Σε ποιον ανήκουν τα δημόσια αγαθά;

Σε ποιον ανήκουν τα δημόσια πράγματα; Πριν απαντήσετε προσέξτε όσα συμβαίνουν με τον ευρύ δημόσιο τομέα. Κάποιοι πιστεύουν πως τα δημόσια αγαθά «ανήκουν» σε όσους απασχολούνται στους αντίστοιχους οργανισμούς. Ούτε καν στους φορολογουμένους. Κι ας τα έχουν πληρώσει πανάκριβα. Ούτε, προφανώς, στους πελάτες τους. Κι ας υποφέρουν από μια απαράδεκτη, συχνά, σχέση τιμής προς την ποιότητα ενώ, σε κάθε περίπτωση, είναι οι απαραίτητοι αποδέκτες των όποιων προσφερόμενων υπηρεσιών ή προϊόντων.

Ισως, σημειώνει καλός φίλος, τα πράγματα να είναι ακόμη χειρότερα. Ισως, επιμένει εκείνος, δεν πρέπει να μιλούμε για «δημόσια», αλλά για κρατικά. Κάν’ το και θα καταλάβεις, συνεχίζει ο ίδιος, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημόσια αλλά κρατική ιδιοκτησία. Επειδή όμως το κράτος ανήκει σε όποιον, ανά εκλογική περίοδο κατορθώνει να το «κατακτήσει», οι υπηρεσίες είναι «κομματικές». Αλλος φίλος, λέει πως τα κρατικά πράγματα δεν καθοδηγούνται από τα κόμματα. Ούτε καν από τους υπουργούς. Οι πραγματικοί «ιδιοκτήτες» είναι οι συνδικαλιστές! Που μας επιστρέφει όμως στις κομματικές μειοψηφίες.

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει κι άλλο αυτή την άσκοπη αναζήτηση, ειδικά αν προσπαθήσει να εξηγήσει σε ποιον ανήκουν τα πανεπιστήμια, τα πεζοδρόμια, τα σχολεία, οι θάλασσες, οι ποταμοί και οι χείμαρροι, η αγροτική γη, τα βραχάκια κάτω από τις βιλάρες ορισμένων της τάξης των ιθαγενών προυχόντων, αλλά και οι κεντρικοί πεζόδρομοι όπου απλώνουν την πραμάτεια τους οι ιθαγενείς, μακρινοί συγγενείς των οποίων, είναι βέβαιο πλέον, όλοι είμαστε!

Σε όποιον από τους παραπάνω κι αν ανήκουν κρατικά μέσα και ιδιοκτησίες όπως: λεωφορεία, απορριμματοφόρα, συρμοί του ηλεκτρικού και του μετρό, ο «μοχλός της ΔΕΗ», ραντάρ της αεροπορικής κίνησης, τα φυλάκια των διοδίων στους αυτοκινητόδρομους και τόσα ακόμη.

Παρόμοια συνδικαλιστική προστασία παρέχεται στον τρόπο με τον οποίο «αξιοποιείται» η δημόσια περιουσία στα νοσοκομεία. Η κατανομή δαπανών μεταξύ ιδιωτικού ιατρείου ή θεραπευτηρίου και της αντίστοιχης κρατικής υποδομής γίνεται με θαυμαστή ακρίβεια. Μάθετε περιστατικά άλλων και περίπλοκων γεννήσεων. Είναι ώρα να προστατεύσουμε το δημόσιο αγαθό, την κοινή περιουσία τα χρήματα του φορολογούμενου. Οι πολιτικοί μας έχουν την απόλυτη ευθύνη και θα πρέπει να τους κακίσουμε για την παραμικρή αβαρία και το παραμικρό αναίτιο έξοδο. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πόσο καλύτερα υπηρετείται το κοινό συμφέρον όταν η αξιοποίηση, εκμετάλλευση και επένδυση γίνεται και με κριτήρια και για λογαριασμό και με τους κανόνες που ισχύουν στον ανταγωνιστικό τομέα. Δεν σπαταλούν με τον ίδιο τρόπο τις νοσοκομειακές προμήθειες στα ιδιωτικά κέντρα. Ούτε κοστίζουν το ίδιο οι συγκοινωνίες στη συμπρωτεύουσα. Ούτε οι αυτοκινητόδρομοι, που συντηρούν και κατασκευάζουν οι ιδιωτικές κοινοπραξίες είναι στην κατάσταση που τις άφησε το κράτος. Αν δεν έχετε ακόμη πειστεί, σκεφτείτε τις τηλεπικοινωνίες και κάντε τη σύγκριση με όσα ίσχυαν στη δεκαετία του ’80. Η επιλογή είναι απλή. Μένει να βρεθεί πολιτική πλειοψηφία που θα ασπαστεί τη λογική ότι το Δημόσιο δεν μπορεί να μετατρέπεται σε ιδιωτικό κάθε φορά που κάποιους συμφέρει «πολιτικά»!

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου στην kathimerini.gr