Εξαρτάται από το σε τι συνίσταται η μία και η άλλη εκδοχή, αλλά και από το ποιος αντιπροσωπεύει την μια και την άλλη περίπτωση.Αν π.χ. το δίλημμα ήταν μεταξύ Άκη Τσοχατζόπουλου, Αριστοτέλη Παυλίδη ή του τάδε τεχνοκράτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα είχαμε ένα εύκολο δίλημμα. Εύκολο σήμερα. Πριν δέκα χρόνια (όταν ακούγαμε τα λαϊκοπατριωτικά καλιαρντά του πρώτου) και δεν γνωρίζαμε όσα σήμερα, δεν θα ήταν τόσο εύκολο.
Ο κατοχικός πρωθυπουργός Τσολάκογλου π.χ. έγινε πρωθυπουργός ενός συστήματος εξουσίας που προέκυψε μετά από εισβολή και ξένη κατοχή σε παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και δικαίου γενικότερα. Κατά συνέπεια ακόμη και οι πέτρες όφειλαν να αντισταθούν στον εισβολέα...
Η Ελλάδα όταν εισήλθε στην ΕΟΚ επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και αργότερα στη ζώνη του ευρώ επί Κώστα Σημίτη, εκχώρησε με δική της θέληση μέρος των εθνικών κυριαρχικών της δικαιωμάτων, στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής πολιτικής, οικονομικής και νομισματικής συγκυριαρχίας. Το ίδιο έκανε και η Γερμανία και όλες οι άλλες χώρες της ζώνης...
Η νομοθεσία της χώρας εδώ και δεκαετίες προσαρμόζεται στο κοινοτικό δίκαιο, όποιος δεν το είχε καταλάβει αυτό μάλλον έχει άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή, οπότε ας μείνει σε αυτά.
Όποιος το είχε καταλάβει αλλά διαφωνούσε, καλώς το έκανε. Η χώρα από το 1974 και μετά κυβερνάται με δημοκρατικό πολίτευμα και κανείς δεν έχει αμφισβητήσει εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε ό,τι θέλει...
Η χώρα αυτή πέρασε ένα εμφύλιο που στοίχισε σε ζωές περισσότερο απ’ ό,τι όλοι οι τελευταίοι πόλεμοι μαζί. Για την ακρίβεια η χώρα έχει θέρετρο μιας εμφύλιας αναμέτρησης μεταξύ των φατριών οι οποίες ελάμβαναν καθοδήγηση και υλικό από το εξωτερικό.
Η μια πλευρά μάλιστα επιστράτευσε όλους τους συνεργάτες του κατοχικού κατακτητή και αφού τους έδωσε άφεση τους παρέταξε απέναντι στην άλλη.
Είναι τυχαίο που σήμερα οι επιτιμήσεις εναντίον της απεμπόλησης της εθνικής κυριαρχίας προέρχονται κατά συρροή από τους χώρους των δυο παραπάνω άκρων του πολιτικού φάσματος: τα απομεινάρια του ψυχροπολεμικού παρακράτους της μεταπολεμικής περιόδου και των ιδεολογικών εκφραστών της ιδιόμορφου πελατειακού κομματικού παρακράτους της μεταπολίτευσης;
Ίσως, γιατί και οι δυο φατρίες καθώς συνιστούν τους κατεξοχήν καταπατητές της εξουσίας και της κρατικής περιουσίας ανησυχούν για την έλευση ενός κράτους δικαίου και την ολοκλήρωση της μετάβασης σε μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία.
Με απλά λόγια αυτό που πιστεύω πως συμβαίνει είναι, πως φωνάζουν οι κλέφτες να φοβηθούν οι νοικοκύρηδες. Και για φόβητρο ή σύμβολο τοτεμικής υποβολής, ανέσυραν από την ναφθαλίνη και ανεμίζουν τις φουστανέλες των παππούδων μας...
Λάθος αρχιτεκτονική...
Δυστυχώς υπάρχει ένα λάθος στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Υπάρχει νομισματική ένωση χωρίς να υπάρχει η αναγκαία οικονομική διακυβέρνηση.
Η κρίση ανέδειξε αυτό το λάθος και όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν πως η ευρωζώνη ανάμεσα στην διάλυση και την οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση διαλέγει το δεύτερο.
Αν είχε προχωρήσει νωρίτερα η οικονομική διακυβέρνηση, μάλλον δεν θα είχαμε χρεοκοπήσει, μάλλον οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ δεν θα αμείβονταν με τα διπλάσια και τριπλάσια από ό,τι αυτοί του ιδιωτικού τομέα, δεν θα πληρώναμε την αποκομιδή των σκουπιδιών 250 ευρώ ο τόνος αντί για 80 ευρώ που θα στοίχιζε αν δεν παρεμβάλλονταν οι πελατειακές σχέσεις...
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου