Αναρωτιέμαι μήπως έχω γίνει εμμονική με ό,τι συμβαίνει στην Αθήνα. Την επόμενη στιγμή συνειδητοποιώ, απλώς, ότι αλλάζουν τόσο πολύ και τόσα πολλά σ’ αυτή την πόλη που είναι φυσικό να μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας, την έκπληξή μας, το άγχος μας, την αγωνία μας, τον θυμό μας. Το περασμένο Σάββατο μια ομάδα των atenistas πρόσφερε τον χρόνο και την ενέργειά της για να καλλωπίσει τον κήπο στην πίσω πλευρά της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Μικρές οι δυνατότητες, μεγάλη η διάθεση. Κι αυτό έκανε τη διαφορά. Ετσι, το απόγευμα της ίδιας μέρας, γύρω στις πέντε, τα υπάρχοντα φυτά είχαν κλαδευτεί, νέα είχαν βρει τη θέση τους στο χώμα ή σε γλάστρες, τα κάγκελα βάφτηκαν. Οι εθελοντές των atenistas είχαν φύγει εκείνη την ώρα. Στον χώρο βρίσκονταν δύο μέλη της Δημοτικής Αστυνομίας του Δήμου Αθηναίων. «Φυλάμε όσο μπορούμε. Ωραίο έγινε, να δούμε πόσο θα κρατήσει...», είπε ο ένας από τους δύο θυμόσοφα. Η αισιοδοξία που δημιουργούσαν οι μικρές μετατροπές στον κήπο δυστυχώς διαρκούσε μέχρι να φτάσει κανείς μόλις μερικά μέτρα πιο πέρα. Μέχρι την πρόσοψη της Εθνικής Βιβλιοθήκης, μέχρι τους χώρους που περιβάλλουν τα κτίρια της Αθηναϊκής Τριλογίας. Εκεί θα μπορούσε να δει χωρίς δυσκολία -μπορεί να τους δει κάθε μέρα, κάθε στιγμή της μέρας- διαλυμένους ανθρώπους που εκλιπαρούν για τη δόση τους ή σκαρφίζονται χίλιες δυο δικαιολογίες για να ζητήσουν τον οβολόν των περαστικών.
Ασφαλώς σ’ αυτή την κατάσταση δεν μπορούν να παρέμβουν οι... atenistas. Δεν μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικά ούτε η καλή διάθεση ούτε ο υψηλός βαθμός αλληλεγγύης οποιασδήποτε εθελοντικής οργάνωσης. Χρειάζεται κεντρικός σχεδιασμός, βούληση, συντονισμός. Κυρίως χρειάζονται άνθρωποι που έχουν υπεύθυνες θέσεις, αλλά και έγνοια για την άθλια όψη αυτής της πόλης. Γιατί, φυσικά, δεν είναι ούτε ευθύνη ούτε αρμοδιότητα των τριών τεσσάρων καημένων μελών της Δημοτικής Αστυνομίας, που κυνηγιούνται κάθε απόγευμα -χωρίς κανένα αποτέλεσμα- με τους μετανάστες και τη λαθραία πραμάτεια που απλώνουν γύρω από τη Νομική ή στον πεζόδρομο ανάμεσα στην Ακαδημία και το Πανεπιστήμιο.
Το Κέντρο αυτής της πόλης είχε και έχει φανατικούς θαυμαστές. Οσοι από μας μένουμε σε ασφαλείς γειτονιές του Κέντρου νιώθουμε διαρκώς ότι πολλά έχουν αλλάξει. Δύο πράγματα έχουν αυξηθεί: η καχυποψία και η βία.
Παράδειγμα; Τα στενά δρομάκια της Αθήνας είχαν το μεγαλύτερο πρόβλημα τις μέρες απεργίας των σκουπιδιών. Υπήρχαν γωνιές που ακόμα και τα σκουπίδια τα... νοικοκύρευαν όσοι έπρεπε να «συμβιώσουν» μαζί τους. Υπήρχαν όμως και άλλα σημεία της πόλης που δέχθηκαν την «επαναστατική» παρέμβαση κάποιων άλλων, οι οποίοι θεώρησαν ότι συμβάλλουν στην πόλη τους, ρίχνοντας μερικά γκαζάκια στους σωρούς των σκουπιδιών, γεμίζοντας έτσι με απελπισία και βρωμιά την ήδη βρώμικη πόλη...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_25/10/2011_460416
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου