Όλοι αυτοί οι καθηγητές με τους αναπληρωτές , τους επίκουρους , τους λέκτορες και τους ερευνητές τους, τώρα που το κύρος της Ελλάδας πλήττεται, τώρα που ο λαός αυτής της χώρας δεν βλέπει καμία προοπτική ανάπτυξης, τώρα που χλευάζεται διεθνώς, ως τεμπέλης και ανίκανος, δεν αισθάνονται την ανάγκη να διατυπώσουν άμεσα προτάσεις ανάπτυξης;
Να καλέσει το Τμήμα Αγροτικής Ανάπτυξης της Θράκης, για παράδειγμα, τους αγρότες της Θράκης και να δώσει κατευθύνσεις για τις σύγχρονες απαιτήσεις της αγοράς, να τους καθοδηγήσει σε συνεργασία και με άλλα τμήματα, για παράδειγμα οικονομικού σχεδιασμού ή βιοτεχνολογίας, και να χαράξει μια προοπτική ανάπτυξης, ή το Τμήμα Περιφερειακής Ανάπτυξης της Παντείου , τι έχει να προτείνει για την έξοδο της περιφέρειας από την κρίση, την ανεργία, την υποβάθμιση;
Πώς μπορεί κάθε τόπος να σχεδιάσει το δικό του αναπτυξιακό προφίλ, αν η επιστημονική κοινότητα, δεν δώσει την απαραίτητη όχι απλά πληροφόρηση, αλλά σε βάθος γνώση των απαραίτητων για ανάπτυξη, όρων, προϋποθέσεων, τρόπων και αποτίμησης στη συνέχεια και ανανέωσης του σχεδιασμού; Κι αν δεν είναι αυτό σύνδεση του Πανεπιστημίου με την κοινωνία, τότε τι είναι;
Αν δεν είναι αυτός ο αποχρών λόγος ύπαρξης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και της καλλιέργειας των επιστημών- το να βελτιώνουν δηλαδή τη ζωή των ανθρώπων- τότε τι είναι; Τι δικαιολογεί ηθικά και πρακτικά την ύπαρξή τους;
Παρατηρούν λοιπόν από απόσταση την ελληνική κοινωνία, να αγωνιά, να παραπατάει στο σκοτάδι που της επιβάλλουν διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες και δεν ακούγεται ούτε φωνή από αυτούς που υποτίθεται ότι είναι οι πνευματικοί μας οδηγοί, τα «μάτια» στο σώμα της κοινωνίας. Ο διεθνής δε διασυρμός της Ελλάδας, καθόλου δεν σφίγγει τα στομάχια τους, καθόλου δεν δυσκολεύει τον ύπνο τους, καθόλου δεν τον νιώθουν να συνδέεται με την ύπαρξή τους , με την ευθύνη του ρόλου τους στην ελληνική κοινωνία.
Θεωρούμε μάλιστα πως αυτή είναι η πιο οδυνηρή χρεοκοπία και προηγείται χρονικά πάντοτε της άλλης, της πιο αισθητής και χειροπιαστής, της οικονομικής χρεοκοπίας.
Ποιος λοιπόν θα μας πει τι να κάνουμε; Ποιος ξέρει τις ανάγκες μας καλύτερα από εμάς και ποιος μπορεί να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο- για το λαό μας- τις δυνατότητές του από εμάς;
Όταν καμία φωνή δεν ακούγεται, όταν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας απαξιώνουν με τη στάση τους τον ίδιο τους το ρόλο και δεν εκπληρώνουν τις προσδοκίες της ελληνικής κοινωνίας, κάποιοι άλλοι θα έρθουν να παίξουν αυτό το ρόλο για εμάς. Θα έρθουν να μας πουν τι είναι καλό για εμάς, να μας επιβάλλουν τρόπο ζωής και τρόπο σκέψης, να καθορίσουν τη ζωή τη δική μας και των απογόνων μας, να κόψουν και να ράψουν πάνω στην εδαφική μας επικράτεια που είναι «κατοχυρωμένη» με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών, θα ξαναγίνουμε ραγιάδες και θα φταίμε.
Η «ανάπτυξη», που θα φέρουν, θα είναι ανάπτυξη γι΄ αυτούς. Για μας θα είναι συρρίκνωση και φτώχεια, γιατί δεν βλέπουμε το νόμισμα από την ίδια πλευρά. Θα καρπώνονται τον πλούτο της πατρίδας μας και δε θα μπορούμε να φάμε ούτε τα ψίχουλα που θα πέφτουν από το τραπέζι τους.
Οι εξελίξεις ωθούν στη δημιουργία ενός κοινωνικού υποστρώματος, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς δημοκρατικές ελευθερίες μέσα σε κλίμα εκβιαστικών πιέσεων και συνθηκών έκτακτης ανάγκης, με θεωρίες περί μονόδρομου, περί αδιεξόδων και άλλα πολλά, για να έρθουν να κάτσουν επιχειρήσεις μεγάλων κεφαλαιουχικών ομίλων, που δε θα έχουν καμιά υποχρέωση, δε θα λογοδοτούν σε κανέναν και θα νέμονται ως αρπακτικά, τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ευθύνης έχουν σήμερα και οι πνευματικοί μας δάσκαλοι, οι ειδικοί επιστήμονες της ανάπτυξης, των νέων τεχνολογιών, της οικονομικής διαχείρισης, της διαχείρισης πόρων, των νέων ενεργειακών πηγών, της αειφορικής διαχείρισης, της αγροτικής βιοτεχνολογίας, του μάρκετινγκ, κ.ο.κ, που δεν αντιτάσσουν στον Αρμαγεδδώνα που έρχεται ένα μοντέλο πραγματικής εθνικής ανάπτυξης, παρόλο που γνωρίζουν πολύ καλά.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη, να μιλήσουν επιτέλους, να δώσουν αναπτυξιακές προοπτικές στην πλούσια σε φυσικούς και πολιτιστικούς πόρους πατρίδα μας, να πουν την αλήθεια, να καταστρώσουν και να προτείνουν στην ελληνική κοινωνία σχέδιο ανάπτυξης κι ας αναλογιστούν αυτό:
Αν ήταν γιατροί και η μάνα τους αρρώσταινε βαριά, δεν θα έψαχναν την καλύτερη θεραπεία για να της προσφέρουν; Ή αν ήταν δικηγόροι, δε θα έτρεχαν να την υπερασπιστούν στα δικαστήρια;
Τώρα λοιπόν τι περιμένουν;
Γιατί σε αυτήν την περίπτωση, η Ελλάδα δεν είναι η μάνα που τρώει τα παιδιά της, αλλά τα παιδιά που έφαγαν τη μάνα που τα έθρεψε…
Όλοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί και οι λεγόμενοι ερευνητές μόνο τον εαυτό τους κοιτάζουν και τίποτα άλλο, είναι ανίκανοι ούτε καν να μεταφράσουν από ξένα βιβλία στα ελληνικά και σήμερα σχεδόν σε όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα οι φοιτητές είναι αναγκασμένοι να γνωρίζουν και να μελετάνε από αγγλικά βιβλία. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή