Tου Πασχου Μανδραβελη
Εντάξει! Μπορούμε να καταλάβουμε την επιμονή του διαιτητή να κατέβει το πανό των Παναθηναϊκών που έγραφε «Πολιτικοί λαμόγια. Βουλή βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων». Αυτό προβλέπουν οι κανονισμοί της ΟΥΕΦΑ και μακάρι το ελληνικό ποδόσφαιρο να λειτουργούσε σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου ή έστω των κανονισμών που προβλέπουν οι διοργανωτές του αθλήματος. Από την άλλη πλευρά, όμως, έπρεπε να γίνει ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση για να βρεθεί το «βέβηλο» πανό και να οδηγηθούν οι κάτοχοί του στην Αστυνομική Διεύθυνση; Και -ωραία! - βρέθηκαν εκείνοι που είχαν το πανό. Για ποιο πράγμα θα κατηγορηθούν; Για κατοχή και διανομή παράνομων λέξεων;
Η απαγόρευση της ΟΥΕΦΑ για ανάρτηση πανό με ρατσιστικά και πολιτικά συνθήματα είναι κατανοητή. Εχει την εμπειρία συγκρούσεων στα γήπεδα σε χώρες με εθνοτικές διαφορές, συγκρούσεις που πιθανώς πυροδοτήθηκαν από συνθήματα ή πανό με «πολιτικό» υπό την ευρεία έννοια περιεχόμενο. Αυτό προφανώς είναι το πνεύμα του κανονισμού, αλλά ουδείς μπορεί να ψέξει τον διαιτητή διότι θέλησε να εφαρμόσει και το γράμμα. Αντιθέτως, μπορεί να προβληματιστεί κάποιος για την αποτελεσματικότητα των διωκτικών αρχών που δεν είχαν καμιά δυσκολία να ανακαλύψουν το πανό, αλλά δυσκολεύονται να ανακαλύψουν όσους πετούν φωτοβολίδες ή άλλα πυρομαχικά στα γήπεδα.
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς και την αντίθετη υπερβολή. Σε μια χώρα όπου όποιος περνάει έξω από ένα υπουργείο μπορεί ανεμπόδιστα να το καταλάβει, κάποιοι είδαν στην κατάσχεση του πανό την απόδειξη ότι ζούμε σε «χούντα». Χειρότερα. Υπήρξαν πολιτικοί αναλυτές που χειροκρότησαν την πολιτικοποίηση των φιλάθλων, οι οποίοι προφανώς ανάμεσα στα συνθήματα για τη μάνα και την αδελφή του διαιτητή, είχαν την πολιτική επιφοίτηση για τη «Βουλή των βολεμένων».
Φυσικά, όπου γάμος και πανό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος ο οποίος ανακάλυψε τη νέα επαναστατική μάζα που θα ανατρέψει το σύστημα. Οπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του «κάποιοι επιθυμούν έναν αθλητισμό ξεκομμένο από τα κοινωνικά δρώμενα, έναν αθλητισμό που να ευνουχίζει συνειδήσεις, να αποχαυνώνει και να δημιουργεί ψευδεπίγραφες οπαδικές διαχωριστικές γραμμές. Η ομοθυμία των φιλάθλων ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές ταράζει τα νερά». Ωρα είναι να δούμε και ποδοσφαιρικές συνιστώσες στο κόμμα της παρελθούσης προόδου. Ή έστω μια «θύρα ΣΥΡΙΖΑ» στο ΟΑΚΑ.
Ο λόγος πρέπει να είναι ελεύθερος, αλλά να το παίζει κάποιος πολιτικά με τα πάθη των φιλάθλων μπορεί να έχει ανεξέλεγκτες δευτερογενείς επιπτώσεις. Αυτό το έμαθε όλος ο κόσμος (και η ΟΥΕΦΑ) τον Μάιο του 1990, όταν ο ποδοσφαιρικός αγώνας Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου έγινε η πρώτη πράξη του εμφυλίου στη Γιουγκοσλαβία. Στην Ελλάδα, βέβαια, δεν υπάρχει εμφύλιος, αλλά η ανάμειξη της πολιτικής με το ποδόσφαιρο δεν προοιωνίζεται κατ’ ανάγκην πολιτικοποίηση των μαζών. Κι αυτό γιατί ο χουλιγκανισμός που αναπτύσσεται στα γήπεδα δεν έχει ούτε κοινωνική ούτε πολιτική ούτε καν ποδοσφαιρική επεξεργασία. Αφορμές ψάχνει για να εκδηλωθεί. Δεν είναι ώρα να ανοίξουμε κερκόπορτες που δεν ξέρουμε τι στίφη θα φέρουν στην πολιτική αντιπαράθεση.
http://www.kathimerini.gr
Η απαγόρευση της ΟΥΕΦΑ για ανάρτηση πανό με ρατσιστικά και πολιτικά συνθήματα είναι κατανοητή. Εχει την εμπειρία συγκρούσεων στα γήπεδα σε χώρες με εθνοτικές διαφορές, συγκρούσεις που πιθανώς πυροδοτήθηκαν από συνθήματα ή πανό με «πολιτικό» υπό την ευρεία έννοια περιεχόμενο. Αυτό προφανώς είναι το πνεύμα του κανονισμού, αλλά ουδείς μπορεί να ψέξει τον διαιτητή διότι θέλησε να εφαρμόσει και το γράμμα. Αντιθέτως, μπορεί να προβληματιστεί κάποιος για την αποτελεσματικότητα των διωκτικών αρχών που δεν είχαν καμιά δυσκολία να ανακαλύψουν το πανό, αλλά δυσκολεύονται να ανακαλύψουν όσους πετούν φωτοβολίδες ή άλλα πυρομαχικά στα γήπεδα.
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς και την αντίθετη υπερβολή. Σε μια χώρα όπου όποιος περνάει έξω από ένα υπουργείο μπορεί ανεμπόδιστα να το καταλάβει, κάποιοι είδαν στην κατάσχεση του πανό την απόδειξη ότι ζούμε σε «χούντα». Χειρότερα. Υπήρξαν πολιτικοί αναλυτές που χειροκρότησαν την πολιτικοποίηση των φιλάθλων, οι οποίοι προφανώς ανάμεσα στα συνθήματα για τη μάνα και την αδελφή του διαιτητή, είχαν την πολιτική επιφοίτηση για τη «Βουλή των βολεμένων».
Φυσικά, όπου γάμος και πανό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος ο οποίος ανακάλυψε τη νέα επαναστατική μάζα που θα ανατρέψει το σύστημα. Οπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του «κάποιοι επιθυμούν έναν αθλητισμό ξεκομμένο από τα κοινωνικά δρώμενα, έναν αθλητισμό που να ευνουχίζει συνειδήσεις, να αποχαυνώνει και να δημιουργεί ψευδεπίγραφες οπαδικές διαχωριστικές γραμμές. Η ομοθυμία των φιλάθλων ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές ταράζει τα νερά». Ωρα είναι να δούμε και ποδοσφαιρικές συνιστώσες στο κόμμα της παρελθούσης προόδου. Ή έστω μια «θύρα ΣΥΡΙΖΑ» στο ΟΑΚΑ.
Ο λόγος πρέπει να είναι ελεύθερος, αλλά να το παίζει κάποιος πολιτικά με τα πάθη των φιλάθλων μπορεί να έχει ανεξέλεγκτες δευτερογενείς επιπτώσεις. Αυτό το έμαθε όλος ο κόσμος (και η ΟΥΕΦΑ) τον Μάιο του 1990, όταν ο ποδοσφαιρικός αγώνας Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου έγινε η πρώτη πράξη του εμφυλίου στη Γιουγκοσλαβία. Στην Ελλάδα, βέβαια, δεν υπάρχει εμφύλιος, αλλά η ανάμειξη της πολιτικής με το ποδόσφαιρο δεν προοιωνίζεται κατ’ ανάγκην πολιτικοποίηση των μαζών. Κι αυτό γιατί ο χουλιγκανισμός που αναπτύσσεται στα γήπεδα δεν έχει ούτε κοινωνική ούτε πολιτική ούτε καν ποδοσφαιρική επεξεργασία. Αφορμές ψάχνει για να εκδηλωθεί. Δεν είναι ώρα να ανοίξουμε κερκόπορτες που δεν ξέρουμε τι στίφη θα φέρουν στην πολιτική αντιπαράθεση.
http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου