Οι άνθρωποι και οι στατιστικές

Γράφει ο virge

Ο Στάλιν είχε πει ‘’ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι μια τραγωδία, ο θάνατος ενός εκατομμυρίου ανθρώπων είναι στατιστική''. Αυτή η φράση είναι πολύ σκληρή πράγματι, όχι όμως τόσο για την έννοια που περιέχει, δηλαδή το θάνατο. Είναι σκληρή διότι μαρτυρά το τρόπο με τον οποίο ο απολυταρχισμός σε κάθε του μορφή και οποιαδήποτε έκφανση αντιμετωπίζει τον άνθρωπο-ως νούμερο επάνω σε έναν στατιστικό πίνακα. Και το εξειδικεύω στο θέμα των μεταναστών.
Οι συζητήσεις πολλές, τα άρθρα, τα ρεπορτάζ, αυτό το ποσοστό των μεταναστών προσήχθη, τόσοι είχαν χαρτιά, άλλοι τόσοι δεν είχαν, τόσοι υπολογίζεται να μεταφερθούν στην Κόρινθο ή άλλού. Ανάμεσα στους πολίτες η συζήτηση για τη λαθρομετανάστευση είναι επίσης έντονη-τι να κάνουν, πού να τους πάνε. Έχει άραγε κανείς από όλους αυτούς σταματήσει για ένα δευτερόλεπτο μονάχα για να σκεφτεί ότι μιλάμε πάντα για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Όχι για νούμερα επάνω σε έναν πίνακα, όχι για ένα μέγιστο ζήτημα δημόσιας τάξης που χρειάζεται επίλυση και τα λοιπά.
Μιλάμε για ανθρώπους που έρχονται εδώ ρακένδυτοι, απογοητευμένοι, εκδιωγμένοι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήρθαν για να αποδιοργανώσουν το κράτος μας ούτε ήρθαν για να δεχτούν τον εξευτελισμό που τους φορτώσαμε για όλα τα κακά που μάς βρήκανε. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας που εμείς οι Έλληνες ως επί το πλείστον ψηφίζαμε, και οι γονείς και οι παππούδες μας όλα αυτά τα χρόνια, αυτές οι κυβερνήσεις έδωσαν τα χέρια, υπέγραψαν συνθήκες, αποτελείωσαν οικονομικά το κράτος, και τώρα αναζωπυρώνουν το αίσθημα της ξενοφοβίας μας για να μας πείσουν ότι αν καταπολεμήσουμε το πρόβλημα οι Ευρωπαίοι θα μας χαϊδέψουν το κεφάλι και θα μας αφήσουν μέσα στην Ευρώπη.
Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι που μας κρατούν δέσμιους σε συνθήκες που μάς εμποδίζουν να το λύσουμε άλλωστε. Έτσι λοιπόν ο νεοέλληνας ‘’Ξένιος Δίας’’ δίνει την εντολή, οι σκούπες βγαίνουν από τις αποθήκες και η ΕΛΑΣ σκουπίζει με την επιμονή παστρικής νοικοκυράς τη σκόνη από τα παπούτσια των λαθρομεταναστών. Παρά τις αντιφασιστικές κορώνες που βγάζει ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης και πολλοί εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου, η επέλαση των αυθεντικών παλικαριών του κυρίου Μιχαλολιάκου, οι φασαρίες τους, ο ξυλοδαρμός των μεταναστών καθημερινά, συνεπικουρεί την προσπάθειά τους. Αυτή τη στιγμή τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά είναι τόσο πλαδαρά που δεν αντιδρούμε, δεν εξανιστάμεθα, ίσα ίσα που η δαιμονοποίηση των μεταναστών δεδομένων των πρόσφατων εγκλημάτων που διαπράχθησαν από αλλοεθνείς ανανωρίζει στις πράξεις αυτές μια αποκατάσταση του δικαίου και της τάξης. Της άνομης τάξης, γιατί η έννομη τάξη δεν υπάρχει, σεργιανίζει καθημερινά ανάμεσα σε Μαινάνδρου και Σοφοκλέους κοιτώντας χαρτιά, ελέγχοντας διαπιστευτήρια, ανακυκλώνοντας εδώ κι εκεί σε περιοχές της Αττικής και της υπόλοιπης Ελλάδος δεκάδες μετανάστες.
Τα κέντρα κράτησης είναι στρατόπεδα, είναι κατασκευές από αλουμίνιο, είναι κοτέτσια ίδια. Όταν όμως παρακολουθούσαμε τα ίδια κοτέτσια στο Γκουαντάναμο μιλούσαμε για απάνθρωπη και φασιστική συμπεριφορά των κυνηγών τρομοκρατικών φαντασμάτων της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Όταν παρακολουθούσαμε παρόμοιες πρακτικές σε άλλα καθεστώτα αγανακτούσαμε ειλικρινά. Και τώρα δε λέμε τίποτα? Τώρα είναι δικαιολογημένα όλα αυτά επειδή πλέον δεν υπάρχει δουλειά για κανέναν και επειδή ανακαλύψαμε ότι και στις άλλες εθνικότητες υπάρχει ο σπόρος του εγκλήματος?
Δε μιλώ για τα προφανή, τη δημοκρατία μας, που άλλωστε κάποιοι θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει και ίσως να έχουν και δίκιο, ή ακόμα για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όλα αυτά που, στα αυτιά εκείνων που μεσούσης της κρίσης άφησαν ελεύθερα τα εθνικιστικά τους αισθήματα, θα ακουστούν ως άγονος διεθνισμός. Μιλώ για την ανθρωπιά που δεν πρέπει να χάσουμε, μιλώ για τον παραλογισμό του να θεωρούμε ξαφνικά ότι ο Πακιστανός με το παράνομο εμπόριο των ομπρέλων και των γυαλιών ευθύνεται για τα δάνεια που ξεπληρώνουμε ακόμα από την Ελληνική Επανάσταση, μιλώ για την πρωτοφανή αδράνειά μας απέναντι στο παρακράτος των φασιστών που όταν βάλαμε στην Ελληνική Βουλή τούς δώσαμε την απαραίτητη δημοκρατική επίφαση για να ενεργούν εξ’ ονόματος του ελληνικού λαού. Εμείς διαλέξαμε να ποτίσουμε το δέντρο της ελευθερίας μας με το αίμα των ‘’άλλων’’ που αγωνιούμε να εξοβελίσουμε από τους κόλπους της ρημαγμένης μας κοινωνίας, σε βάρος όμως αυτής της ίδιας της ελευθερίας και της δημοκρατικής μας συνείδησης.
Και όταν αυτό το δέντρο λαβωμένο από τις πολλές τσεκουριές που τού δίνουμε πέσει σε ποιο όνομα θα στηρίζουμε άραγε έπειτα τους αγώνες και τους πολέμους μας?