Μια Πολη στη ''φορμολη''

Λαμία, μια πόλη στο κέντρο της Ελλάδας πρωτεύουσα νομού με πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα, με φυσικά χαρίσματα ανεκμετάλλευτα, που σε μια δύσκολη εποχή όπως η σημερινή, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μοχλό σταθερά δυναμικής ανάπτυξης. Κι όμως δεν έγινε τίποτα. Δεν αξιοποιήθηκε τίποτα, ούτε η γεωγραφική θέση, ούτε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, ούτε το έμψυχο δυναμικό του τόπου.

Πέρασαν προεκλογικές δεσμεύσεις, πέρασαν πακέτα στήριξης, πέρασαν νέες ιδέες, πέρασαν τα τρένα της ανάπτυξης, αλλά εμείς είμαστε ακόμη εδώ. Αυτό που μεγάλωσε, θέριεψε και μας βασανίζει ακόμη όμως, έχει πάει ένα βήμα πιο πέρα, κατάφερε να φέρει την απάθεια και την αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας. Αυτό δεν είναι άλλο από τη ματαιοδοξία των ανθρώπων που βρέθηκαν με τις τύχες αυτού του τόπου στα χέρια τους και δεν σκέφθηκαν το αύριο όλων μας, αλλά το δικό τους. Δε σκέφθηκαν να βάλουν ένα λιθαράκι σε αυτό που βρήκαν, αλλά πώς θα πάρουν και το τελευταίο που απέμεινε.

Για την τελευταία 20ετια τουλάχιστον δεν υπήρξε όραμα, δεν υπήρξε στόχος. Υπήρξε μόνο προσωπικό όφελος και συντήρηση ενός φαύλου κατεστημένου, που θα επέτρεπε την διαιώνισή του.

Η τοπική Αυτοδιοίκηση, σε όλες τις βαθμίδες της, εγκλωβισμένη στο ίδιο μοντέλο άσκησης εξουσίας με αυτό της κεντρικής πολιτικής σκηνής, εγωκεντρικό, διεφθαρμένο αλλά και εξαρτημένο από κομματικούς μηχανισμούς .

Κάποιοι σπεύδω να πω ότι ίσως κρίνουν αυτή την άποψη σαν μηδενιστική αλλά πριν το πουν ας αναρωτηθούν. Όλοι αυτοί που υπηρέτησαν την τοπική αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια, πήγαν τον τόπο ένα βήμα πιο μπροστά; Άλλαξε η καθημερινότητα και έγινε πιο εύκολη; Λύθηκε το κυκλοφοριακό; Έγινε πιο καθαρή η πόλη; Έχουμε περισσότερο πράσινο; Έχουμε περισσότερους κοινόχρηστους χώρους; Έχουμε αθλητικές υποδομές; Προήχθη ο πολιτισμός;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουν τη δική τους απάντηση, αλλά η ειδοποιός διαφορά είναι πού μπαίνει ο πήχης• και στην προκειμένη περίπτωση, αν κρίνω από αυτά που έγιναν, ο πήχης μάλλον ήταν πολύ χαμηλά.

Σε λίγο καιρό θα κληθούμε να πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον του τόπου μας πάλι• και τα διλήμματα που θα πέσουν είναι πολλά. Για μένα όμως είναι ένα και μοναδικό: Θέλουμε τη φωτιά από τα “τζάκια” που κυβέρνησαν αυτά τα χρόνια και μας άφησαν στάσιμους, ή τη “φλόγα” ανθρώπων, που ανιδιοτελώς θέλουν να κάνουν κατάθεση ψυχής;.

Υ.Γ Στα πλαίσια της ανταποδοτικότητας μιας λέξης που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην τοπική αυτοδιοίκηση, μήπως κάποιοι θα πρέπει να σκεφθούν ότι “αρκετά πήραν” από αυτόν τον τόπο και θα πρέπει να προσφέρουν και αυτοί με τη σειρά τους φεύγοντας;
( το “αρκετά πήραν” πάντα με πολιτικούς όρους)

Κούτσικος Γιάννης
Μέλος Πρωτοβουλίας Ενεργών Πολιτών Λαμίας