Το μήνυμα ήταν σαφές και προς τους συντρόφους του, όπως διηγήθηκε χρόνια μετά ο Γρηγόρης Γιάνναρος, μέλος τότε του Προεδρείου των Λαμπράκηδων: «Συγκροτηθείτε, μην απαντάτε στις προκλήσεις, αφήστε τα αντάρτικα τραγούδια, άλλη είναι η δουλειά σας τώρα». Πρώτος από όλο τον πολιτικό κόσμο ο Ηλιού είχε κατανοήσει τη σημασία της δημοκρατικής νομιμότητας για την ομαλή πορεία του τόπου. Φίλοι (για αυτούς που έγραψε όταν αποχωρούσε το 1981 από την πολιτική ότι «δεν αφήσαν πεπονόφλουδα που να μην την πατήσουν») και εχθροί αγνόησαν τη προειδοποίηση και στις 21 Απριλίου βρέθηκαν κρατούμενοι στον Διόνυσο μαζί να απορούν και να εξίστανται... Τον Ηλιού τον έσπασαν στο ξύλο στον Ιππόδρομο γιατί είχε κατονομάσει τον Παπαδόπουλο και είχε προειδοποιήσει τη Δεξιά αλλά και το Κέντρο για την ανοχή που έδειχναν στους παρακρατικούς μηχανισμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι από όλο το πολιτικό προσωπικό που συνέλαβε η χούντα εκείνη την ημέρα τον Ηλιού βασάνισε... Όχι μόνο γιατί ήταν Αριστερός, αλλά γιατί είχε προβλέψει καθαρά και κυρίως γιατί είχε βάλει ένα μικρό θεμέλιο για τη δημοκρατική νομιμότητα που πάνω της έτρεξαν 40 χρόνια ομαλού πολιτικού βίου.
Αυτά σκεφτόμουν παρακολουθώντας στην τηλεόραση τη θλιβερή συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο, την ακράτεια ύβρεων, χαρακτηρισμών, εξυπνακισμών. Εδώ και καιρό θα θυμάστε ότι έχω εκφράσει έντονη ανησυχία για τον κύκλο του αίματος που αργά, αλλά σταθερά, μας περιτριγυρίζει. Η αχαλίνωτη λεκτική βία προετοιμάζει τον κύκλο του αίματος. Με μια έννοια και οι λέξεις δολοφονούν και αυτή η Βουλή βρίθει τέτοιων «δολοφόνων». Ακόμα χειρότερα, φοβάμαι ότι έχουμε περάσει εδώ και καιρό στο στάδιο της φυσικής βίας. Η Χρυσή Αυγή έσυρε τον χορό μαχαιρώνοντας και προπηλακίζοντας μετανάστες. Κάποιοι, πιστεύοντας ότι για όλα τα δεινά τους φταίνε οι «ξένοι», αν δεν είπαν δυνατά «καλά τους κάνανε» μουρμούρισαν ότι «έτσι τουλάχιστον θα φοβηθούν και θα σταματήσουν να έρχονται». Σε δυο αλλεπάλληλα άρθρα (Η βία έχει δυο άκρες 8- 6-2012 - Τι γίνεται, κ. Δένδια; 4-7-2012) είχα επισημάνει την ανάγκη αντιμετώπισης της Χ.Α. με τη δημοκρατική νομιμότητα. Όπου νομιμότητα δεν σημαίνει ανοχή, αλλά φτάνει και στη χρήση της νόμιμης και έλλογης βίας από μέρους, όμως, του δημοκρατικού κράτους. Γιατί, αλλιώς, θα γίνουμε ζούγκλα.
Πριν από μερικές μέρες μια ομάδα από αναρχικούς(;) μπαχαλάκηδες(;) «ακροαριστερούς» τιμωρούς(;) ξυλοκόπησε άγρια τρεις χρυσαυγίτες. Κάποιες αντιδράσεις κινήθηκαν στο γράμμα του τίτλου του πρώτου άρθρου μου με τη συμπλήρωση «τα θέλανε και τα πάθανε». Είναι δύσκολο, έως αδύνατο, να αισθανθείς συμπάθεια για ανθρώπους που ξέρεις ότι επιδοκιμάζουν αν δεν πρωτοστατούν σε βιαιοπραγίες και που το βασικό τους σύνθημα αναμειγνύει το αίμα με μια τιμή που τιμή δεν έχει. Τη συμπάθεια μας, λοιπόν, δεν θα την έχουν όσοι με «τιμή» φέρνουν τον τίτλο του νεοναζί... Ούτε όμως και οι «τιμωροί» την επιδοκιμασία μας. Γίνεται; Βεβαίως. Το κάναμε με τον βασανιστή Μάλλιο, όταν τον σκότωσε η 17 Νοέμβρη. Ήταν αδύνατο να τον λυπηθούμε. Όμως, την ίδια στιγμή, είπαμε στους χειροκροτητές της εκτέλεσης ότι τέτοιες πράξεις δεν έχουν θέση στη δημοκρατία μας και ότι όταν αρχίσει να ρέει το αίμα δεν υπάρχει τέλος. Μοιραία, από τον Μάλλιο, φτάσανε στον Αξαρλιάν και τον Μπακογιάννη και πολύ φυσιολογικά τώρα βρίσκονται στον Κορυδαλλό. Έτσι και οι «τιμωροί» αύριο θα επιλέξουν άλλο στόχο αφού πρώτα τροφοδοτήσουν με κάποιο «μάρτυρα» τους φασίστες. Άλλο που δεν θέλουν οι τελευταίοι.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη δημοκρατική νομιμότητα και ο Ηλιού θα πικρογελάει από καμιά γωνιά βλέποντάς μας πανέτοιμους να τρέξουμε στον «δρόμο με τις πεπονόφλουδες».
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου