Η βιαιότητα του μηνύματος ξαφνιάζει μέσα στην πρασινάδα του επαρχιακού δρόμου, λίγα χιλιόμετρα πριν από μια κωμόπολη της νότιας Κρήτης, η οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό για την επιβίωση και την ευημερία του πληθυσμού της. «Fuck off EU - Get out IMF». Τα μεγάλα μαύρα γράμματα πάνω σε ένα, κατά τα άλλα, καθαρό τσιμεντένιο στηθαίο, και τα αγγλικά δείχνουν ότι όποιος έγραψε το μήνυμα ήθελε να είναι σίγουρος ότι δεν θα ξεφύγει της προσοχής κανενός επισκέπτη. Δηλαδή, κάθε κάτοικος ευρωπαϊκής χώρας που επέμεινε να έρθει σε αυτήν την περιοχή για τις διακοπές του -παρ’ όλη την προπαγάνδα μέσων ενημέρωσης στη χώρα του που μιλούν για Ελληνες τζαμπατζήδες, παρ’ όλες τις εικόνες βίας και οργής που εκπέμπει η Αθήνα- είναι υποχρεωμένος να πάρει το μήνυμα ότι είναι ανεπιθύμητος.
Αυτός ο επισκέπτης πώς θα αντικρίσει τον ξενοδόχο, τον ταβερνιάρη, τον έμπορο με τον οποίο θα έρθει σε επαφή; Είναι δυνατόν να πιστέψει στη φιλοξενία που του προσφέρουν όταν θα σκέφτεται ότι και οι ίδιοι να μην έγραψαν το υβριστικό μήνυμα δεν το έσβησαν; Το άφησαν να υπάρχει, σαν μνημείο της εθνικής αφροσύνης και της ασυναρτησίας της εποχής μας.
Από τη μία, θέλουμε τους τουρίστες, από την άλλη, δεν κάνουμε τον κόπο να τους το δείξουμε. Αντιθέτως, κάνουμε ό, τι μπορούμε να δείξουμε ότι πρώτα μας νοιάζει το προσωπικό παραλήρημα του καθενός και δεύτερο το πώς θα βγούμε από την κρίση. Ο επισκέπτης γνωρίζει, επίσης, ότι μισθοί και συντάξεις και οι περισσότερες λειτουργίες του κράτους χρηματοδοτούνται πλέον από δάνεια που δόθηκαν από τη χώρα του μέσω των μηχανισμών του ΔΝΤ και της Ε. Ε. Μπορεί να μην περιμένει κανείς τις ευχαριστίες των Ελλήνων, αλλά το θέαμα των κομματικών καβγάδων και η ευκολία με την οποία διαδηλωτές και αστυνομία παράγουν σκηνικό εμφυλίου πολέμου σίγουρα δημιουργούν την εντύπωση ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα έθνος ανισόρροπο. Τώρα, επιπλέον, αρχίζουμε να φαινόμαστε επιθετικοί προς τους εταίρους και φίλους μας, σαν να φταίνε αυτοί για τη βουλιμία και την ανοργανωσιά που μας έφεραν εδώ.
Ισως αυτός που κάνει τον κόπο να έρθει στην Ελλάδα έχει κάποια ευρύτητα πνεύματος και είναι έτοιμος να τα συγχωρήσει όλα, ίσως γνωρίζει τους Ελληνες από παλιά και ξέρει ότι δεν είναι να τους παίρνει κανείς πολύ σοβαρά. Ο, τι και αν σκέφτονται, το θέμα είναι ότι πέρα από παλιά προβλήματα, όπως υψηλές τιμές, κακές υποδομές, άθλιες τουαλέτες, αδιάφοροι κρατικοί λειτουργοί και ύπουλοι ταξιτζήδες, οι επισκέπτες τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δυσθυμία και την ανοησία κάθε πικραμένου ή επαναστάτη του γλυκού νερού. Η εικόνα της Ελλάδας είναι ήδη βαριά τραυματισμένη. (Το μαρτυρεί, άλλωστε, κάθε Ελληνας που αντιμετωπίζει τη χλεύη ξένων όταν βρίσκεται εκτός Ελλάδος.) Οταν και οι παράτολμοι που έρχονται εδώ επιστρέφουν στη χώρα τους με αρνητικά αισθήματα, τότε πάει χαμένος ο κόπος που κάνουν οι σοβαροί και τίμιοι άνθρωποι που προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι μέσα στη λαίλαπα που μας χτύπησε. Και είναι πολλοί - από τον κάθε ένα που εκτελεί με συνέπεια και υπευθυνότητα τα καθήκοντά του ώς τα παιδιά που διαβάζουν σκληρά για να κάνουν κάτι με τη ζωή τους· από τον σερβιτόρο που στηρίζει την οικογένεια με τη δουλειά του ώς τον επιχειρηματία που επενδύει στο μέλλον. Οσοι, δηλαδή, γνωρίζουν ότι μόνο η δουλειά (και όχι οι γκρίνιες, οι ψευδαισθήσεις και οι ψευτοπαλικαρισμοί) θα μας βγάλουν από τον φαύλο κύκλο των περικοπών, των υψηλότερων φόρων και των νέων δανείων.
Ο δρόμος που οδηγεί προς την παραθαλάσσια κωμόπολη είναι σημαδεμένος με μνημεία από ηρωικές μάχες που αυτός ο λαός έδωσε επανειλημμένως για την ανεξαρτησία του. Ισως αυτός που άσκησε το δημοκρατικό του δικαίωμα να δηλητηριάζει το πηγάδι από το οποίο οι πολλοί πίνουν, να αισθάνεται ότι και αυτός δίνει μάχη για την πατρίδα. Πιστεύει, όμως, ότι η Ε. Ε. και το ΔΝΤ είναι ο εχθρός και όλα θα είναι καλά όταν σταματήσουν να μας δανείζουν; Τα τσαντίρια στο Σύνταγμα, η νομιμοποίηση ακροδεξιών και ακροαριστερών χουλιγκάνων μέσα στη μάζα των πεισματικώς «Αγανακτισμένων», οι ανώφελοι λεονταρισμοί εξοφλημένων πολιτικών κομμάτων μαρτυρούν, όμως, ότι ο πόλεμος αυτή τη φορά είναι με τον εαυτό μας· δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε τη μάχη και ο καθένας σηκώνει το δικό του μπαϊράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου