Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία...
Η οικονομική κρίση δεν πλήττει μόνο τους εργαζομένους, ιδιωτικούς ή δημόσιους υπαλλήλους. Αγγίζει τους πάντες. Όλα τα κοινωνικά στρώματα και επίπεδα. Δεν ξεχωρίζει φύλο, ηλικία, χρώμα. Τίποτα. Έτσι, λοιπόν, μια μόνιμη κρίση πλήττει πολλά χρόνια τώρα χιλιάδες μικρά παιδιά. Στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Τα γνωστά ως «παιδιά του δρόμου». Σίγουρα με την τωρινή κατάσταση πληθαίνουν καθημερινά τα φτωχά παιδιά. Το 23,3% των παιδιών στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Τα παιδιά για όλους είναι και πρέπει να είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. Πόσο μάλλον όταν αυτά είτε γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους επιτήδειους, είτε κακοποιούνται. Τα παιδιά είναι το τώρα, το αύριο, το πάντα. Οι αριθμοί που θα διαβάσετε παρακάτω σοκάρουν. Δυστυχώς, λίγο πολύ πάντα υπήρχε το θέμα της εκμετάλλευσης και της κακοποίησης των παιδιών. Όσο περνά ο καιρός, όμως, οι αριθμοί αυξάνονται δραματικά και με γοργούς ρυθμούς.
Αδιαφορεί το κράτος
Όλοι μας στενοχωριόμαστε, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι. Όλοι μας βλέπουμε αυτά τα παιδιά να υποφέρουν και κανείς δεν φιλοτιμείται. Όλοι μας έχουμε τη λάθος νοοτροπία. Αυτή να «προσευχόμαστε για εκείνα τα δύστυχα αγγελούδια» χωρίς να προχωράμε στην πράξη, αλλά να μένουμε στην προσευχή! Έτσι αναθέτουμε σε άλλους την ευθύνη να «προσέξουν» τα παιδιά. Η Πολιτεία έχει αποδειχτεί «ανήμπορη» να αντιδράσει στα κυκλώματα που παρασέρνουν βίαια τα μικρά παιδιά στην πορνεία, στα ναρκωτικά και στη φτώχεια. Στην Ελλάδα του 2010, σύμφωνα με το ΕΚΚΕ, 450.000 μικρά παιδιά αλλά και έφηβοι ζουν σε καθεστώς φτώχειας. Δεν εννοούμε ασφαλώς να μην μπορούν να πάνε…διακοπές, αλλά χωρίς να έχουν τα στοιχειωδώς απαραίτητα. Όλα αυτά τα παιδιά, που μπορεί τώρα να είναι πολύ περισσότερα, ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Όλοι τα έχουμε δει στους δρόμους να έρχονται τρομαγμένα, ταλαιπωρημένα και με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια τους να μας ζητήσουν ευγενικά να τους δώσουμε ό,τι μπορούμε. Άλλα να μας καθαρίσουν τα τζάμια του αυτοκινήτου και άλλα να μας πουλήσουν λουλούδια ή χαρτομάντιλα. Το εύλογο ερώτημα όμως που προκύπτει είναι ένα: από πού προέρχονται όλα αυτά τα παιδάκια; Είναι απλώς φτωχά που αναγκάστηκαν να επαιτούν ή πίσω τους κρύβονται σωματέμποροι και κακοποιοί;
Αναλφάβητα τα περισσότερα φτωχά παιδιά
Άλλες φορές είναι φτωχά και άλλες κακοποιούνται ανελέητα για να βγουν στην επαιτεία. Τα περισσότερα παιδιά από το 23,3% που προαναφέραμε αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο. Επτά στα δέκα είναι αναλφάβητα. Πού είναι η Πρόνοια λοιπόν; Πού είναι το κράτος; Πού είναι όλοι εκείνοι που μιλούν με βεβαιότητα ότι θα μειώσουν κάθε σχετικό φαινόμενο με την πάροδο του χρόνου και τελικά αυξάνεται δραματικά; Τα δάκρυά τους αποδείχτηκαν κροκοδείλια. Η Πολιτεία αδυνατεί να παράσχει ισότιμη εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά. Λόγω της οικονομικής ύφεσης και της κρίσης τα ελληνικά νοικοκυριά με ανήλικα παιδιά έχουν αρχίσει να μειώνονται σημαντικά σε αριθμό. Λογικό αν το σκεφτεί κανείς. Όποιον και να ρωτήσεις, όσο κι αν θέλει να κάνει οικογένεια, δεν πάει σε τέτοια εποχή να κάνει παιδιά. Όταν δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Όταν δεν ξέρει αν θα έχει να φάει!
Παράλληλα, ο αριθμός των φτωχών παιδιών αυξάνεται σταθερά. Το 71,2 %, δε, είναι αναλφάβητα! Πρέπει να επισημανθεί μάλιστα ότι το 14,6% των μαθητών στο λύκειο και το 7% αυτών που φοιτούν στο δημοτικό η το γυμνάσιο αδυνατούν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους.
