Ποιος θα ανοίξει τον "φάκελο παιδεία";

Όταν ήμασταν μικρά παιδιά οι δάσκαλοι ήταν ιδιαίτερα σχολαστικοί με την ηθική των μαθητών τους. Επίσης, με την εμφάνισή τους, όπως και με την συμπεριφορά τους έναντι του κοινωνικού συνόλου. Για παράδειγμα, εθεωρείτο μέγα αμάρτημα να μην παραχωρεί ο μαθητής την θέση του στο λεωφορείο.
 Σκεπτόμενος ότι τα ίδια ακριβώς πράγματα διδάχτηκαν όλα τα παιδιά, είναι να αναρωτιέται κανείς πως μας προέκυψε ένας Άκης. Κι όχι μόνο...
 Αν εκείνο το σύστημα ήταν το ιδανικό, πως γίνεται και εκείνες οι γενιές που έζησαν την βέργα του δασκάλου να χαράζει τις παλάμες των χεριών τους έχουν χαράξει σήμερα με ένα χι το μέλλον των παιδιών τους;

Κι από την άλλη, μήπως η αντίδραση σε εκείνο ακριβώς το αυστηρό πλαίσιο του σχολείου και της κοινωνίας δεν ήταν που οδήγησε στις καταλήψεις των σχολείων και στην αναρχία; Η παιδεία ασφαλώς και διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στην εξέλιξη ενός λαού. Χωρίς παιδεία είναι αδύνατο να υπάρξει πρόοδος. Σε αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας τοποθετήσεις.
Το ερώτημα είναι για ποιόν λόγο δεν έχουμε ξεκινήσει έναν εθνικό διάλογο για την παιδεία. Να συζητήσουμε τα προβλήματα, να βάλουμε τα όριά μας, να θέσουμε τους εθνικούς μας στόχους και να εργαστούμε στην συνέχεια για την υλοποίησή τους. Αλίμονο! Αν δεν ξεκινήσουμε από την παιδεία, από τον θεμέλιο λίθο της οικοδομής, είναι αδύνατον να φτάσουμε πολύ μακριά. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Ούτε και τα έχετε ακούσει όλα αυτά για πρώτη φορά. Η κυρία Διαμαντοπούλου επιχείρησε να περάσει έναν Νόμο και τα κατάφερε με την σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας της προηγούμενης Βουλής.
Ο Νόμος αυτός έγινε σκουπίδι από το λόμπι των καθηγητών του Πανεπιστημίου. Είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν λόγους να στηρίξουν μία αλλαγή που θα έθιγε τα συμφέροντά τους. Κι εμείς ίσως δεν έχουμε λόγο να πληρώνουμε τους μισθούς τους. Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι με την λογική των συντεχνιών πάμε ολοταχώς προς τον γκρεμό. Και να αποφασίσουμε τι είναι εκείνο που μας ενδιαφέρει. Το δικαίωμα ενός πρύτανη να μοιράζει κινητά τελευταίας τεχνολογίας προς τους φιλοξενούμενούς του ή το δικαίωμα ενός λαού να ονειρεύεται; Τόσα ιδιωτικά σχολεία που υπάρχουν στην Ελλάδα δεν υπάρχουν στην ίδια αναλογία σε όλες τις χώρες του κόσμου.
 Και μιλάμε για τις πλούσιες δυτικές χώρες. Όχι επειδή οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τις αρετές της ελεύθερης οικονομίας, αλλά επειδή τα ιδιωτικά σχολεία, όπως και τα ιδιωτικά νοσοκομεία, είναι μία πολυτέλεια για λίγους. Στην Ελλάδα έχουμε απαξιώσει πλήρως το δημόσιο σχολείο, δίχως και το ιδιωτικό να μπορεί να υποστηρίξει αντίστοιχα ότι παράγει σπουδαίο έργο. Και μιλάμε επί της ουσίας. Κοιτάξτε απλά τις πρώτες θέσεις στις πανελλήνιες εξετάσεις. Αν αυτές τις καταλαμβάνουν οι μαθητές των διαλυμένων δημόσιων σχολείων, τότε κάτι είναι λάθος συνολικά. Οι αφορισμοί είναι εύκολοι και της μόδας.
Μπορούμε να βγούμε και να πούμε ότι για τα χάλια της παιδείας μας φταίει η πολιτική κομματικοποίησης που επέβαλλε η αριστερά. Δεν είναι αλήθεια. Η κομματικοποίηση δωδεκάχρονων και δεκατετράχρονων μαθητών είναι απαράδεκτη και δεν πρέπει να υπάρχει, αλλά δεν είναι το μοναδικό ζήτημα.
 Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα της παιδείας με το να συμφωνήσουν τα κόμματα να αναστείλουν την δράση των νεολαιών τους στα δημοτικά και στα γυμνάσια. Το λέμε αυτό για να επισημάνουμε ότι σε έναν πιθανό διάλογο για την παιδεία δεν θα υπάρχουν εύκολες λύσεις. Θα είναι ένα διαγώνισμα μόνο για γερούς μαθητές. Για ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να κάνουν τις υπερβάσεις τους και να αποφασίσουν με βάση το συμφέρον του έθνους και όχι της συντεχνίας τους.

 Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr Πηγή:www.capital.gr