Συνέβη να συνοδεύσω στενό συγγενικό μου πρόσωπο, ασφαλισμένο του δημοσίου, σε ιδιωτικό καρδιολογικό ιατρείο και να διαπιστώσω από πρώτο χέρι τόσο τις συνοδές αστοχίες του ευλαβώς επιλεγέντος και ιεροπρεπώς λιβανισθέντος συστήματος ηλεκτρονικής συνταγογράφησης όσο και την τερατώδη, ανερμάτιστη και κυνική μετακύλιση του συνολικού βάρους της σχετικής δαπάνης στους ίδιους τους ασφαλισμένους – μια μετακύλιση που αποφασίστηκε εν κρυπτώ και παραβύστω, με πλήρη επίγνωση των οικονομικών και υπαρξιακών αδιεξόδων που προκαλούσε στα θύματά της και με τεράστιας κλίμακας εγκληματικά αποτελέσματα.
Όσην ώρα περίμενα να ολοκληρωθεί η εξέταση, παρακολουθούσα έναν διαρκώς επιμηκυνόμενο στοίχο ασθενών να υφίσταται με θαυμαστή ισομοιρία αισθημάτων αγανάκτησης και καρτερίας τη συνταγογράφηση των φαρμάκων τους. Άκουσα επανειλημμένως τη χειρίστρια του μηχανογραφικού συστήματος να αναφωνεί «το σύστημα έπεσε, πρέπει να περιμένουμε». Και βέβαια «περιμέναμε». Όχι εγώ φυσικά, ο σιωπηλώς μακαρίζων την καλή κατάσταση της υγείας μου και απλώς παριστάμενος σε άτυχες στιγμές άλλων, αλλά γέροντες τρεμάμενοι, ετοιμόρροποι, προκαλούντες σφίξιμο στο στομάχι με την προφανή τους αδυναμία, τη δύσπνοια, τα επιτακτικά προτάγματα της συχνουρίας και τη συχνά ατελέσφορη προσπάθεια να κρατηθούν στα πόδια τους.
«Περιμέναμε» λοιπόν την «επάνοδο του συστήματος». Καρτερικά, αναπόφευκτα, με οργή που μόλις και μετά βίας σφιγγόταν στα δόντια, κολλούσε στη γλώσσα, γινόταν στυφάδα και άγος και αηδία για ένα κράτος που μ’ ό,τι κι αν καταπιάνεται αποτυχαίνει. Που την αποτυχία την έχει αναγάγει σε γενετικό‑κληρονομικό γνώρισμα όλων των λειτουργιών του και δεν διστάζει, δεν αισχύνεται να την πασπαλίζει με το περισσευούμενο στους «λειτουργούς» του θράσος – το θράσος που απαιτείται για να παρουσιάσει κανείς την τραγωδία ως επιτυχία. Θράσος χιλίων πιθήκων, θα πρόσθετα, που θαυματουργικώ τω τρόπω κατορθώνει εντέλει να χωρά σε ζεύγος μόνον επίσημων υπουργικών χειλέων. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, με τόση προφάνεια, ώστε κανείς πια, ακόμη και ο πλέον φανατικός, ο πλέον «βαμμένος» οπαδός, να μη τολμά να υπερασπιστεί έναν υποτιθέμενο ‑ έστω ‑ κόκκο αληθείας μέσα στο αισχρό, το βασανιστικό, το λιμνάζον ψέμα που μας καταπίνει όλους.
Στη συνομιλία που ακολούθησε με τον γιατρό πληροφορήθηκα τα χειρότερα.
Αφού οι γέροντες υποστούν την απλώς χρονική σε τούτο το στάδιο ταλαιπωρία της συνταγογράφησης με τις διαρκείς «πτώσεις του συστήματος», θα πρέπει να πληρώσουν οι ίδιοι και τη συμμετοχή του δημοσίου στη φαρμακευτική τους δαπάνη (διότι το δημόσιο, ως γνωστόν, δεν εξοφλεί εδώ και μήνες τα φαρμακεία, οι δε φαρμακοποιοί δικαίως πλέον αρνούνται να ζουν με την … ελπίδα της απόδοσης των οφειλών ή του πλουσίου μισθού εν τω παραδείσω). Ακολούθως, θα πρέπει να προσκομίσουν τη σχετική απόδειξη στο αρμόδιο τμήμα του ΟΠΑΔ. Εκεί, αφού θα περιμένουν κατά μέσον όρο τέσσερις ‑ πέντε ώρες στην ουρά (όσοι αντέξουν, εννοείται), θα καταθέσουν τις αποδείξεις και θα περιμένουν δεκατέσσερις μήνες (!) για να τους επιστραφούν τα χρήματα. Στο διάστημα αυτό ένας καρκινοπαθής ενδέχεται να πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του 6.000 ‑ 8.000 ευρώ για να …έχει να λαμβάνει! Ίσως οι γέροντες θα πρέπει να έχουν μαζί τους και walkman, σκέφτηκα εκ των υστέρων, για να ακούν ως πρελούδιο της ευλόγως συντομευόμενης μ’ όλα αυτά μετάβασής τους εις τας αιωνίους μονάς το “Odyssey of the Oblong Square” του Steve Reid …