Σε έξαρση η μαύρη εργασία ανηλίκων
Κοντά στις 80.000 εκτιμάται ότι είναι οι έφηβοι που απασχολούνται στη μαύρη αγορά εργασίας. Ένα νούμερο όμως που συνεχώς μεταβάλλεται. Όπως έχει πει και ο Συνήγορος του Παιδιού Γιώργος Μόσχος, η παιδική εργασία ακμάζει στην χώρα μας. Οι νόμιμα εργαζόμενοι έφηβοι είναι μόνο 20.000. Τι θα απογίνουν στο μέλλον όλα αυτά τα παιδιά και οι έφηβοι;
Και αυτή η κατάσταση επικρατεί πολλά χρόνια. Τώρα που προστίθενται δε ως επιβαρυντικοί παράγοντες η παγκόσμια οικονομική ύφεση και ειδικότερα η ελληνική κρίση, πόσο ψηλά θα φτάσουν άραγε τα νούμερα αυτά; Ένα είναι το σίγουρο. Όσο η Πρόνοια αγνοεί και αδιαφορεί, ο αριθμός των παιδιών αυτών δεν θα σταματήσει να διογκώνεται. Ένα άλλο, πολύ μεγάλο πρόβλημα είναι τα αλλοδαπά παιδιά, τα οποία εισέρχονται κατά χιλιάδες κάθε χρόνο στη χώρα μας. Τα περισσότερα από αυτά ασυνόδευτα, ανυπεράσπιστα, χωρίς να τηρούνται τα δικαιώματά τους. Υπολογίζεται ότι εισέρχονται στη χώρα μας 7.000-8.000 χιλιάδες μικρά παιδιά ετησίως. Παιδιά που είναι εύκολα θύματα κάθε εγκληματικής δραστηριότητας, ένα φαινόμενο που μαστίζει την κοινωνία μας. Ωστόσο, η Πολιτεία δεν κάνει κάτι. Εμείς δεν κάνουμε κάτι. Έχουμε αφήσει αυτά τα παιδιά στο... έλεος του Θεού!
Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Συλλόγου «Το χαμόγελο του παιδιού»
«Τα πραγματικά στοιχεία από τα στατιστικά σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερα», λέει στην «PRESS Time» ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος της Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης, «Το χαμόγελο του παιδιού»
«Η Πολιτεία το μόνο που κάνει είναι τυπικοί έρανοι, φιλανθρωπίες και τίποτα άλλο», συνεχίζει, εκφράζοντας έτσι την οργή του απέναντι στην πολιτεία. «Δεν ζητάμε πολλά, απλά να έχει το κάθε παιδί το δικαίωμα να ζει και να εκπαιδεύεται», τονίζει στην «PRESS Time» ο κ. Γιαννόπουλος. Όπως αναφέρει ο ίδιος, πριν από την οικονομική κρίση, δηλαδή πριν από 3-4 χρόνια, τα φτωχά παιδιά στους δρόμους ήταν 418.000. Και αναρωτιέται με πόνο στη φωνή του: «Φανταστείτε τώρα!».
Για τον κ. Γιαννόπουλο η μόνη ελπίδα για το μέλλον αυτών των παιδιών -και όχι μόνο- είναι η αλληλεγγύη. Και αυτό διότι στις δύσκολες εποχές ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Έτσι μπορούμε να γίνουμε και πιο δυνατοί. «Η μόνη ελπίδα για το μέλλον είναι η αλληλεγγύη. Όταν έρχονται τέτοιες εποχές γινόμαστε πιο αλληλέγγυοι. Όχι να καθόμαστε και να ευχόμαστε και να τα ρίχνουμε στους άλλους. Να συνδράμουμε όλοι μαζί. Στην εξάρθρωση της πορνείας, των ναρκωτικών, της δουλείας!». Μάλιστα υπογράμμισε χαρακτηριστικά: «Πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά».
Πέραν των άλλων, επιτίθεται στο κράτος και την Πρόνοια, επισημαίνοντας ότι δεν κάνουν τίποτα παρά μόνο τυπικές φιλανθρωπίες, για τα μάτια του κόσμου. «Δεν υπάρχει Πρόνοια. Πρόνοια είναι να νοιάζεται το κράτος. Να μπορούν να ζουν αυτά τα παιδιά όχι με πολυτέλειες, αλλά απλά να έχουν να φάνε και να πηγαίνουν σχολείο».
Με άλλα λόγια, λέει στην «PRESS Time» ότι καταπατούν τα δικαιώματα των παιδιών. «Μετά λένε για τα δικαιώματα του παιδιού. Μα μπορεί το παιδί μόνο του να διεκδικήσει τα δικαιώματά του; Δεν μπορεί. Το κράτος πρέπει να το κάνει αυτό».
Το βασικό σύνθημα με το οποίο τον τελευταίο καιρό «κοιτάει μπροστά» ο Σύλλογος «Το χαμόγελο του παιδιού» είναι το εξής: «Να μπορούν να ονειρεύονται τα παιδιά ένα καλύτερο μέλλον». Όπως μας εξήγησε ο κ. Γιαννόπουλος, αυτό δεν αφορά μόνο τα κακοποιημένα ή φτωχά παιδιά, αλλά γενικότερα τις νέες γενιές. Τέλος, ανέφερε ότι στεγάζει και «ζει» 10.000 παιδιά! Μια τεράστια προσπάθεια και μικρή βοήθεια, δυστυχώς, μπροστά στο εκτεταμένο φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε όλοι μας ως κοινωνία. Μα πάνω απ’ όλα ως άνθρωποι!
