Toυ Aγγελου Σταγκου
Η χώρα της μυθοπλασίας, της συνωμοσιολογίας και της φαντασιακής πραγματικότητας βαδίζει ακάθεκτη αλλά και παραζαλισμένη προς τις εκλογές, δίχως όμως να παρεκκλίνει ούτε κατ’ ελάχιστον από τις γραμμές που έχει χαράξει στη νεότερη ιστορία της. Τις γραμμές ακριβώς της μυθοπλασίας, της συνωμοσιολογίας και της φαντασιακής πραγματικότητας μέσα στις οποίες κινούνται πολιτική τάξη, κλειδοκράτορες της ενημέρωσης και κοινωνία. Παρά το γεγονός ότι οι προσεχείς εκλογές διαφέρουν από προηγούμενες γιατί δεν αφορούν μόνο τη διακυβέρνηση, αλλά και τις τύχες της Ελλάδας, ίσως και το πεπρωμένο της.
Είναι φανερό ότι η πολιτική τάξη αδυνατεί να ξεφύγει από τις συνήθειες της μυθοπλασίας και της μικροπολιτικής με τις οποίες πορευόταν, ενδεχομένως με κάποιες μικρές διακοπές, σε όλη τη διάρκεια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει με τα μίντια και με τον λαό. Ο νέος μύθος στον δρόμο προς τις εκλογές είναι ότι από την επομένη κιόλας θα αρχίσουν οι διαδικασίες της αναδιαπραγμάτευσης ή ακόμη και της ακύρωσης του επάρατου Μνημονίου και όλα θα έλθουν στα ίσα τους. Ετσι απλά, και δίχως φυσικά να ερωτηθεί η πλευρά των δανειστών μας, η οποία τουλάχιστον προς το παρόν στέλνει διαφορετικά μηνύματα.
Τον χορό του νέου μύθου τον σέρνει ασφαλώς ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά ακολουθούν πρόθυμα οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος, Καμμένος, Κουβέλης και άλλοι εκπρόσωποι κομμάτων ή κομματιδίων. Μίντια παίζουν τη μουσική, ενώ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης όχι μόνο παρακολουθεί με ευχαρίστηση, αλλά και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι στο χέρι της... υπερδύναμης που ονομάζεται Ελλάδα να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο, αφού έτσι θέλει. «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε», θα μπορούσε να απαντήσει πιραντελικά και με χιούμορ κάποιος σχετικά λογικός, αν η σοβαρότητα των πραγμάτων το επέτρεπε.
Σύσσωμη η πολιτική τάξη, λοιπόν, αρνείται πεισματικά να κάνει μια προσπάθεια ερμηνείας των μηνυμάτων που έρχονται από έξω, του περιβάλλοντος που διαγράφεται, αλλά και των διαθέσεων που επικρατούν απέναντι στη χώρα μας. Ουσιαστικά, οι πάντες πιστεύουν πως ό,τι και να γίνει η παραμονή μας στην Ευρωζώνη είναι εξασφαλισμένη γιατί δεν θα τολμήσουν να μας οδηγήσουν στην έξοδο. Στον δημόσιο διάλογο σήμερα, κανείς δεν αναφέρει ότι τα Μνημόνια Ι και ΙΙ επιβλήθηκαν γιατί η οικονομία ήταν στη διαδικασία κατάρρευσης, ούτε ότι ασχέτως των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη η Ελλάδα ανήκει σε μια ειδική κατηγορία μόνη της. Εχει προφανώς ήδη αποφασιστεί ότι για τα δεινά μας φταίει αποκλειστικά το Μνημόνιο και δίχως αυτό η χώρα θα ανθήσει αυτόματα.
Η αντικειμενική πραγματικότητα όμως απαιτεί προβληματισμό, σωστή ανάλυση, σχέδιο και προσαρμογές. Κουβέντα δεν γίνεται πώς θα γίνει αποτελεσματικότερη η διοίκηση σε όλη της την έκταση, πώς θα διευρυνθεί η παραγωγική βάση και με ποιον τρόπο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Κανείς δεν συζητεί για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που περιλαμβάνουν τα Μνημόνια Ι και ΙΙ ή για την τεχνογνωσία που προσφέρουν οι ξένοι για να αποκτήσει στοιχειώδη μορφή διοίκησης το ελληνικό κράτος, είτε παραμείνει στην Ευρωζώνη είτε βγει από αυτήν. Και κανείς δεν ρωτάει πώς θα γίνουν αυτές χωρίς την πίεση των εταίρων.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο δημόσιος διάλογος γίνεται στο πλαίσιο του ονείρου και της αναζήτησης δρόμου επιστροφής στο μοντέλο που μας οδήγησε στην καταστροφή. Η πολιτική τάξη αποδεικνύεται ανίκανη να βάλει στο τραπέζι την αναζήτηση μιας νέας κατεύθυνσης και δεν φαίνονται στον ορίζοντα δυνάμεις που ευαγγελίζονται κάτι καινούργιο. Ακόμη και η ελληνική νεολαία είναι οργισμένη γιατί αισθάνεται ότι χάνει τη βολή της ή γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια διορισμών στο Δημόσιο, παρά γιατί επιθυμεί τον εκσυγχρονισμό των δομών του κράτους, της κοινωνίας και της συλλογικής νοοτροπίας. Οι νέοι δεν πιστεύουν στην αξιοκρατία γιατί έμαθαν από τους γονείς τους τη χρησιμοποίηση πλαγίων μέσων για να «τη βγάζουν καθαρή» στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, να βολεύονται στον Στρατό, να διορίζονται στον δημόσιο τομέα και να επιβιώνουν με επιδοτήσεις επαγγελματικά.
Κατά τα άλλα, τα Μνημόνια Ι και ΙΙ φταίνε για όλα...
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_03/06/2012_445131
Η χώρα της μυθοπλασίας, της συνωμοσιολογίας και της φαντασιακής πραγματικότητας βαδίζει ακάθεκτη αλλά και παραζαλισμένη προς τις εκλογές, δίχως όμως να παρεκκλίνει ούτε κατ’ ελάχιστον από τις γραμμές που έχει χαράξει στη νεότερη ιστορία της. Τις γραμμές ακριβώς της μυθοπλασίας, της συνωμοσιολογίας και της φαντασιακής πραγματικότητας μέσα στις οποίες κινούνται πολιτική τάξη, κλειδοκράτορες της ενημέρωσης και κοινωνία. Παρά το γεγονός ότι οι προσεχείς εκλογές διαφέρουν από προηγούμενες γιατί δεν αφορούν μόνο τη διακυβέρνηση, αλλά και τις τύχες της Ελλάδας, ίσως και το πεπρωμένο της.
Είναι φανερό ότι η πολιτική τάξη αδυνατεί να ξεφύγει από τις συνήθειες της μυθοπλασίας και της μικροπολιτικής με τις οποίες πορευόταν, ενδεχομένως με κάποιες μικρές διακοπές, σε όλη τη διάρκεια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει με τα μίντια και με τον λαό. Ο νέος μύθος στον δρόμο προς τις εκλογές είναι ότι από την επομένη κιόλας θα αρχίσουν οι διαδικασίες της αναδιαπραγμάτευσης ή ακόμη και της ακύρωσης του επάρατου Μνημονίου και όλα θα έλθουν στα ίσα τους. Ετσι απλά, και δίχως φυσικά να ερωτηθεί η πλευρά των δανειστών μας, η οποία τουλάχιστον προς το παρόν στέλνει διαφορετικά μηνύματα.
