* Ο ανώτατος άρχοντας της χώρας μας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αποψιλωμένος από τις όποιες εξουσίες τού έδιδε το Σύνταγμα της μεταπολιτεύσεως, μετά από τις αλλεπάλληλες και εν πολλοίς περιττές αναθεωρήσεις του, παρακολουθεί ανήμπορος και αμήχανος τα διαδραματιζόμενα και περιορίζεται σε λόγους παρηγορίας ή/και νουθεσίας προς τους υψηλούς επισκέπτες του.
* Η κυβέρνηση, που έχει ήδη ευθέως ομολογήσει ότι δεν εφαρμόζει πλέον, εν όψει των έκτακτων συνθηκών, το πρόγραμμα με το οποίο κέρδισε τη λαϊκή εντολή, προσπαθεί, καίτοι με προφανώς ελλιπή συντονισμό, να επαναλάβει τους άθλους του Ηρακλέους, κινούμενη ανάμεσα σε Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, μετακαλώντας συμβούλους από τα πέρατα της Οικουμένης προς επίσκεψη και ίαση του βαρύτατα νοσούντος ασθενούς της.
* Τα πολιτικά κόμματα, ιδίως εκείνα που άσκησαν εξουσία, πλήρως απαξιωμένα στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών, αφού προεξόφλησαν ήδη με δάνεια τις κρατικές επιχορηγήσεις που δικαιούνται, έχουν περιπέσει, σε επίπεδο της βάσεως των μελών τους, σε χειμερία νάρκη. Είναι προφανές ότι, τουλάχιστον τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ανακτήσουν την αίγλη την οποία είχαν προσδώσει σε αυτά οι ιδρυτές τους.
* Το γεγονός και μόνον ότι, σύμφωνα με πρόσφατες μετρήσεις, το 1/4 του εκλογικού σώματος δεν δηλώνει ότι θα ψήφιζε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα, ενώ το ποσοστό της αποχής κατά τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές έφθασε και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπέρασε το 60%, βεβαιώνει ότι ο κυρίαρχος, σύμφωνα με το Σύνταγμα, λαός, στην καλύτερη περίπτωση αδρανεί, στη χειρότερη, παγερώς αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα.
* Η δημόσια διοίκηση έχει σαλπίσει υποχώρηση. Οσα στελέχη της δεν έσπευσαν, όπως-όπως, να συνταξιοδοτηθούν, έχουν κηρύξει οιονεί λευκή απεργία, αφού βλέπουν τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται, την ίδια στιγμή που ο πληθωρισμός αυξάνεται και η ύφεση διευρύνεται.
* Η δημόσια εκπαίδευση παραπαίει. Ευκαίρως- ακαίρως αναζητούνται προφάσεις για στάσεις εργασίας, αργίες και απεργίες, έτσι ώστε η παιδευτική διαδικασία να ατονεί και τελικώς να παραλύει.
* Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα οποία με αποφάσεις τής εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας και για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων, ακρίτως πολλαπλασιάστηκαν και όλως αδικαιολογήτως κατακερματίστηκαν, είναι εύλογο να αντιδρούν, όταν, ως μαγική λύση των τόσων κακών που έχουν από δεκαετιών συσσωρευθεί, προτείνεται το ρηξικέλευθο μέτρο της εισαγωγής των πρυτανικών αρχών από το εξωτερικό!
* Η δημόσια Υγεία ελπίζει πάντοτε στο θαύμα. Οι ουρές των πολιτών που εξακολουθούν να σχηματίζονται από τα ξημερώματα για να εξυπηρετηθούν από τις υπηρεσίες του ΙΚΑ και η κατάσταση στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία αρκούν για να καταδείξουν ότι ευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ακυρώνεται πρακτικώς η έννοια του κοινωνικού κράτους.
* Η κατάσταση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μετά τον «Καποδίστρια» και λίγο πριν από την έναρξη λειτουργίας του «Καλλικράτη», εξεικονίζεται κατά τον παραστατικότερο τρόπο αν κανείς θελήσει να επιχειρήσει έναν περίπατο στο κέντρο της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων, όπου από ετών πλέον ο εορτασμός των Χριστουγέννων συνδυάζεται με λόφους σκουπιδιών.
* Η Εκκλησία αυτοπεριορίστηκε στις προσευχές της και η διοίκησή της, φαινομενικώς τουλάχιστον, ξανακλείστηκε στο καβούκι της προς αγαλλίαση των πολιτικών δυνάμεων ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθετήσεως. Επέστρεψε στα φιλανθρωπικά της έργα, καθόλου κακό αυτό, και αύξησε τις μερίδες των συσσιτίων για τους απόρους και τους ενδεείς, θυμίζοντας την εποχή που ο τότε Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, διοργάνωνε συσσίτια για τους λιμοκτονούντες πολίτες...
Μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, με τις κυριολεκτικώς κοσμογονικές μεταβολές, μεταβολές που κάθε μέρα περιορίζουν τα κεκτημένα του, ο μέσος πολίτης συνειδητοποιεί την αδυναμία του και ίσως κατά βάθος διαισθάνεται και συνομολογεί και τα δικά του λάθη, όταν υποκύπτοντας στις Σειρήνες των τραπεζών και των κάθε λογής «προσφορών» βίωνε, επί σειρά ετών, με δανεικά, μιαν αναντίστοιχη με τις πραγματικές του δυνατότητες ευμάρεια.
Τώρα έχει ακινητοποιηθεί και παρακολουθεί βουβά, όπως ακριβώς τη «στιγμή» ενός μεγάλου σεισμού, όταν, όσο διαρκεί το φαινόμενο, κανείς δεν μπορεί να κινηθεί ή/και να μιλήσει...
Πόσο θα διαρκέσει άραγε αυτή η «στιγμή»; Πόσο θα αντέξει αυτή τη βουβή απαντοχή; Πότε και πώς θα εκδηλωθεί; Θα μας φέρει ως κοινωνία πιο κοντά, μπροστά στον κίνδυνο, ή μήπως ελλοχεύει η «δολερή διχόνοια» και θα μας διαιρέσει ακόμη πιο βαθιά, όταν γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οδηγούμεθα σε μια ελίτ πολύ πλουσίων και σε μια θάλασσα απελπιστικά φτωχών και εξαρτημένων ανθρώπων;
Ο κ. Ι. Μ. Κονιδάρης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου