Αυτοκίνητο, ο καλός μας φίλος θέλει μεγάλη προσοχή!

Το αυτοκίνητο, είτε το θέλουμε είτε όχι, έγι­νε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ένας πιστός σύντροφος που δεν μας προδίδει ποτέ. Βρίσκεται πάντα κάτω από το σπίτι μας και περιμένει τις «εντολές» μας για να μας οδηγήσει όπου θέλουμε. Η χρήση του, ωστόσο, γίνεται αλόγιστα. Μας οδηγεί σε εκατόμβες. 2.000 νεκρούς έχουμε κάθε χρόνο στην Ελλάδα και άλλους 30.000 τραυματίες σε τροχαία δυστυχήματα. Μία πραγματική εθνική τραγωδία, που οφείλεται στην έλλειψη παιδείας.

Πέντε εκατομμύρια, ναι, 5.000.000 Έλ­ληνες πιστεύουν ότι οδηγούν σωστά. Πάντα φταίει ο άλλος. Ποιος είναι, όμως, ο άλλος; Το ότι οδηγούμε δε σημαίνει ότι ξέρουμε να χειριζόμαστε το αυτοκίνητο. Εάν δηλαδή μάθατε το παιδί σας να οδηγεί από τα 14 του, δεν σημαίνει ότι ξέρει και τους κανόνες οδήγησης, ή τους τρόπους να προφυλαχθεί σε μάι στιγμή έκτακτης ανάγκης ή ακόμη τα σήματα του ΚΟΚ.

Έτσι απλά φθάσαμε εδώ πού φθάσαμε…

Από το 1965 έως το 2000 είχαμε στην Ελλά­δα 75.000 νεκρούς και 1.200.00 τραυματίες σε τροχαία, από τους οποίους οι 480.000 έμειναν ανάπη­ροι και παραπληγικοί για την υπόλοιπη ζωή τους. Από το 1990 έως το 2000 η Ευρώπη μείωσε τα ατυχήματα από 14% έως 45%, ενώ αντίθετα στην Ελ­λάδα την ίδια περίοδο τα ατυχήματα αυξήθηκαν κατά 60%.

Εδώ δίνουμε συγχαρητήρια στου Έλληνες οδηγούς!!!

Κάθε χρόνο, δεν γεννιούνται 1.500 παιδιά. Κάθε χρόνο 2.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και άλλοι 10.000 έως 12.000 θα μείνουν ανάπηροι ή παραπληγικοί. Δηλαδή, κάθε χρόνο, ένα μεγάλο χωριό της Ελλάδας γίνεται νεκροταφείο και μια μεγάλη πόλη κάθε δέκα χρόνια, όπως π.χ. η Κατερίνη, μετατρέπεται σε τόπο με ανάπηρους και παραπληγικούς. Κι αν το θέλετε πιο αναλυτικά: έχουμε κατά μέσο όρο, έξι νεκρούς κάθε μέρα, δηλαδή, κάθε τέσσερις ώρες έναν νεκρό και 85 τραυματίες, δη­λαδή, κάθε δέκα λεπτά, έναν τραυματία ή παραπληγικό.

Τι φταίει; Η έλλειψη σεβασμού που διακρίνει τον Έλληνα σε συνάρτηση με την έλλειψη οδικής παιδείας, συν η αυταρχική-εγωιστική συμπεριφορά μας, καθώς οδηγώντας ένα οποιοδήποτε τροχοφόρο θεωρού­με ότι είμαστε μόνον εμείς στο δρόμο και κανένας άλλος.

Στη χώρα μας για να κριθεί κάποιος ικανός για την απόκτηση «διπλώματος οδήγησης», αρκεί να καλύπτει κάποιες, ας πούμε «προδιαγραφές». Το ουσιαστικότερο, ωστόσο, δηλαδή, το να γνωρίζει πραγ­ματικά να οδηγεί, να χειρίζεται σωστά το αυτοκίνητο, να έχει αφομοιώσει βασικές αρχές, δεν εξετάζεται καθόλου. Άλλωστε είναι γνωστό αυτό που συνηθίζουν να λένε οι εκπαιδευτές στους μαθητές τους: «εδώ μαθαίνεις για το πώς θα πάρεις το δίπλωμα, όχι πώς θα οδηγείς».

Ο υποψήφιος οδηγός σύρεται σε μια διαδικασία όπου το ζητούμενο από του εξεταστές, εξαντλείται στο σω­στό ή όχι παρκάρισμα, στο «ρεγουλάρισμα» του συμπλέκτη, στο πώς ν’ ανοίξει την πόρτα και να δει αν ο τροχός απέχει από το πεζοδρόμιο 10 πόντους αφή­νοντας απ' έξω τα ουσιαστικά της οδή­γησης.

Έτσι οι Έλληνες και όχι μόνον, με τη βούλα του κράτους θεωρούνται ικανοί να οδηγήσουν ένα αυτοκίνητο, που υπερβαίνει τον ένα τόνο. Η οδήγηση απαιτεί εκτός από τα ουσιαστικά και κάποια τυπικά προσόντα. Κι εδώ θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό στα όσα συμβαίνουν στη Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Αλλά για αυτό το θέμα σ΄ένα επόμενο σημείωμά μου. Προς το παρόν προσέχετε πώς θα οδηγείτε το τριήμερο.
www.asfalis-odigisi.gr, www.top-mag.gr