Ανοιχτά σχολεία, η μόνη μας άμυνα

Tης Mαριας Kατσουνακη

Τις τελευταίες ημέρες φεύγει από το σχολείο στη μία το πρωί. Στις 5 τον διαδέχεται μια άλλη συνάδελφός του. Καθηγητές και οι δύο μέσης εκπαίδευσης, με πριονισμένους μισθούς, σε κεντρικό γυμνάσιο της Αθήνας. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να «περιφρουρήσουν» το κτίριο, κρατώντας το μακριά από τους επίδοξους καταληψίες. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο χθες το πρωί και ήταν ανήσυχος και θυμωμένος: «Δεν είναι κίνημα οι καταλήψεις, αλλά μηχανισμός. Είναι ένα πολιτικό σχέδιο μεγάλης ανευθυνότητας το οποίο ανοίγει τον δρόμο στους μπαχαλάκηδες. Υπάρχουν σχολεία που έχουν υποστεί πολύ σοβαρές ζημιές σε εργαστήρια, εξοπλισμούς για το μάθημα της πληροφορικής κ.ο.κ. Μπορούμε να μιλήσουμε για παιδιά αποκλεισμένα από την εκπαιδευτική διαδικασία, περιθωριοποιημένα, αλλά είναι ένα κεφάλαιο η κοινωνιολογία του αποκλεισμού και ένα δεύτερο κεφάλαιο η πράξη καταστροφής. Θεωρώ πολύ σωστή κίνηση την παρέμβαση του εισαγγελέα γιατί το κράτος οφείλει να αναλάβει τον ρόλο τον οποίο είχε αποποιηθεί επί χρόνια. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται καταλήψεις τέτοιας έκτασης και στο παρελθόν έχουν υπάρξει βανδαλισμοί πιο σοβαροί. Ομως η σημερινή συγκυρία είναι πολύ κρίσιμη και πρέπει να αναρωτηθούμε τι σημαίνει ασκώ πολιτική σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καταρρέει. Το σχολείο αυτήν την εποχή θα έπρεπε να είναι χώρος κοινωνικής αλληλεγγύης. Να συνεργάζονται γονείς, καθηγητές, φορείς, μαθητές για την καλύτερη, με όλες τις προφανείς δυσκολίες, λειτουργία του. Κι όχι να μετρούν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις την επιρροή και μαζικότητά τους. Ναι, το σημερινό δημόσιο σχολείο δεν είναι ελκυστικό και εύκολα μπορεί κανείς να το στοχοποιήσει. Ομως με αυτόν τον τρόπο συναινούν στη χαριστική βολή».

Ακουσα τον ήχο από το κουδούνι, τις φωνές των μαθητών να πυκνώνουν και σφίχτηκε το στομάχι μου. Αυτό ήταν ένα ανοιχτό σχολείο. Με προσωπικό κόστος, κόπο και προσπάθεια («πρωταρχική φροντίδα είναι να πείσεις τα παιδιά και γι’ αυτό χρειάζονται πολλές ώρες και ημέρες σε όλη τη διάρκεια του χρόνου», όπως λέει ο συνομιλητής μου) είχε αντισταθεί στο «κύμα των καταλήψεων». Δεν είναι το μόνο, ούτε οι δύο καθηγητές μοναδικές περιπτώσεις.

Ούτε τα «ανοιχτά σχολεία» είναι κίνημα. Είναι ανάγκη, αντίσταση στη χρεοκοπημένη πολιτική κομμάτων και κυβερνώντων. Μόνο το «ανοιχτό σχολείο» δεν εξυπηρετεί ιδιοτέλειες, δεν υπόκειται σε διατεταγμένη καταγγελτική υπηρεσία. Είναι ο μόνος ισχυρός μηχανισμός άμυνας απέναντι σε όσους αγωνίζονται να κρύψουν την έχθρα τους για μια κοινωνία που τους γυρνάει όλο και περισσότερο την πλάτη.

http://www.kathimerini.gr