια και επιβεβαιώνουν όσους στις Βρυξέλλες επιμένουν ότι, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, η Ελλάδα είναι «ειδική περίπτωση», καθώς δεν έχει φθάσει στο στάδιο πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης που να δικαιολογεί θέση στο τραπέζι του Eurogroup.
Φυσικά, τα πράγματα στο εσωτερικό δεν είναι καλύτερα. Το κράτος όχι μόνον αδυνατεί να φέρει εις πέρας στοιχειώδεις λειτουργίες του, αλλά και κάνει ό,τι μπορεί για να ψήσει το ψάρι στα χείλη όσων πολιτών του επιμένουν να είναι νομοταγείς και να δυσκολέψει τη ζωή στους ελάχιστους «ψυχοπαθείς» που έχουν απομείνει να προσπαθούν να επενδύσουν και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα. Και παρά την κρίση, τίποτε σχεδόν δεν έγινε τα τελευταία δύο χρόνια, προκειμένου να αλλάξει κάτι.
Ισα ίσα, το ίδιο αναποτελεσματικό κράτος καλείται να διεκπεραιώσει τον ίδιο ή και περισσότερο φόρτο ανούσιας εργασίας, με πολύ λιγότερους πόρους, λόγω κρίσης.
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες έκαναν το καθήκον τους: έκλεισαν τα αυτιά σε όσους τους υπόσχονταν και πάλι λαγούς με πετραχήλια και ότι «λεφτά υπάρχουν» και επέλεξαν το δύσκολο, τον επώδυνο τρόπο της προσαρμογής στη χωρίς δανεικά ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Το λιγότερο που έχουν να περιμένουν αυτοί οι πολίτες σε αντάλλαγμα της εντολής τους από το κράτος είναι να μην τους διασύρει.
Οποιοι επιδείξουν και πάλι εγκληματική ανεπάρκεια στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, πολύ φοβάμαι ότι θα έχει κακό τέλος. Οχι απ’ όσους τους ψήφισαν, κρατώντας τη μύτη τους, αλλά από τους άλλους που τους περιμένουν στη γωνία...
του Νίκου Χρυσολωρά στην Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου