Γράφει ο Παληοτάκης
Διάβασα, στο Λαμιακό Τύπο, τη συνέντευξη τύπου που έδωσαν συντοπίτες μου με αφορμή τις εκδηλώσεις για τα Θερμοπύλια 2012.
Οι εκδηλώσεις αυτές δεν είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιούνται.
Ενημερώθηκα, λοιπόν, από τον τοπικό Τύπο - αλλά και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου - για τις θέσεις ανθρώπων που θα συμμετάσχουν ή θα κάνουν εισηγήσεις ή - τέλος πάντων - που απλώς εκφράζουν την άποψή τους και την ανάλυσή τους για το γεγονός και για την τιμώμενη ενέργεια.
Συγκεκριμένα, διάβασα μηνύματα των παρακάτω συντοπιτών μου: του κ. Κοτρωνιά, του κ. Περγαντά, του κ. Διαμαντάρα, του κ.Γιαννόπουλου και του κ. Κολτσίδα Δημήτρη.
Τα λεγόμενά τους και τα μηνύματά τους ήταν αρκούντως ενημερωτικά.
Με προβληματίζει, όμως, η προκλητική ΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ τους στην προσφορά και των 700 Θεσπιέων. Μόνο ο κ. Γιαννόπουλος έκανε μια νύξη σε όσα είπε, δηλαδή ανέφερε ότι υπήρξαν και οι «Θεσπιείς».
Είναι προκλητικό και προσβλητικό να εξακολουθούμε να αγνοούμε ή να αποκρύπτουμε το μέγεθος και της δικής τους προσφοράς, τη σημασία και του δικού τους θανάτου.
2500 χρόνια - και ακόμη περισσότερα - είχε αποσιωπηθεί η θυσία τους.
Τους πρόσφεραν ένα μικρό μνημείο, τα τελευταία χρόνια, αν και εμφανίζονται, πάλι, ως παρακατιανοί μπροστά στην προσφορά του Λεωνίδα. Κυρίαρχη είναι η μορφή του Σπαρτιάτη, έντονα προβαλλόμενο το δικό του μνημείο, και η παράδοση αυτόν μνημονεύει, συχνά «ξεχνώντας» τους υπόλοιπους 300.
Στο κάτω-κάτω, οι 300 και ο Λεωνίδας αυτή την ανατροφή, την εκπαίδευση και την προετοιμασία είχαν από τη γέννησή τους στη στρατοκρατούμενη Σπάρτη.
Αναμφίβολα, μεγάλη η προσφορά και η θυσία τους. Ήξεραν, όμως, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά. Τους περίμενε ο διασυρμός και ο θάνατος στη Σπάρτη.
Εξάλλου, η απόφαση αυτή ήταν μέρος ενός ευρύτερου αμυντικού πανελλήνιου σχεδίου, προκειμένου να έχουν το χρόνο οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις να οργανώσουν την άμυνα στην κάθοδο των Περσών στον Ισθμό και πέρα από αυτόν.
Στην ουσία, τη στενή έννοια της πατρίδας Σπάρτης υπηρετούσαν, όπως και άλλοι Σπαρτιάτες και οι αρχηγοί τους: κι αυτό φάνηκε, όταν - στη Σαλαμίνα - η έγνοια ήταν να σωθεί η Σπάρτη, όταν η Αθήνα είχε ήδη παραδοθεί στις φλόγες.
Δεν θέλω να υποτιμήσω τον ηρωισμό και την αυτοθυσία, όταν λέω αυτά.
Όμως, κουβέντα για τους Θεσπιείς, που δεν τους περίμενε καμιά μάνα που να τους λέει "ή τάν ή επί τάς";;;
Αυτοί δεν θυσιάστηκαν;
Αυτοί ποιον υπηρετούσαν, τον Πέρση βασιλιά; Όχι, βέβαια. Την Πανελλήνια Ιδέα υπηρετούσαν κι αυτοί, το σχεδιασμό αποτροπής της εισβολής και της κυριαρχίας των Περσών είχαν κατά νου. Και τον υπηρέτησαν προσφέροντας τη ζωή τους στη μάχη. Κι ας μην είχαν την υψηλή στρατιωτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών.
Στην τελική, τον ίδιο σκοπό εξυπηρέτησαν και την ίδια μοίρα είχαν: το θάνατο.
Γιατί να μην είναι και γι' αυτούς τιμητικός ο θάνατος;
Κι αν η Πολιτεία είχε λόγους - ή άγνοια - που καθυστέρησε τόσο να τους αποδώσει τις τιμές που τους άρμοζαν, εμείς γιατί επιμένουμε να τους αγνοούμε, τουλάχιστον στα κείμενα και τις ανακοινώσεις που εγώ διάβασα;
Η Ιστορία γράφεται, βέβαια, από τη δράση και τις αποφάσεις των ηγετών, αλλά εδραιώνεται από τις θυσίες των λαών.
Τι θα έκανε μόνος του ο Λεωνίδας; Προφανώς όχι και πολλά. Οι 300 που τον ακολούθησαν και οι 700 Θεσπιείς μπόρεσαν να κρατήσουν τα κύματα των Περσών και να τους καθυστερήσουν, προκειμένου οι υπόλοιποι Έλληνες να προλάβουν να ανασυνταχθούν και να οργανώσουν την άμυνά τους για την απόκρουση της επέλασης των εχθρών.
Και οι Θεσπιείς, λοιπόν, «μετά των Λακεδαιμονίων». Για όποιο λόγο κι αν παρέμειναν, παρέμειναν αυτοί με τους Λακεδαιμόνιους.
Κι αφού ήταν εκεί, και θυσιάστηκαν εξίσου κι αυτοί, πρέπει να μνημονεύονται και να τιμώνται.
Παληοτάκης
Οι εκδηλώσεις αυτές δεν είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιούνται.
Ενημερώθηκα, λοιπόν, από τον τοπικό Τύπο - αλλά και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου - για τις θέσεις ανθρώπων που θα συμμετάσχουν ή θα κάνουν εισηγήσεις ή - τέλος πάντων - που απλώς εκφράζουν την άποψή τους και την ανάλυσή τους για το γεγονός και για την τιμώμενη ενέργεια.
Συγκεκριμένα, διάβασα μηνύματα των παρακάτω συντοπιτών μου: του κ. Κοτρωνιά, του κ. Περγαντά, του κ. Διαμαντάρα, του κ.Γιαννόπουλου και του κ. Κολτσίδα Δημήτρη.
Τα λεγόμενά τους και τα μηνύματά τους ήταν αρκούντως ενημερωτικά.
Με προβληματίζει, όμως, η προκλητική ΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ τους στην προσφορά και των 700 Θεσπιέων. Μόνο ο κ. Γιαννόπουλος έκανε μια νύξη σε όσα είπε, δηλαδή ανέφερε ότι υπήρξαν και οι «Θεσπιείς».
Είναι προκλητικό και προσβλητικό να εξακολουθούμε να αγνοούμε ή να αποκρύπτουμε το μέγεθος και της δικής τους προσφοράς, τη σημασία και του δικού τους θανάτου.
2500 χρόνια - και ακόμη περισσότερα - είχε αποσιωπηθεί η θυσία τους.
Τους πρόσφεραν ένα μικρό μνημείο, τα τελευταία χρόνια, αν και εμφανίζονται, πάλι, ως παρακατιανοί μπροστά στην προσφορά του Λεωνίδα. Κυρίαρχη είναι η μορφή του Σπαρτιάτη, έντονα προβαλλόμενο το δικό του μνημείο, και η παράδοση αυτόν μνημονεύει, συχνά «ξεχνώντας» τους υπόλοιπους 300.
Στο κάτω-κάτω, οι 300 και ο Λεωνίδας αυτή την ανατροφή, την εκπαίδευση και την προετοιμασία είχαν από τη γέννησή τους στη στρατοκρατούμενη Σπάρτη.
Αναμφίβολα, μεγάλη η προσφορά και η θυσία τους. Ήξεραν, όμως, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά. Τους περίμενε ο διασυρμός και ο θάνατος στη Σπάρτη.
Εξάλλου, η απόφαση αυτή ήταν μέρος ενός ευρύτερου αμυντικού πανελλήνιου σχεδίου, προκειμένου να έχουν το χρόνο οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις να οργανώσουν την άμυνα στην κάθοδο των Περσών στον Ισθμό και πέρα από αυτόν.
Στην ουσία, τη στενή έννοια της πατρίδας Σπάρτης υπηρετούσαν, όπως και άλλοι Σπαρτιάτες και οι αρχηγοί τους: κι αυτό φάνηκε, όταν - στη Σαλαμίνα - η έγνοια ήταν να σωθεί η Σπάρτη, όταν η Αθήνα είχε ήδη παραδοθεί στις φλόγες.
Δεν θέλω να υποτιμήσω τον ηρωισμό και την αυτοθυσία, όταν λέω αυτά.
Όμως, κουβέντα για τους Θεσπιείς, που δεν τους περίμενε καμιά μάνα που να τους λέει "ή τάν ή επί τάς";;;
Αυτοί δεν θυσιάστηκαν;
Αυτοί ποιον υπηρετούσαν, τον Πέρση βασιλιά; Όχι, βέβαια. Την Πανελλήνια Ιδέα υπηρετούσαν κι αυτοί, το σχεδιασμό αποτροπής της εισβολής και της κυριαρχίας των Περσών είχαν κατά νου. Και τον υπηρέτησαν προσφέροντας τη ζωή τους στη μάχη. Κι ας μην είχαν την υψηλή στρατιωτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών.
Στην τελική, τον ίδιο σκοπό εξυπηρέτησαν και την ίδια μοίρα είχαν: το θάνατο.
Γιατί να μην είναι και γι' αυτούς τιμητικός ο θάνατος;
Κι αν η Πολιτεία είχε λόγους - ή άγνοια - που καθυστέρησε τόσο να τους αποδώσει τις τιμές που τους άρμοζαν, εμείς γιατί επιμένουμε να τους αγνοούμε, τουλάχιστον στα κείμενα και τις ανακοινώσεις που εγώ διάβασα;
Η Ιστορία γράφεται, βέβαια, από τη δράση και τις αποφάσεις των ηγετών, αλλά εδραιώνεται από τις θυσίες των λαών.
Τι θα έκανε μόνος του ο Λεωνίδας; Προφανώς όχι και πολλά. Οι 300 που τον ακολούθησαν και οι 700 Θεσπιείς μπόρεσαν να κρατήσουν τα κύματα των Περσών και να τους καθυστερήσουν, προκειμένου οι υπόλοιποι Έλληνες να προλάβουν να ανασυνταχθούν και να οργανώσουν την άμυνά τους για την απόκρουση της επέλασης των εχθρών.
Και οι Θεσπιείς, λοιπόν, «μετά των Λακεδαιμονίων». Για όποιο λόγο κι αν παρέμειναν, παρέμειναν αυτοί με τους Λακεδαιμόνιους.
Κι αφού ήταν εκεί, και θυσιάστηκαν εξίσου κι αυτοί, πρέπει να μνημονεύονται και να τιμώνται.
Παληοτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου