Ο Σαμαράς, ο Τσίπρας και οι "ξανθιές"…

Η απεργία είναι δικαίωμα, αυτό είναι βέβαιον, αλλά και έσχατο όπλο διαπραγμάτευσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, σύμφωνα ακόμη και με τον μονοσήμαντο κόσμο αυτού του είδους της διπολικής ερμηνείας των φαινομένων.
 Το κεφάλαιο χάνει έσοδα καθώς η παραγωγή μένει πίσω, λόγω της απεργίας αλλά και οι εργαζόμενοι χάνουν μεροκάματα και τελούν υπό την απειλή της απώλειας της θέσης εργασίας τους... Αυτό είναι το ρίσκο αμφότερων των πλευρών.
 Απεργία, όπου αυτός που απεργεί δεν χάνει τίποτα, αλλά είτε πετύχει το σκοπό του, είτε δεν τον πετύχει κα το μόνο βέβαιο είναι πως κάποιοι άλλοι θα χάσουν, μόνο η πελατεία του ελληνικού δημοσίου έχει καταφέρει να εξασφαλίσει.

 Πάρτε για παράδειγμα τους εφοριακούς που αποφάσισαν να κλείσουν τις εφορίες ενώ η κατάσταση των δημόσιων εσόδων επιβάλει να τις κρατούσαν ανοιχτές και τα βράδια μήπως και καταφέρουν να αυξήσουν τα έσοδα και διασφαλίσουν την αποφυγή του μοιραίου... για μας και τους μισθούς τους γι’ αυτούς.
 Είναι φανερό τοις πάσι πλέον πως κάθε υστέρηση στα έσοδα φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας κατάρρευσης και εξοστρακισμού της χώρας από το ευρώ... Ο ταμίας μιας ιδιωτικής επιχείρησης αν κλείσει το ταμείο για μερικές μέρες γνωρίζει πως στο τέλος του μήνα ενδέχεται να μην πληρωθεί, ούτε αυτός, ούτε οι συνάδελφοί του...
 Το ερώτημα είναι γιατί οι «ταμίες» του δημοσίου δεν ανησυχούν πως κατεβάζοντας τα ρολά των εφοριών διακινδυνεύουν στο τέλος του μήνα να μην πληρωθούν και να βρεθούν στο ίδιο «έλος» με τους ταλαίπωρους του ιδιωτικού τομέα; Είναι απλό, γιατί τους έχουν μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα με την νοοτροπία του μονοπωλίου που κρατάει τον «παπά» από τα «γένια»... Οι συνδικαλιστές είναι πελάτες των πολιτικών και οι πελάτες των συνδικαλιστών, ομού μετά των ηγητόρων κυβερνούν αυτή τη χώρα, από τις δημόσιες υπηρεσίες, τις ΔΕΚΟ και σ’ ό,τι άλλο η διοίκηση ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση...
 Οι υπουργοί, οι διευθυντές, οι διοικητές και οι λοιποί «μανατζαραίοι» του δημοσίου συνήθως είναι διακοσμητικά στοιχεία. Τις αποφάσεις τις λαμβάνει ο μηχανισμός της γραφειοκρατίας αυτών των υπηρεσιών και επιχειρήσεων με κλειδί τους συνδικαλιστές. Επί της ουσίας, ελέγχοντας μονοπωλιακές δομές λειτουργούν ως Σίνιδες και Προκρούστηδες που έχουν καταλάβει κάποιο στρατηγικό πέρασμα και «τεντώνουν» ή και «κόβουν» κάθε περαστικό κατά το δοκούν και τις ανάγκες τους. Όχι τις ανάγκες του δημοσίου συμφέροντος, αλλά τις δικές τους συντεχνιακές κατά το σύστημα 4-4-2... Γι’ αυτό πλέον οι περαστικοί (ενεργά οικονομικά υποκείμενα του ιδιωτικού τομέα) αποφεύγουν να περνάν από την Ελλάδα. Καθώς όμως όλοι οι αδαείς της σοφίας του βίου, αρχικώς περνάνε την δυστυχία τους για ευτυχία, ετούτοις ενδίδουν σε δοξασίες που ομοιάζουν με την ανακάλυψη του αεικινήτου.
 Ήτοι, πιστεύουν οικονομικές δοξασίες που υποστηρίζουν πως δεν χρειάζεται ο ιδιωτικός τομέας και άρα ούτε το θετικό κλίμα γι’ αυτόν. Το κράτος θα επενδύσει σε όλους τους στρατηγικούς τομείς και αυτοί θα παραμείνουν εσαεί στο πόστο που αντάλλαξαν με τη ψήφο τους για να εισπράττουν εσαεί, παχυλούς μισθούς και έξτρα μπόνους από τα γρηγορόσημα και τους εκβιασμούς. Απεργούν λοιπόν άπαντες χωρίς το φόβο πως στο τέλος του μήνα το ταμείο δεν θάχει να καταβάλει τους μισθούς. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα που ζει και βασιλεύει θα φροντίσει πάλι να πληρωθούν κατά προτεραιότητα οι ίδιοι και οι λοιποί προνομιούχοι της μικρομεσαίας δημοκρατίας που έχει εξελιχθεί βαθμιαία σε ηχηρή χρεοκοπία. Αν αύριο μας κήρυττε κάποια χώρα τον πόλεμο και οι αξιωματικοί και στρατιώτες το έβλεπαν σαν ευκαιρία να διεκδικήσουν μεγαλύτερους μισθούς, δεν θα επρόκειτο για εθνική προδοσία;
 Όταν από την πορεία των εσόδων και την αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού εξαρτάται αν η χώρα θα παραμείνει στην ευρωπαϊκή οικογένεια ή θα επιστρέψει πολιτικά και οικονομικά κάπου μεταξύ νοτίων βαλκανίων και Μέσης Ανατολής, δεν αποτελεί μειοδοσία γιατί η πολιτική ηγεσία (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) το έχουν νοηματοδοτήσει έτσι και προς ίδιον όφελος κατά την εξάσκηση της πολιτικής ως επαγγέλματος αποκλειστικά.
 Το πελατειακό πολιτικό σύστημα αντί να τιμωρήσει τους υπεύθυνους της ένδειας θα φροντίσει να είναι οι πρώτοι που θα πάρουν το μισθό τους. Βέβαια από την άλλη θα συνεχίσει να μην καταβάλλει τις οφειλές στον ιδιωτικό τομέα, αδιαφορώντας αν οι απολύσεις σε αυτόν θα συνεχιστούν... Και άλλοι άνεργοι μέχρι τέλος του χρόνου... Σύμφωνα με μια έρευνα του ALBA κατά το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους περίπου μια στις δυο επιχειρήσεις, το 49,3% για την ακρίβεια εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να προχωρήσουν σε απολύσεις. Στον αντίποδα μόνο μιας στις δέκα επιχειρήσεις το 9,2% σκοπεύει να προσλάβει προσωπικό.
 Κύριοι πολιτικοί της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης μήπως έχει παραγίνει με την προστασία των ημετέρων σας και την αδιαφορία για όλους τους άλλους; Αποτελεί σκάνδαλο και ντροπή για αριστερούς, δεξιούς και κοινωνικά φιλελεύθερους, η ατολμία να απολύσουν έστω και όσους έχουν υποπέσει σε παραπτώματα διαφθοράς ή έχουν να εμφανιστούν στις θέσεις από τις οποίες πληρώνονται χρόνια...
 Αποτελεί βλακεία πρώτου μεγέθους η αδιαφορία στη συνέχιση της διάλυσης του ιδιωτικού τομέα που είναι αυτός που παράγει έσοδα για το δημόσιο, όσα έχουν απομείνει να παράγει τέλος πάντων... Το κλαδί έχει κοπεί και η κατάρρευση δεν έχει ολοκληρωθεί γιατί η τρόικα και κυρίως η ΕΚΤ κρατάει τα ΑΤΜ των τραπεζών γεμάτα. Το ανέκδοτο με τις ξανθιές που πριόνιζαν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονταν το έχουμε αναφέρει ξανά... Φτάνει με τις παρατάσεις και τις επιμηκύνσεις μέτρα διάλυσης και ανασύστασης της χώρας χρειάζονται με πυρήνα των αλλαγών το δημόσιο.

 Πηγή:www.capital.gr