Το αυγό του φιδιού

 Του Χρήστου Αλεξανδρή

Αυτό που ζούμε σήμερα στη χώρα είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων της τρόικας και της απερχόμενης κυβέρνησης, το τέλος των μονόδρομων και της μη διαπραγμάτευσης.
Οι εμπνευστές του μνημονίου κατάφεραν, μέσα σε δυόμισι χρόνια, μια κρίση ελλείμματος να τη μετατρέψουν σε συνολική κρίση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και σε πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας.
Οι πολιτικές που μας έφεραν μέχρι εδώ δεν είναι πλέον σε θέση να διασφαλίσουν την έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά έχουν μπλοκάρει και τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, προσθέτοντας στο οικονομικό πρόβλημα και μια κρίση πολιτική που εκδηλώνεται με την ακυβερνησία. Από την ώρα που άρχισε να εφαρμόζεται το μνημόνιο, οι υποστηρικτές του σχεδίου δεν σταμάτησαν ούτε μια στιγμή να ισχυρίζονται ότι τα σχέδιά τους και τα μέτρα που έπαιρναν θα έσωζαν την ελληνική κοινωνία, ότι θα έβγαζαν την Ελλάδα από την κρίση και μέσα στο 2012 θα επέστρεφε στις αγορές.

Για να μην κατηγορηθώ ως αντιμνημονιακός, σπεύδω να δηλώσω ότι οι εμπνευστές του μνημονίου είχαν τα καλύτερα σχέδια για την ελληνική οικονομία, ότι είχαν πετύχει τις καλύτερες συμφωνίες, ότι η χώρα χρειαζόταν επειγόντως ένα πρόγραμμα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και ότι οι άνθρωποι που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας αυτή την αποστολή ήταν οι καλύτεροι και με τις αγαθότερες προθέσεις. Έκαναν όμως ένα μεγάλο λάθος. Αγνόησαν το γεγονός ότι το μνημόνιο θα εφαρμοζόταν σε μια δημοκρατική χώρα που εδώ και κάμποσες δεκαετίες έχει συνηθίσει να λύνει τις διαφορές της με τη μέθοδο των εκλογών. Άλλωστε και ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης πίστευε ότι εξυπηρετεί το γενικό καλό της κοινωνίας, ο λαός όμως είχε διαφορετική άποψη.

Σε μια δημοκρατική χώρα, όπως η Ελλάδα, το τι πιστεύει ένας πολιτικός για τον εαυτό του και τι αυταπάτες έχει για το περιεχόμενο της πολιτικής του, μικρή σημασία έχει. Αυτό που κυρίως μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα λέει ότι οι ξένοι και εγχώριοι εμπνευστές του μνημονίου παρέλαβαν ένα μεγάλο πρόβλημα και αντί να το αντιμετωπίσουν μετριάζοντας τις επιπτώσεις της κρίσης, εφεραν την καταστροφή. Άργησαν να καταλάβουν ότι σε μια δημοκρατική χώρα εκσυγχρονισμός με το ζόρι δεν γίνεται και ότι δεν μπορείς να κυβερνάς και να επιβάλλεις τις επιλογές σου με εκβιαστικά διλήμματα, ακόμη κι αν πιστεύεις ακράδαντα ότι αυτές οι πολιτικές σώζουν τη χώρα και το λαό.

Αυτό που καταδικάστηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου ήταν κυρίως η ελιτίστικη και αριστοκρατική αντίληψη ότι κάποιοι πεφωτισμένοι εκεί πάνω γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ποιο είναι το σωστό και ότι με τρόπο αυταρχικό θα καταφέρουν να επιβάλλουν τις επιλογές τους στους από κάτω, που δεν ξέρουν ποιο είναι το συμφέρον τους. Οι άνθρωποι, όντας νάνοι, που νόμιζαν ότι είναι γίγαντες, όπως λέει ο ποιητής, δεν είχαν πέντε δράμια μυαλό για να καταλάβουν ότι στη σημερινή εποχή, προκειμένου να πετύχουν οι όποιες αλλαγές σε μια χώρα με δημοκρατική παράδοση και με δυτικού τύπου πολιτικό σύστημα, απαιτείται η συναίνεση του ελληνικού λαού, η συναίνεση της πλειοψηφίας των πολιτών.

Βιώνουμε σήμερα τα αποτελέσματα της ολέθριας και καταστροφικής τους πολιτικής. Οι σταθερές του κοινοβουλευτισμού συνετρίβησαν και άνοιξε επικίνδυνα ο δρόμος στις δυνάμεις του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, της εύκολης διαμαρτυρίας και του πολιτικού εξτρεμισμού. Όλοι ομολογούν σήμερα ότι εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού και φαινόμενα σαν κι αυτά που εκδηλώθηκαν χθες, με τον βουλευτή της “Χρυσής Αυγής” να επιτίθεται σε δύο κυρίες του ελληνικού κοινοβουλίου, δείχνουν ακριβώς ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει.

Χρήστος Αλεξανδρής στο Lamiareport