Αόρατοι πολίτες …με αόρατες ανάγκες

Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες η χτεσινή, 3 Δεκεμβρίου, πρόκειται για μία μέρα που τα άτομα αυτά έχουν την δυνατότητα να ακουστούν, να τονίσουν τις ανάγκες τους, να υποστηρίξουν τα δικαιώματα τους και να κάνουν γενικότερα αισθητή την παρουσία τους. Αλήθεια αρκεί μία μέρα για να μας ευαισθητοποιήσει, να αγγίξει την κυβέρνηση και να αλλάξουν οι υποδομές στη χώρα μας; Τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστούν ως ισότιμα μέλη στην κοινωνία τα άτομα αυτά;
Η συγκεκριμένη παγκόσμια ημέρα άρχισε να γιορτάζεται το 1992, όταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ. Μέχρι τον 19ο αιώνα δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή και την εξέλιξη των ατόμων με αναπηρίες, ενώ μόλις τον 20ο αιώνα δημιουργήθηκαν τα πρώτα ιδρύματα και σχολεία, όπως η Σχολή Τυφλών, το Ίδρυμα Κωφαλάλων κ.α.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι αόρατοι πολίτες, καθώς δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν φυσιολογικά στην πόλη. Ακόμη και η απλή βόλτα, σχεδόν πάντα, εξελίσσεται σε μαραθώνιο μετ’ εμποδίων, στην κυριολεξία.
Οι νόμοι δημιουργούνται με προχειρότητα, ψηφίζονται και κατά βάση παραμένουν ανεφάρμοστοι, υποδηλώνοντας την αδιαφορία της κάθε κυβέρνησης για το θέμα. Ηχηρό παράδειγμα είναι η έλλειψη υποδομών για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας αλλά και των δραστηριοτήτων των ατόμων με κινητικά προβλήματα. Αυτό που για όλους εμάς θεωρείται αυτονόητο για αυτούς είναι είδος πολυτελείας. Η διασκέδαση, η επίσκεψη σε θέατρα, κινηματογράφους, μουσεία θεωρείται κάτι πολύ δύσκολο για τα άτομα αυτά καθώς δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές. Επίσης, στα λεωφορεία ενώ βάση νόμου πρέπει να είναι εξοπλισμένα με τις κατάλληλες μπάρες καθώς και χώρο..σπανιότατα συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στους δρόμους τα κράσπεδα είναι πραγματικές παγίδες ενώ το ειδικό πεζοδρόμιο για τους τυφλούς είναι κακοφτιαγμένο, μη βοηθώντας τη σωστή πορεία των ατόμων αυτών.
Όλα αυτά οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην αποξένωση, καθώς οι άνθρωποι με αναπηρικά προβλήματα δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετάσχουν στα κοινωνικά δρώμενα. Αυτό έχει ως άμεσο επακόλουθο τη μείωση της αυτοπεποίθησης τους και την παραίτηση τους από κάθε τι δημιουργικό. Ο καθένας μας έχει κάτι που μπορεί να φανεί χρήσιμο στην κοινωνία και μπορεί να αξιοποιηθεί κατάλληλα, το ίδιο ισχύει και για αυτούς. Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί ο Στίβεν Χόκινγκς, ο οποίος είναι διάσημος καθηγητής αστροφυσικής και ενώ είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο και μπορεί να μιλήσει μόνο με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή, καταφέρνει να πραγματοποιεί διαλέξεις που μαγεύουν τον κόσμο και να εξηγεί με βάση επιστημονικά δεδομένα τη δημιουργία του σύμπαντος.
Ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα που κτυπάει την πόρτα των ατόμων με αναπηρίες, είναι η ανεργία. Καθοριστικός παράγοντας στο πρόβλημα αυτό, είναι η έλλειψη σωστής εκπαίδευσης έτσι ώστε να μπορούν και τα άτομα αυτά να ακολουθήσουν την εξέλιξη της τεχνολογίας και να απασχοληθούν όπου υπάρχει δυνατότητα.
Στην Ελλάδα ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία υπολογίζεται σε 1.200.000 σε σύνολο πληθυσμού 10.700.000. Αυτός ο υπολογισμός προκύπτει σύμφωνα με εκτιμήσεις, αφού δεν υπάρχει κάποια επίσημη καταγραφή των ατόμων αυτών, πράγμα που επιβεβαιώνει και την αντιμετώπιση που δέχονται, που δεν είναι άλλη από πρόχειρη και ευκαιριακή.
Τα άτομα αυτά παλεύουν για την κατοχύρωση μίας φυσιολογικής ζωής και για να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους και οι ανάγκες τους, όπως είναι κάθε άλλου πολίτη. Μία μέρα μόνο δεν μπορεί να κατοχυρώσει τίποτα και να επηρεάσει κανέναν… χρειάζονται πράξεις και ευαισθητοποίηση και τις 365 μέρες που διαθέτει ο χρόνος.