Κακοποίηση παιδιών
Σε έξαρση βρίσκεται τον τελευταίο καιρό η κακοποίηση παιδιών, περισσότερο μάλιστα στο οικογενειακό περιβάλλον, γεγονός που οφείλεται στην κακή διάθεση των γονέων λόγω οικονομικής κρίσης.
Υπάρχουν αρκετοί τύποι κακοποίησης παιδιών. Η σωματική χωρίζεται σε σεξουαλική, αλλά και απλώς σωματική. Από εκεί και πέρα υπάρχει η εγκατάλειψη και η παραμέληση, καθώς και η εξώθηση σε επαιτεία ή πορνεία. Τέλος, υπάρχει και η ψυχολογική κακοποίηση.
Σύμφωνα με υπολογισμούς βασισμένους σε στοιχεία διάφορων ερευνών της εγκληματολόγου του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού Ειρήνης Φερέτη, κάθε χρόνο στην Ελλάδα 5.000 - 10.000 παιδιά προσχολικής ηλικίας υφίστανται κακοποίηση ή παραμέληση από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Σύμφωνα δε με τα στατιστικά στοιχεία που έδωσε ο σύλλογος «Το χαμόγελο του παιδιού» για το έτος 2010 (από 1/1 έως 31/10), το μεγαλύτερο ποσοστό κακοποίησης των παιδιών το καταλαμβάνει η παραμέληση και η εγκατάλειψη (με 48%), στοιχείο που δείχνει ότι αίτιο της κατάστασης αυτής είναι η οικονομική ύφεση, η κατάθλιψη που επικρατεί, αλλά και η γενικότερη ψυχολογία των γονέων. Στη συνέχεια έρχεται η σωματική κακοποίηση που αγγίζει το 44%. Σωματική κακοποίηση είναι το ξύλο των γονέων -και όχι μόνο- στα παιδιά, το δυνατό χτύπημα σε αυτά, καθώς και το ξύλο με διάφορα αντικείμενα, όπως λόγου χάρη μια ζώνη. Στο 3% ανέρχεται η σεξουαλική κακοποίηση και η εξώθηση σε επαιτεία, ενώ σε πορνεία είναι ελάχιστα έως μηδενικά τα ποσοστά. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως αυτός που προκαλεί την κακοποίηση είναι οι γονείς. Στο 39% ανέρχεται το ποσοστό που εκτιμάται ότι και οι δύο γονείς κακοποιούν το παιδί τους. Αν και πολλοί θα περίμεναν τον πατέρα στην πρώτη θέση του πίνακα, προηγείται η μητέρα με 38% ως υπαίτιος της κακοποίησης, ενώ ο πατέρας ακολουθεί με 17%. Βέβαια υπάρχει και ένα 6% που οφείλεται σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Όσον αφορά στις ηλικίες των παιδιών που κακοποιούνται, τα στοιχεία δείχνουν ότι πιο πολύ είναι τα βρέφη-παιδιά από 0-6 ετών με 41%. Στην ηλικία των 7-12 κακοποιείται το 31%. Προφανώς όσο μεγαλώνουν είναι δυσκολότερη η κακοποίηση και έτσι από 13 έως 18 ετών τα στοιχεία δείχνουν ένα 16%. Το υπόλοιπο 12% είναι κακοποιημένα παιδιά άγνωστης ηλικίας. Οι έρευνες έχουν δείξει πως οι επιπτώσεις στα παιδιά-θύματα, της ενδοοικογενειακής βίας είναι χρόνιες και σφραγίζουν ανεξίτηλα τη βιοψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη, αλλά και τη μετέπειτα πορεία τους ως ενήλικα άτομα, ως σύντροφοι, σύζυγοι και γονείς. Μια ρήση των ψυχιάτρων είναι πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται», εννοώντας πως παιδιά τα οποία κακοποιήθηκαν από τους γονείς τους και τους κατηγορούσαν γι’ αυτό, όταν έγιναν γονείς έπραξαν το ίδιο στα παιδιά τους. Είναι εξωφρενικό όμως να σκέφτεται κανείς πως οι γονείς γίνονται βασανιστές και βιαστές των ίδιων τους των παιδιών.
- 450.000 δεν έχουν τα απαραίτητα (ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας)
- 71,2% των φτωχών παιδιών είναι αναλφάβητα
- 80.000 έφηβοι εργάζονται στη μαύρη αγορά
- 7% των φτωχών παιδιών εγκαταλείπει το σχολείο στο δημοτικό ή το γυμνάσιο
- 14,6% δεν ολοκληρώνουν τη 12ετή σχολική εκπαίδευση
- 7.000-8.000 αλλοδαπά παιδιά εισέρχονται στη χώρα μας ετησίως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου