Υπάρχει ακόμη μεγάλη ποικιλία από εμπορικά σήματα στην ελληνική αγορά, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι ποικιλία των χωρών κατασκευής. Ακόμη και εμπορικά σήματα ελληνικής καταγωγής γράφουν πλέον πως κατασκευάζονται στην Τουρκία κλπ. Άλλες παρουσίες ήταν η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Σλοβενία και φυσικά οι χώρες της Ασίας...
Από το νότο της ευρωζώνης η Ιταλία στη συγκριμένη κατηγορία έχει καταφέρει να διατηρεί δυο - τρία εμπορικά σήματα που έχουν έδρα σχεδιασμού και διαχείρισης τη χώρα, αλλά κατασκευάζονται σε χώρες φθηνού εργατικού κόστους... Αυτό σημαίνει πως τα εμπορικά της σήματα εξασφαλίζουν κάποιες θέσεις εργασίας και εισαγωγή εισοδήματος από το εμπορικό ισοζύγιο εξαγωγών εισαγωγών πλυντηρίων...
Στην Ελλάδα ό,τι ξοδεύουμε για πλύσιμο πρέπει να πιστώνεται στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου αποκλειστικά.
Όταν ξεκινούσα αυτή τη δουλειά, πριν από 25 χρόνια περίπου υπήρχαν ακόμη πλυντήρια, δυο - τρεις μάρκες ψυγείων και αυτοκίνητα που κατασκευάζονταν στην Ελλάδα.
Οι αλλαγές στο διεθνές σκηνικό με την κατάρρευση του σοβιετικών μπλοκ στη γειτονιά μας και των λοιπών σοσιαλισμών στην Ασία και η εγκαθίδρυση του ελληνικού πελατειακού σοσιαλισμού στην Ελλάδα άλλαξε άρδην αυτή την εικόνα.
Οι εργαζόμενοι στο ελληνικό δημόσιο από 300.000 στις αρχές της δεκαετίας του ’80 εκτοξεύθηκαν μέχρι τις 700.000 οι οποίοι μαζί με ΔΕΚΟ και διάφορες μορφές υποαπασχόλησης ξεπέρασαν κάποια στιγμή και το ένα εκατομμύριο.
Επιπλέον, οι εκ του κρατικού προϋπολογισμού με δανεικά χρηματοδοτούμενες, αγροτικές επιδοτήσεις, τα έργα του δημοσίου και οι επιδοτήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων μέσω αναπτυξιακών, ανέβαζε τον αριθμό των θέσεων εργασίας που πληρώνονταν από τα κρατικά ταμεία ακόμη υψηλότερα.
Η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια βρέθηκε σε ένα χάσμα. Η οικονομία της στηριζόταν σε μια χαμηλού εργατικού κόστους ελαφρά προστατευόμενη βιομηχανία. Μόλις εμφανίστηκαν οι λοιπές χώρες χαμηλότερου κόστους, η Ελλάδα έπεσε στο «κενό». Αντί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τον ιδιωτικό τομέα να αναπροσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να βρει νέο ρόλο στο διεθνές οικονομικό σύστημα, «ευνούχισε» κάθε προσπάθεια, πριμοδοτώντας ένα πελατειακό παρασιτικό μοντέλο.
Η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, σαν συνέπεια της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους, θα περίμενε κανείς πως θα αφυπνούσε την πολιτική ηγεσία και την κοινωνία, να πράξουν τα δέοντα προκειμένου να καλύψουν τη διαφορά.
Μάταια όμως, στα δυο χρόνια της χρεοκοπίας η πολιτική ηγεσία και ο λαός πλειοδοτούν και ο ένας «βαυκαλίζει» τον άλλο για δήθεν «πυρηνικά» όπλα με τα οποία θα εκβιάσουμε τους ευρωπαίους να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την ελληνική κατανάλωση και το βιοτικό επίπεδο επειδή, αν σταματήσουν να το κάνουν, θα υποστούν πανωλεθρία...
Στραβός είναι ο γιαλός;
Παρά το γεγονός πως τα δυο τελευταία χρόνια η χώρα έχει χρεοκοπήσει, το ελληνικό δημόσιο πρόλαβε να πραγματοποιήσει περί τις 70.000 προσλήψεις. Ήτοι, περί τις 100 ημερησίως...
Το αποτέλεσμα αυτό επισημαίνει η έκθεση της μόνιμης αντιπροσωπείας της Τρόικα στη Αθήνα. Πρωταθλητές των προσλήψεων σύμφωνα, με ρεπορτάζ του χθεσινού Βήματος, οι ΟΤΑ, η Υγεία, η αστυνομία και το Υπουργείο Πολιτισμού. Δηλαδή, υπουργεία που κατά τα λοιπά επάνδρωσαν κατά κύριο λόγο «μεταρρυθμιστές» υπουργοί...
Στα δυο χρόνια της χρεοκοπίας οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έχουν αυξηθεί κατά 700.000 από 500.000 περίπου στα τέλη του 2009 στους 1.200.000 στα τέλη του πρώτου τριμήνου του 2012...
Τον αριθμό των 700.000 νέων ανέργων αν τον διαιρέσουμε επίσης δια των 700 ημερών περίπου που αθροίζουν τα δυο έτη της χρεοκοπίας, μας κάνουν περί τους 1.000 ανέργους ημερησίως οι οποίοι προστίθενται στην μακρά αλυσίδα της δυστυχίας...
Για κάθε μία πρόσληψη στο δημόσιο «κάηκαν» περί τις δέκα θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αφού: Η υψηλότερη φορολογία, με αύξηση ΦΠΑ, και έκτακτες εισφορές ανάγκασε πολλές επιχειρήσεις με οριακό κόστος λειτουργίας να βάλουν λουκέτο.
Η «θεραπεία» της ελληνικής χρεοκοπίας περνάει αναγκαστικά από την αύξηση της ανεργίας αφού έχουμε να κάνουμε με μια κατά βάση παρασιτική οικονομία που ευημερούσε χάρη στην εύκολη πρόσβαση στα δανεικά. Η σωστή συνταγή απαιτούσε όμως μείωση των θέσεων εργασίας στο δημόσιο και εφαρμογή πολιτικών που στήριζαν και θα αύξαναν τις θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και δη, τους κλάδους των εξαγωγών οι οποίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να υποκαταστήσουν την ροή των ευρώ προς την χώρα χωρίς δανεικά και ως εκ τούτου με βιώσιμο τρόπο...
Αντ’ αυτού σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό της χώρας, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, στηλιτεύουν τις ευθύνες κάποιου νεοφιλελευθερισμού (...κατά τον τρόπο που ο Θύμιος στο Μπακαλόγατο μονολογούσε ποιος είναι αυτός ο ΝΙΚΑΣ και γιατί τον πληρώνω..) για την κρίση και πράττουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που επιτάσσει η κοινή λογική για την έξοδο από την κρίση, βοηθώντας έτσι στην διατήρηση του «σοβιετικού» μοντέλου της ελληνικής οικονομίας στην οποία στηρίζουν την πολιτική και επαγγελματική τους επιβίωση.
Κατά τον τρόπο που ένα οικοσύστημα αλληλεξαρτώμενων αλυσίδων μπορεί να συντηρήσει ένα αριθμό παρασίτων, καταρρέει αν ξεπεραστεί αυτός ο αριθμός ισορροπίας, έτσι και η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο στάδιο της κατάρρευσης...
Η ελληνική κρίση με βιολογικούς όρους...
Οι μονάδες σε ένα οικοσύστημα είναι αλληλοεξαρτώμενες. Κάθε μια κάνει τη δουλειά, έχοντας εμπιστοσύνη πως και η άλλη θα κάνει τη δική της. Όλα τα οικοσυστήματα εμπεριέχουν παράσιτα. Η δυναμική βιωσιμότητας ή η υπονόμευση ενός συστήματος εξαρτάται από την ισορροπία των παρασίτων και των διάφορων κατηγοριών ξενιστών.
Μια κοινωνία στηρίζεται στην συνεργασία και την εμπιστοσύνη. Όταν οι αποστάτες, που δεν πληρώνουν φόρους, που κλέβουν, που ληστεύουν, η κοινωνία καταρρέει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τα παράσιτα ξεπερνούν το όριο αντοχής ανανέωσης του ξενιστή.
Ποιος φόρος όμως είναι δίκαιος;
Αυτός που δίνει κίνητρο στο φορολογούμενο να μην κλέβει, να δουλεύει πιο πολύ και να παράγει περισσότερο. Δίκαιος φόρος είναι επίσης αυτός που εξασφαλίζει στην κοινωνία τα μέσα να παρέχει ασφάλεια, στη δημόσια τάξη, στην υγεία, στις ευκαιρίες.
Κάποιος καταβάλει από το περίσσευμα φόρο και κάποιος αποκτά εισόδημα από την φορολογία. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο πλευρές πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Αν καταρρεύσει η εμπιστοσύνη του κοινωνικού συμβολαίου καταρρέει η ισορροπία και η κοινωνία.
Η Ελλάδα μοιάζει να έχει πέσει στη δίνη πολλών κυκλώνων ταυτόχρονα. Χρόνια προβλήματα ξέσπασαν μαζί με συγκυριακά και δημιούργησαν τον μεγαλύτερο κυκλώνα της νεότερης ιστορίας.
Με μια γερασμένη δημογραφικά, αλλά και με αυταπάτες που εκλαμβάνουν τον παρασιτισμό για κάποιο είδος σοσιαλισμού και εθνικής υπερηφάνειας, η κοινωνία μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο να εξέλθει όρθια της κρίσης. Πόσο μάλλον αν μας εγκαταλείψουν οι ευρωπαίοι δίπλα σε μια ταχέως ισχυροποιούμενη Τουρκία...
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου