Milaw ellinika (?)

Πρωί Δευτέρας. Ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο με κοιτάζει με διάθεση «Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι!!». Για «καλημέρα» ούτε λόγος. Έπαψα εδώ και καιρό να κυνηγάω χίμαιρες. Τυπικοί και οι δυο στο πρωινό μας πρωτόκολλο, ανταλλάξαμε τις βλοσυρές μας ματιές, σιωπηλοί. Οι μονομάχοι λίγα δευτερόλεπτα πριν τραβήξουν τα όπλα, στα βάθη του Ελ-Πάσο... Υποχώρησε και μίλησε πρώτος. Ο καθιερωμένος μας πρωινός «διάλογος»:

Αυτός: Πάω για φραπεδιά, τα λέμε....

Εγώ: μμμμμμμμμμ.... οκέυ…

Σιγά-σιγά, συγκεντρώνεται το λεφούσι του ορόφου. Ηχούν οι σάλπιγγες της πληροφορικής. Πυρ! Όλα τα «ΟΝ» πατημένα και ο χαρακτηριστικός – προειδοποιητικός ήχος έναρξης, να βοά από τριάντα φορητούς (και ταυτόχρονα αφόρητους) υπολογιστές. Το προσωπικό μου τέρας χάσκει με το στόμα ορθάνοιχτο, αναβοσβήνει τα λαμπάκια του κι ετοιμάζεται να με καταπιεί στην οθόνη του. Οι συζητήσεις, οι προτάσεις, οι λέξεις, οι κραυγές, τα σχήματα, τα «γκρίγκλις», η «σφυροειδής γραφή» και η σφυροειδέστερη λεξιπλασία ακονίζουν τα μαχαίρια τους και μου επιτίθενται κατά μέτωπο:

Κάποιος σε κάποια: “Οι μανατζαρέοι έχουν μήτινγκ. Σήμερα κονφιρμάρουν νούμερα και αύριο τα φορκαστάρουν και τα κάνουν φόργουορντ έξω”.

H διπλανή μου στο τηλέφωνο: “Σε λίγο έχουν μπρέϊκ, οπότε θα του πω ότι τον ζήτησες. Αν δεν είναι μπίζι, θα σε δει. Έχει κονκολ το μεσημέρι και αμέσως μετά παρουσίαση στα παρτερόνια”.

Eγώ στη διπλανή μου: “Κάνε κόπι–πέϊστ και στείλτο στο κόντακτ που σου’ δωσα χτες. Ασάπ πλιζ. Μέχρι το μεσημέρι πρέπει να ριπορτάρω τα νούμερα του μήνα».

Ο μάνατζερ στην ασίσταντ: «Δες το αβελιαμπίλιτι μου στο κάλενταρ και πάρε με μπακ. Οκέυ? Αν είμαι φρη, κάνε ένα ρεζερβέϊσον σε ένα μήτινγκ ρουμ».

Η απέναντι στον απέναντι της: «Ωου, σίτ! Κράσαρε ο δίσκος κι έβγαλε μπλου σκρην. Ποιος το σαπορτάρει αυτό»

Η χαριστική βολή έρχεται απ’ το βλαστάρι μου, με τη μορφή SMS: “fevgw meKwsta gia kafe. To fagito tovala psygeio giati tha fame everest. See U J”

To κεφάλι μου διχοτομείται. Κάθε πρωί γίνεται έπαρση της ελληνικής και της πολυεθνικής σημαίας. Μία η Κύπρος, και μία εγώ που είναι αδύνατον να χτίσω γεφύρι ανάμεσα στη νεοελληνική και στην “παλιοελληνική” τάξη …γραμμάτων. Χρησιμοποιώ τη συνδυαστική λογική (όση μου απέμεινε τουλάχιστον), για να αποκρυπτογραφήσω τα εισερχόμενά μου:

ü Μηνύματα ελληνικά, αποτυπωμένα με αγγλικούς χαρακτήρες.

ü Μηνύματα αγγλικά με διάσπαρτες ελληνικές (άγνωστες προφανώς στο συντάκτη του κειμένου) λέξεις, που είναι όμως γραμμένες στ’ αγγλικά (π.χ. «…please provide a protokolo paralavis»).

ü Μηνύματα σε καθαρόαιμα αγγλικά Οξφόρδης, που απευθύνει ο (Ελληνάρας) διπλανός μου, σε μένα (επίσης καρά-Ελληνίδα) και με ρωτάει αν μπορώ να του στείλει ένα αρχείο.

ü Μηνύματα – λατέρνες: με ελληνικά, αγγλικά, ακρωνύμια (MSN, BTS, CBS, DWS, SOS), ευρεσιτεχνίες γραφημάτων (Thank U, 4you only, 3poulakia kathontai…), επισυναπτόμενα, ηλεκτρονικές διευθύνσεις, μακροσκελείς και ακαταλαβίστικους τίτλους, με τη λέξη «μάνατζερ» σφηνωμένη απαραιτήτως στο τέλος, εξελόφυλλα, παραθυρόφυλλα, αμπελόφυλλα και αμπελοφιλοσοφίες, ένας αχταρμάς… η Ελλάδα που αντιστέκεται, η γλώσσα που ψυχομαχεί.

Σαν αρχαιολόγος σκάβω με το σφυράκι μου στα χαλάσματα της γλώσσας και της ιστορίας μου και δε βρίσκω παρά σπασμένα κομμάτια, σκόρπια και ασυναρμολόγητα. Διχάζομαι. Τα εγκεφαλικά μου κύτταρα έχουν στήσει αγώνα-ντέρμπυ και παίζουν σκληρό παιχνίδι. «Εν πάση περιπτώσει» εναντίον «Ενιγουέι». «Τριανταφυλλίδης» εναντίον «Γκούγκλ». Αντιστέκομαι σθεναρά.

Απαντάω σε απλά ελληνικά, με ελληνικούς χαρακτήρες, ελληνική σύνταξη, ελληνική διάθεση και σωβινιστικό πείσμα. «Δικός μου είναι», σκέφτομαι, «πριν λίγο ανταλλάσσαμε μπινελίκια σε ...ελληνικότατα ελληνικά. Τι να του γράψω τώρα; «Ντίαρ Μήτσος, γουλντ γιου λάϊκ του γκιβ μι τα ρημαδονούμερα να τελειώνουμε gamoto feleki mou?”. Γράφω ελληνικά.

[Για την ιστορία, ο Μήτσος το πήρε το –ελληνικό- μήνυμά μου και μου απάντησε σε άπταιστα “Aρχαιο-Eλληνικο-Aγγλικά”: Dear Maria, sygnomi gia to delay, alla den ekana save to file. Ouden kako amiges kalou omws!!! Allaxane teleftea stigmi, opote sou kano forward ta swsta. MitsosJ]

Απλή γλώσσα, απλή σκέψη. Λέξεις υπό εξαφάνιση και καμιά οργάνωση δεν αναλαμβάνει τη διάσωσή της. Ο πολιτισμός ψαλιδίζεται μαζί με το χρέος μας (Αυτοί και μουστάκι θα μας βάλουν να κόψουμε). Η κρίση μας περνάει οξύτατη κρίση και τα συναισθήματά μας δεν διεγείρονται πλέον ούτε με βίντσι. Η ιστορία έχει μόνο συνέχεια, αλλά όχι συνείδηση.

Σ’ αυτό το Οργουελικό σκηνικό, που το μεταφέραμε με τεράστια επιτυχία και το κάνουμε μόνιμη περιοδεία στη χώρα, παίρνουμε όλοι το ρόλο και την ευθύνη μας. Εν κατακλείδι (ή «φάϊναλυ» αν προτιμάτε), η συνέχεια είναι στο χέρι μας (ή «απ του ας»):

Πρωτοελληνική, Μυκηναϊκή, Αρχαία Ελληνική, Ελληνιστική, Μεσαιωνική, Νέα Ελληνική.... Παπαγαλίστικη(;)