Το ίδιο βράδυ πληροφορήθηκα από δελτίο ειδήσεων ότι υπερήλικος ιερέας εξέπνευσε περιμένοντας στην ουρά του ΟΠΑΔ Θεσσαλονίκης επί τέσσερις ώρες για να υποβάλει απόδειξη φαρμακευτικής δαπάνης! Επίσης, αγανακτισμένος πολίτης στην ίδια ουρά έσπασε το χέρι υπαλλήλου αρμόδιου για την παραλαβή των αποδείξεων! Ο κοινωνικός δαρβινισμός σε όλο του το μεγαλείο! Όποιος επιβιώσει! Ο δε Πιλάτος έχει ήδη νίψει τας χείρας του κι εξαφανιστεί με ελαφρά πηδηματάκια…
Η μείωση του φαρμακευτικού κόστους των ασφαλισμένων του δημοσίου θα επιτευχθεί λοιπόν, ως φαίνεται, με τρεις συγκεκριμένους τρόπους:
α) είτε θα πληρώσουν από την τσέπη τους, εφόσον έχουν, και θα αρνηθούν να υποβάλουν τον εαυτό τους στον εξευτελισμό μιας πακιστανικού τύπου στοιβασίας σε βρωμερούς χώρους αναμονής εις βάρος της αξιοπρέπειας, της νοημοσύνης και ενδεχομένως της ίδιας της επισφαλούς τους υγείας·
β) είτε θα οπλιστούν με υπομονή ωθούμενοι από την οικονομική τους αδυναμία και θα προσκομίσουν μεν τις αποδείξεις, θα εξοφληθούν δε, εάν ποτέ εξοφληθούν, μετά δεκατέσσερις μήνες (οπότε το δημόσιο αναβάλλει άμεσες μέχρι πρότινος πληρωμές για περισσότερο από ένα χρόνο και εμφανίζει τεχνητά μειούμενο κατά το διάστημα αυτό το καταβαλλόμενο κόστος της σχετικής δαπάνης)·
γ) είτε δεν θα έχουν να πληρώσουν, οπότε μπορούν ανέτως να εγκαταλείψουν τον μάταιο (και άδικο) τούτο κόσμο με τη βεβαιότητα ότι κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτούς και κανέναν δεν θα προβληματίσει η αποδημία τους.
Ήθελα να ’ξερα ποιος νοσηρός, επιπέδου αμοιβάδας νους, ποιο κατ’εξαίρεσιν ανθρωπόμορφο αποκύημα εντομολάγνου καφκικής φαντασίας, ποιο κινούμενο υπόδειγμα κομματικής ευγονικής συνέλαβε αυτόν τον εκπληκτικά καμουφλαρισμένο μηχανισμό μαζικής εξόντωσης γερόντων υπό το πρόσχημα της «οικονομίας κλίμακας», του «εξορθολογισμού», της «ανάταξης» του συστήματος. Ειλικρινά, ήθελα να ’ξερα αν ο υπεύθυνος αυτού του νέου Καιάδα που ήδη μετράει θύματα έχει όνομα προκειμένου να του φωνάξω κατάμουτρα πόσων μεγατόνων παλιάνθρωπος είναι και να τον μηνύσω ως υπεύθυνο για την τέλεση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Διότι τι λιγότερο από «ευρεία ή συστηματική επίθεση εναντίον οποιουδήποτε άμαχου πληθυσμού εν γνώσει της επίθεσης» συνιστά αυτή η μαζική εξώθηση ανήμπορων ανθρώπων στον βέβαιο θάνατο;
Ο πρωθυπουργός πριν από τις εκλογές του 2009 είχε επανειλημμένως αναφερθεί στο κλισέ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Βλέποντας τώρα τα αποτελέσματα της χρηστοήθους και μεσσιανικής πολιτικής του, σκέπτομαι ότι μάλλον εις εαυτόν απηύθυνε το δίλημμα. Το οποίο εν προκειμένω θα μπορούσε να εκφραστεί και διαφορετικά, με περισσότερο χριστιανικούς αν θέλετε όρους: ζωντανοί και βουτηγμένοι στην αμαρτία ή νεκροί και καθ’
οδόν προς τη σωτηρία; Και είναι προφανές ποιο από τα δυο επέλεξε. Ο δε λαλίστατος επί της υγείας υπουργός του είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα εμφανιστεί ως ο απόλυτος θριαμβευτής και εξολοθρευτής των ελλειμμάτων, ως ο εμπνευστής και εφαρμοστής του πρωτοποριακού συστήματος αντιμετώπισης ασφαλιστικών κινδύνων «Ο Καιάδας». Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έχει καταφέρει να εξαφανίσει το πρόβλημα μαζί με τους ανθρώπους. Όπως συνέβη κατά το παρελθόν με την καταπολέμηση της μύγας τσε-τσε με τη χρήση του DDT. Η επιτυχία υπήρξε απόλυτη. Η μύγα εξαφανίστηκε σε όλη την περιοχή των πηγών του Νείλου. Και μαζί εξαφανίστηκε κάθε ίχνος ζωής…
Η κατάσταση θυμίζει την περίοδο της κυβέρνησης Κερένσκι, λίγο πριν από το ξέσπασμα της σοβιετικής επανάστασης. Με μία κρίσιμη διαφορά. Τότε όλοι γνώριζαν λίγο-πολύ τι θα επακολουθούσε. Γνώριζαν ποιοι ήταν οι μπολσεβίκοι και τι επαγγέλλονταν. Σήμερα κανείς δεν γνωρίζει τι τεύξεται η επιούσα. Κι αυτό είναι το πλέον τραγικό…
* Ο κ. Μπαϊρακτάρης είναι Δρ Νομικής ΑΠΘ-συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου