Κοίτα από το παράθυρο…και ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ.

Μιας και οι συζητήσεις γύρω από το θέμα “τρομοκρατία” έχουν ανάψει πάλι για τα καλά, και μιας και η συνεχώς υποσχόμενη “διαφάνεια” στα οικονομικά του Δημοσίου, αλλά και μεγάλων εταιριών όλο γίνεται μεζές σε ένα πιάτο γεμάτο σάλτσες, αλλά χωρίς μεζέ (εκτός για αυτούς που “μαζί τα φάγανε”), είναι μάλλον η καλύτερη συγκυρία να δημοσιεύσω έναν προβληματισμό μου βασισμένο στο παρακάτω μέηλ…
-

"Γιατρέ μου δεν κοιμάμαι τα βράδια πια! Έχω θέμα! Δουλεύω για τρομοκράτες.
-
 -Ένα εργασιακό περιβάλλον σε Διαχειριστική Αρχή, που απ’ έξω φαίνεται ιδανικό, ευχάριστο, ανθρώπινο και με έναν αέρα “ευρωπαϊκό” τόση βρωμιά και ανηθικότητα κρύβει από μέσα.
-Αλλά κοίτα από το παράθυρο την ανεργία που καλπάζει και ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ.

-
-Εργαζόμενοι που ως άλλα “Golden Boys” έχουν τις εξασφαλισμένες θεσάρες τους και από εκεί ψηλά ελέγχουν τους πάντες και ξεζουμίζουν αυτούς με τους μισθούς πείνας.
-Αλλά κοίτα από το παράθυρο την ανεργία που καλπάζει και ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ.
-
-
-Ο πρόεδρος του Δ.Σ. με τις ευλογίες του Πρωθυπουργού πάντα, αποφασίζει και διατάζει, όπως γίνεται άλλωστε στη Χούντα. Χωρίς να λογαριάζει ότι έχει να κάνει με ανθρώπους.
-Αλλά κοίτα από το παράθυρο την ανεργία που καλπάζει και ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ.
-
-
-Λεφτά υπάρχουν και τρώγονται. Πολλά λεφτά, μπροστά από τα μάτια σου να περνάνε κάθε μέρα δεκάδες χιλιάδες ευρώ άλλα με θράσος, άλλα κάτω από το τραπέζι, άλλα μεταμφιεσμένα σε ταξίδια, άλλα καμουφλαρισμένα σε πανάκριβα κινητά, τάμπλετ και υπολογιστές και άλλα βαφτισμένα σε μπόνους. Για σένα υπάρχει μόνο το “ξέρεις πόσοι είναι με πτυχία και μεταπτυχιακά που θα ερχόντουσαν και με λιγότερα λεφτά από σένα?” Και ματώνεις τα χείλη σου από το δάγκωμα.
-Αλλά κοίτα από το παράθυρο την ανεργία που καλπάζει και ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ.
-
Να παίζεις την “χαζή ξανθιά” σε όλα τα κοινωνικοπολιτικά θέματα για να μην φανεί ότι είσαι κατά του συστήματος. Να “πατάνε” στην βιοποριστική σου ανάγκη. Να σου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο καθημερινά . Να θες να πλακώσεις στο ξύλο φασίστες συναδέλφους και να μην μπορείς. Να ντρέπεσαι να κοιτάξεις τους άνεργους φίλους σου στα μάτια. Να κλαις στο τηλέφωνο στην οικογένεια σου ότι δεν αντέχεις άλλο. Να νιώθεις ότι σου κόβεται η ανάσα το βράδυ που ξαπλώνεις και το μυαλό σου επεξεργάζεται όλη αυτή την κατάσταση και το μέσα σου δεν αντέχει. Να ονειρεύεσαι την στιγμή που θα βρεις μια άλλη δουλειά και φεύγοντας θα βάλεις μπουρλότο και φωτιά. Να θες να φύγεις στο εξωτερικό αλλά κατά βάθος να πιστεύεις ότι θα γίνει η κοινωνική επανάσταση και να μένεις.
-
 Έχω θέμα ηθικό, είπα, και η απάντηση ήταν: “Κοίτα από το παράθυρο την ανεργία που καλπάζει και ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ“.
ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ? Αν δεν είναι αυτό τρομοκρατία τότε ΤΙ ΕΙΝΑΙ??
Αν δεν είναι αυτοί τρομοκράτες? Τότε ποιοι είναι?
-
Κι εγώ γιατρέ τι κάνω?"
—————————————————



Και μιας και απάντηση δεν κατάφερα να δώσω στο ερώτημα της φίλης που μου έστειλε αυτό το γεμάτο αδιέξοδα μέηλ, αποφάσισα (με την σύμφωνη γνώμη της) να το δημοσιεύσω για δύο λόγους…

Ο ένας είναι για να ψιλο-ορίσουμε πάλι από την αρχή τον όρο τρομοκρατία που τον έχουν φέρει στα μέτρα τους αυτοί οι ίδιοι που τρομοκρατούν τον κόσμο.

Ο δεύτερος είναι επειδή το πήρα προσωπικά που δεν μπόρεσα να δώσω μια έστω κάποια διέξοδο σε εκείνο το βαρύ “Κι εγώ γιατρέ τι κάνω?” και θέλησα να το εκφράσω έστω ως συγνώμη…
_________

  Πηγή: parallhlografos