Αυτό αποδεικνύει ότι τα παραπάνω ονόματα, τους τα έχουν δώσει άλλοι και είναι διαφορετικά σε κάθε περιοχή. Φαντάζομαι ότι εκτός από τις βασικές ονομασίες σε κάθε περιφέρεια της Ελλάδος έχουν και άλλες ανάλογα με την γλωσσική διάλεκτο του κάθε τόπου. Όλοι μας τους αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι και έχουμε τους λόγους μας.
Όμως είναι αλήθεια ότι ο τρόπος ζωής τους έχει εμπνεύσει χιλιάδες ποιητές και συγγράφεις σε όλο τον κόσμο, όπως επίσης ο μποέμ τρόπος ζωής τους λίγο πολύ μαγεύει και πολλούς από εμάς. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες ενέπνευσαν τον ρομαντισμό, τότε που ονομάστηκαν «Βοημοί» (Μποέμ) συμβολίζοντας την ελευθερία, την έλλειψη περιορισμών και μια ζωή βασισμένη στα συναισθήματα.
Αν θυμάμαι καλά η Κάρμεν τραγούδησε το : «Ο έρωτας είναι παιδί Τσιγγάνου, ποτέ μα ποτέ δεν γνώρισε τον νόμο».
Ο μποέμ τρόπος ζωής των Τσιγγάνων ή όπως αλλιώς ονομάζοντας στο πέρασμα της ιστορίας τους ενοχλούσε πολλούς μέχρι στο σημείο να προκαλούν τον φθόνο και την ζήλεια και για αυτό ανέκαθεν τους χρησιμοποιούσαν σαν αποδιοπομπαίους τράγους όταν τα πράγματα ζόριζαν κοινωνικά η πολιτικά (όπως σήμερα στην Γαλλία ).
Έτσι ήταν κάποτε .Τότε όμως ήταν άλλες εποχές .Τα χρόνια άλλαξαν μαζί με αυτά και εμείς, οι μόνοι που έμειναν έτσι ανεξάρτητοι και ελεύθεροι είναι οι τσιγγάνοικλπ.
Όμως το θέμα είναι γιατί δεν άλλαξαν όλοι τους , διότι υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι ενσωματώθηκαν στην κοινωνία μας και δέχονται τα ευεργετήματά της .
Οι τσιγγάνοι της Λαμίας ζουν κάτω από τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης . Ζουν σε μια παραγκούπολη μέσα στον Ξεριά (ένας βαθύς χείμαρρος βορειοανατολικά της Λαμίας και δικαίως η παραγκούπολη έχει ονομαστεί η Καμπούλ των Βαλκανίων).
Ο χείμαρρος ανά πάσα στιγμή μπορεί να τους παρασύρει και να τους πνίξει διότι στο συγκεκριμένο σημείο είναι ιδιαίτερα ορμητικός . Τα οικήματα τους είναι αυτοσχέδιες παράγκες από ξύλα, έτοιμα παράθυρα ,έτοιμες πόρτες που τις μάζεψαν από διάφορες γκρεμισμένες κατοικίες . Πάνω από τις παράγκες έχουν ρίξει νάιλον και τις έχουν μετατρέψει σε θερμοκήπιο. Μέσα στον καταυλισμό μπορεί κάποιος να συναντήσει τα πάντα, από ποντίκια , σκυλιά, άλογα ,γαϊδούρια, γάτες, κατεστραμμένα αυτοκίνητα .μηχανάκια ,βαρέλια, στρώματα, κουβάδες, χρώματα, πεταμένα φαγητά ,σίδερα, παλιοσίδερα , σκούπες , κουτιά, χαλασμένα παπούτσια,ρούχα και όλα αυτά μαζί με τους ανθρώπους δημιουργούν έναν αχταρμά άνευ προηγούμενου.
Σε αυτόν τον αχταρμά οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ζουν ένα τρόπο ζωής ελεεινό και απάνθρωπο , τα παιδία τρέχουν ξυπόλητα χειμώνα, καλοκαίρι μέσα στις βρωμιές και στα σκουπίδια . Κοντά στον καταυλισμό δεν υπάρχει ούτε super market, ούτε καν περίπτερο, τα έχω δει να μπαίνουν την παλιά εθνική ξυπόλητα, είτε στο λιοπύρι , είτε στην βροχή, είτε στο χιόνι, για να πάνε τρία με πέντε χιλιόμετρα μακριά για να ψωνίσουν στο super market ή στο περίπτερο. Κάπου εκεί μέσα υπάρχει και ένα κατεστραμμένο λεωφορείο . Απ’ ότι έμαθα κάποτε εκτελούσε χρέη δημοτικού σχολείου αλλά για πολύ λίγο.
Προ ημερών παρακολουθώντας ένα τοπικό κανάλι έπεσα πάνω σε μια διαδήλωση τσιγγάνων. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι τσιγγάνοι ήταν αποφασισμένοι να κλείσουν ακόμη και δρόμους, για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν στέγη, αλλά και ανθρώπινες συνθήκες διαμονής, όπως επίσης και πρόσβαση των παιδιών στα σχολεία.
Οι κινητοποιήσεις τους ξεκίνησαν στην αρχή διατυπώνοντας κάποια αιτήματα έξω από το δημαρχείο. Συνέχισαν με περισσότερο μαζικές αντιδράσεις και απείλησαν πώς θα βρεθούν για πολλές μέρες στο δρόμο, ίσως και με αποκλεισμούς εθνικών δρόμων , υπογραμμίζοντας σε όλους τους τόνους ένα δικαίωμα που έχει ο κάθε άνθρωπος.Να έχεις στέγη και πολύ περισσότερο,το δικαίωμα να πάνε τα παιδιά τους σχολεία. Ανάμεσά τους και μικρά παιδιά και μάνες που ζητούσαν κανόνες υγιεινής.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν και ζουν όπως ζούσαν οι γονείς τους επειδή τους χρειάζεται η ελληνική κοινωνία έτσι όπως είναι και σίγουρα αν η κοινωνία χρειάζονταν περισσότερους θα ήταν περισσότεροι . Γεγονός επίσης είναι ότι η κοινωνία συντηρεί τις κοινωνικές ομάδες που χρειάζεται, όταν θα πάψει να χρειάζεται τους τσιγγάνους θα τους απορρίψει μόνη της . Με άλλα λόγια τους τσιγγάνους τους συντηρούμε εμείς με τον τρόπο μας επειδή εμείς τους χρειαζόμαστε.
Σκατόγυφτοι ,κολόγυφτοι ,βρομόγυφτοι κλπ . Φράσεις τις οποίες τις ακούμε συνέχεια .Το να τους βρίζουμε επειδή , βρωμάνε, επειδή μας ενοχλούν , επειδή μας κλέβουν κλπ είναι η εύκολη λύση. Πόσοι από εμάς όμως αναρωτηθήκαμε τι κάναμε σαν κοινωνία για να διορθώσουμε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση των συνανθρώπων μας. Όταν τα τσιγγανάκια πάνε στο σχολείο όλοι μας διαμαρτυρόμαστε ότι κάθονται δίπλα στα παιδιά μας , όταν κατασκηνώνουν κάπου τους κυνηγάμε να φύγουν για να μην είναι δίπλα στα σπίτια μας, αδιαφορώντας αν εκεί που θα πάνε αφού εμείς τους διώξαμε θα τους ξαναδιώξουν άλλοι.
Έτσι όμως δεν λύνεται το πρόβλημα αντίθετα διαιωνίζεται και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Πρέπει κάποτε να ξεκινήσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση, δεν μπορεί τα δικά μας προβλήματα να τα μεταφέρουμε στα παιδιά μας. Τα παιδιά μας πρέπει να τα βρουν λυμένα ,έχουν δικά τους προβλήματα να αντιμετωπίσουν.
Πρέπει να δεχτούμε τα τσιγκανάκια στο σχολείο, πρέπει να τους δεχτούμε δίπλα μας όπως είναι με πρόθεση να τους βοηθήσουμε να αλλάξουν γιατί αν δεν αλλάξουν δεν θα φταίνε αυτοί αλλά εμείς ,αυτοί απλά θα συνεχίσουν τον τρόπο ζωής τους χωρίς προβλήματα .
Το πρόβλημα θα το έχουμε εμείς και εμείς θα ήμαστε υπεύθυνοι.
Πρέπει να κάνουμε υπομονή για οκτώ με δέκα χρόνια για να μπουν στην κοινωνία μας τα πρώτα τσιγγάνικα για να μπει το σχολείο στην συνείδηση τους και να αλλάξει ο τρόπος ζωής τους ,κάποιες γενιές πρέπει να σκύψουν το κεφάλι και να συζήσουν μαζί τους κατανοώντας ότι μόνο έτσι θα λυθεί το πρόβλημα.
Η παραγκούπολη του Ξηριά είναι το βαρόμετρο του πολιτισμού μας και όσο υπάρχει μας δείχνει ότι ακόμη έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να συναντήσουμε τον πολιτισμό. Όσο υπάρχουν τσιγγάνοι που περιφέρονται ανάμεσα μας έτσι όπως περιφέρονται θα είναι οι πυξίδα που θα μας δείχνει την δική μας δυστυχία, όχι την δικία τους.
Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα.
Αλλά εμείς πρέπει να καταλάβουμε ότι για μας είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κακομοιριάς μας, της αβουλίας μας, και της αναποφασιστικότητας μας .
Τους χρειαζόμαστε για να τους βλέπουμε, για να έχουμε σαν δικαιολογία ότι υπάρχουν άλλοι σε χειρότερη θέση από εμάς και να εφησυχάζουμε ,αλλά δεν είναι έτσι γιατί όπου και να πάμε ότι και να κάνουμε θα τους βρίσκουμε μπροστά μας θυμίζοντας μας σε ποιον κόσμο ζούμε και ότι ο κόσμος που ζούμε τον έχουμε φτιαγμένο εμείς στα δικά μας μέτρα.
Γιώργος Καλλίώρας
Μέλος της Πρωτοβουλίας Ενεργών Πολιτών Λαμίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου