Ρεαλισμός για μένα = Ελευθερία

Έχω κουραστεί να ακούω ότι για όλα όσα μας συμβαίνουν φταίει η κρίση. Είτε δουλεύεις είτε είσαι άνεργος φταίει η κρίση. Για ό,τι σου λείπει φταίει η κρίση. Δεν μπορώ άλλο λέμε. Το άλλο που ακούω και διαβάζω από δω και από κει τελευταία είναι ότι μας ψεκάζουν. Φαντάζομαι βέβαια ότι αυτό είναι παλιά ιστορία, αλλά και πάλι είναι μια δικαιολογία που βρήκαμε για να καθόμαστε αποβλακωμένοι μπροστά στην τηλεόραση και να μην κάνουμε τίποτα. Ένα μάτσο ηλίθιοι κάθονται και παρακολουθούν με αγωνία τους άλλους ηλίθιους που σχολιάζουν δίχως να υπάρχει αύριο, ενώ ο κόσμος γύρω μας πεινάει, πεθαίνει, καταστρέφεται. Φυσικά όμως δεν μας αφορά επειδή δεν συμβαίνει σε εμάς.

Έτσι αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα. Από το πιο απλό ως το πιο πολύπλοκο. Ικανοί είμαστε να γκρεμίζονται τα πάντα και να ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει για να τον κατηγορήσουμε. Δεν έχω καταλάβει τι παίζει ακόμα με αυτό. Κάποιου είδους απενοχοποίησης μάλλον, γιατί τον εαυτούλη μας πάντα απέξω τον βγάζουμε. Εμείς δεν φταίμε για τίποτα που μας συμβαίνει. Και στην εποχή που ζούμε δεν έχουμε και την επιλογή να κατηγορήσουμε τους γονείς μας που δεν μας καταλαβαίνουν. Αυτό πάλιωσε. Τώρα κατηγορούμε τους πολιτικούς, τους μπάτσους, τους αναρχικούς, τους συμβασιούχους, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους τραπεζίτες.

Δεν λέω, όλοι έχουν ένα μερίδιο ευθύνης. Αυτό που δεν μπορούμε να πούμε όμως είναι ότι δεν έχουμε επιλογές. Και δεν θα το έλεγα αυτό αν δεν είχα συζητήσει με ανθρώπους για αυτό το θέμα. Η πλειοψηφία αυτών λοιπόν, είτε δουλεύει είτε όχι, δεν κάνει τίποτα. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που χαροπαλεύουν να τα βγάλουν πέρα. Μιλάω για αυτούς που παίρνουν ένα μισθό άνω του βασικού. Ναι, υπάρχουν! Φυλάνε το κομπόδεμα σφιχτά κάτω από το στρώμα τους. Αλλά και πάλι δεν κάνουν τίποτα. Σπίτι-δουλειά-σπίτι και ένα κάρο σκονισμένα όνειρα να αναρωτιούνται γιατί ξέμειναν στο ράφι.

Δεν θέλω να γίνω έτσι. Προσπαθώ καιρό τώρα να ξεφύγω από αυτό. Δεν δουλεύω γιατί δεν δέχτηκα να γίνω δούλος κάποιου αφεντικού που θα μου επιβάλλει να έχω ελεύθερο χρόνο μετά τις εννιά το βράδυ. Πολλοί γελάνε όταν τους το λέω αυτό και μου λένε ότι δεν έχω τέτοια επιλογή σε καιρό κρίσης. Ότι δεν είμαι ρεαλίστρια.

Και όμως, αυτό είναι ο ρεαλισμός. Απλά έχουμε παρερμηνεύσει τις έννοιες. Άλλοι πάλι το καταλαβαίνουν, αλλά είναι και αυτοί στην ίδια φάση. Χαμένοι.

http://www.protagon.gr