Τον χορό του νέου μύθου τον σέρνει ασφαλώς ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά ακολουθούν πρόθυμα οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος, Καμμένος, Κουβέλης και άλλοι εκπρόσωποι κομμάτων ή κομματιδίων. Μίντια παίζουν τη μουσική, ενώ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης όχι μόνο παρακολουθεί με ευχαρίστηση, αλλά και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι στο χέρι της... υπερδύναμης που ονομάζεται Ελλάδα να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο, αφού έτσι θέλει. «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε», θα μπορούσε να απαντήσει πιραντελικά και με χιούμορ κάποιος σχετικά λογικός, αν η σοβαρότητα των πραγμάτων το επέτρεπε.
Σύσσωμη η πολιτική τάξη, λοιπόν, αρνείται πεισματικά να κάνει μια προσπάθεια ερμηνείας των μηνυμάτων που έρχονται από έξω, του περιβάλλοντος που διαγράφεται, αλλά και των διαθέσεων που επικρατούν απέναντι στη χώρα μας. Ουσιαστικά, οι πάντες πιστεύουν πως ό,τι και να γίνει η παραμονή μας στην Ευρωζώνη είναι εξασφαλισμένη γιατί δεν θα τολμήσουν να μας οδηγήσουν στην έξοδο. Στον δημόσιο διάλογο σήμερα, κανείς δεν αναφέρει ότι τα Μνημόνια Ι και ΙΙ επιβλήθηκαν γιατί η οικονομία ήταν στη διαδικασία κατάρρευσης, ούτε ότι ασχέτως των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη η Ελλάδα ανήκει σε μια ειδική κατηγορία μόνη της. Εχει προφανώς ήδη αποφασιστεί ότι για τα δεινά μας φταίει αποκλειστικά το Μνημόνιο και δίχως αυτό η χώρα θα ανθήσει αυτόματα.
Η αντικειμενική πραγματικότητα όμως απαιτεί προβληματισμό, σωστή ανάλυση, σχέδιο και προσαρμογές. Κουβέντα δεν γίνεται πώς θα γίνει αποτελεσματικότερη η διοίκηση σε όλη της την έκταση, πώς θα διευρυνθεί η παραγωγική βάση και με ποιον τρόπο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Κανείς δεν συζητεί για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που περιλαμβάνουν τα Μνημόνια Ι και ΙΙ ή για την τεχνογνωσία που προσφέρουν οι ξένοι για να αποκτήσει στοιχειώδη μορφή διοίκησης το ελληνικό κράτος, είτε παραμείνει στην Ευρωζώνη είτε βγει από αυτήν. Και κανείς δεν ρωτάει πώς θα γίνουν αυτές χωρίς την πίεση των εταίρων.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο δημόσιος διάλογος γίνεται στο πλαίσιο του ονείρου και της αναζήτησης δρόμου επιστροφής στο μοντέλο που μας οδήγησε στην καταστροφή. Η πολιτική τάξη αποδεικνύεται ανίκανη να βάλει στο τραπέζι την αναζήτηση μιας νέας κατεύθυνσης και δεν φαίνονται στον ορίζοντα δυνάμεις που ευαγγελίζονται κάτι καινούργιο. Ακόμη και η ελληνική νεολαία είναι οργισμένη γιατί αισθάνεται ότι χάνει τη βολή της ή γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια διορισμών στο Δημόσιο, παρά γιατί επιθυμεί τον εκσυγχρονισμό των δομών του κράτους, της κοινωνίας και της συλλογικής νοοτροπίας. Οι νέοι δεν πιστεύουν στην αξιοκρατία γιατί έμαθαν από τους γονείς τους τη χρησιμοποίηση πλαγίων μέσων για να «τη βγάζουν καθαρή» στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, να βολεύονται στον Στρατό, να διορίζονται στον δημόσιο τομέα και να επιβιώνουν με επιδοτήσεις επαγγελματικά.
Κατά τα άλλα, τα Μνημόνια Ι και ΙΙ φταίνε για όλα...
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_03/06/2012_445131
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου