Ο συνδικαλισμός της προβοκάτσιας

Σήμερα αποκλείουν το λιμάνι του Πειραιά οι αυτοκινητιστές οδηγοί των Ταξί. Πριν από ένα χρόνο η χώρα ήταν αποκλεισμένη από τους αγρότες και τους φορτηγατζήδες. Μισό χρόνο νωρίτερα δυσκολευόμασταν να προσεγγίσουμε το κέντρο της Αθήνας, λόγω των αλυσιδωτών απεργιών των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Είναι γεγονός πως η οικονομική ύφεση σε συνδυασμό με τις υιοθετούμενες από το ελληνικό κράτος πολιτικές αντιμετώπισής της έχει ανατρέψει άρδην τις συνθήκες εργασίες ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της Ελλάδας. Το δίκαιο των εργαζομένων όμως υποσκάπτεται από τον άκρατο κομματικό εναγκαλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ο συνδικαλισμός λειτουργεί για αρκετά στελέχη του ως προθάλαμος της πολιτικής ζωής. Οι συνδικαλιστές εκλέγονται με κομματικές σημαίες, γεγονός που προσδίδει στο συνδικαλιστικό κίνημα συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό. Ανάλογα με το κόμμα που επικρατεί στην εκάστοτε επαγγελματική ομάδα, οι εργατοπατέρες - συνδικαλιστές καθορίζουν τη στάση και τις κινητοποιήσεις τους. Όταν στην κυβέρνηση ήταν η Ν.Δ., τα πράσινα συνδικάτα ήταν σε διαρκή και οξεία αντιπαράθεση μαζί της, ενώ οι εκπρόσωποι των γαλάζιων συνδικάτων διατηρούσαν χαμηλούς τόνους. Τώρα που η χώρα κυβερνιέται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο σκληρός πυρήνας του πράσινου συνδικαλισμού σιωπά και περιορίζεται σε ορισμένες επετειακές κινητοποιήσεις, για να θυμίζει το ρόλο του. Τη σκυτάλη του εργασιακού αγώνα έχουν αναλάβει οι γαλάζιοι συνδικαλιστές, που δρουν με τη σειρά τους ως φερέφωνα του κόμματος στήριξης τους.

Η εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων μέσω του συνδικαλιστικού κινήματος, αντικατοπτρίζεται στις μεθόδους, που χρησιμοποιούν οι επαγγελματικοί κλάδοι, προκειμένου να ασκήσουν πιέσεις στην εξουσία. Οι απεργίες των εργαζομένων γίνονται σπασμωδικά και διαδοχικά και σε αρκετές περιπτώσεις αντιστρατεύονται άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως με τον αποκλεισμό λιμανιών και δρόμων, όπου παρακωλύεται η κυκλοφορία των πολιτών.

Η επικυριαρχία των κομμάτων στους κλάδους των εργαζομένων δημιουργεί προστριβές και εμπόδια στη λειτουργία του κράτους και της δημοκρατίας. Οι προστάτες των εργαζομένων προασπίζοντας τα συμφέροντά του πολιτικού τους χώρου, αντιδρούν στείρα και άγονα. Αν οι συνδικαλιστές ενδιαφέρονταν ειλικρινά για τα δικαιώματα των πολιτών που εκπροσωπούν, θα δημιουργούσαν από κοινού με άλλους επαγγελματικούς φορείς ανάχωμα σε κάθε ενδεχόμενη υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων του κοινωνικού συνόλου και θα διαπραγματεύονταν ουσιαστικά και αμερόληπτα με την πολιτεία τις θέσεις του κλάδου τους. φυσικά μια τέτοια συμπεριφορά απέχει κατά πολύ από την ελληνική πραγματικότητα. Εξακολουθώ ωστόσο να ελπίζω πως, υπό το βάρος της κρίσης, τα συνδικάτα θα επαναπροσδιορίσουν το ρόλο τους στην κοινωνία, βοηθώντας καταλυτικά στην υπέρβαση των παθογενειών και των αδυναμιών της Ελλάδας.
http://www.protagon.gr