Χαμένα νιάτα...

“Γιατί φοράνε τέτοια περίεργα ρούχα; Γιατί κάνουν τα μαλλιά τους έτσι; Γιατί ακούνε τέτοια μουσική; Γιατί φοράνε σκουλαρίκια; Γιατί δεν τους νοιάζει η πολιτική; Γιατί αντιμιλούν στους καθηγητές; Γιατί βάφουν τους τοίχους; Γιατί δεν σηκώνονται στο λεωφορείο να κάτσω; Τι πράγματα είναι αυτά; Ντροπή, τα έχει ισοπεδώσει όλα η νεολαία, δεν σέβεται τίποτα.”
Έχεις μπει ποτέ στην θέση τους;

Ένας σημερινός μαθητής από τα 16 χρόνια του, έχει αποδεχθεί πως η καταξίωση θα έρθει μέσα από μία σχολή στην οποία πρέπει πάση θυσία να περάσει. Πρέπει φυσικά να έχει πτυχίο αγγλικών από το γυμνάσιο και γιατί όχι και κάποιο δεύτερο άλλης γλώσσας, να ξέρει να παίζει κάποιο όργανο και φυσικά να αθλείται. Επίσης και η κορούλα πρέπει να κάνει τα ίδια και να ξέρει να τα χώνει στην ανδροκρατούμενη κοινωνία, αλλά όταν γίνει 25... “ας μάθει να φτιάχνει και ένα πιάτο φαΐ....ποιος θα την πάρει έτσι ανοικοκύρευτη;”. Πρέπει όντως αυτά να κάνει ένας 16χρονος; Και γιατί να μην πρέπει να τα θέλει συνάμα; Γιατί να μην απολαμβάνει την μάθηση σε φυσιολογικούς ρυθμούς;

Ο πιτσιρικάς λοιπόν αν δεν καταφέρνει να ακολουθήσει αυτά που προστάζει η “ρομποτική κοινωνία”, έχει τόσες ενοχές, όσες θα έπρεπε να είχε ο σημερινός υπουργός οικονομικών (γιατί άραγε;). Όταν πηγαίνει να γράψει πανελλήνιες, έχει τόσο άγχος, όσο κάποιος που χρωστάει σπίτι, αμάξι και πιστωτικές. Ωστόσο στο μυαλό του πάντα η φράση “πάρε τα εφόδια της ζωής”. Εφόδια που θα σου προσφέρουν καλές οικονομικές απολαβές και κοινωνικό status φυσικά. Όταν θα λες το επάγγελμά σου θα φουσκώνεις σαν τον Γεωργιάδη όταν μιλάει για τους αρχαίους ημών πρόγονους. Όταν θα παραγγέλνεις καφέ θα βάζεις και -chino πάντα στο τέλος, θα έχεις ένα αμάξι που όλοι θα ήθελαν άσχετα που κάποιος με ποδήλατο πηγαίνει πιο γρήγορα από εσένα στο κέντρο και θα μπορείς να κοιτάς τους πάντες στην γειτονιά σου με ύφος 40 καρδιναλίων άσχετα που όλοι θα σκέφτονται για σένα “μα τι μ...”. Τώρα αν θα γίνεις 40 χρονών χωρισμένος με παιδιά και θα παίρνεις ψυχοφάρμακα για να κοιμηθείς....”ήσουν άτυχος”.

Φρόντισες λοιπόν το “άξιο τέκνο” σου να κάνει όλα τα παραπάνω, να έχεις να καμαρώνεις. Οπότε συμπερασματικά είσαι καλός γονιός. Αλήθεια έχεις αναρωτηθεί αν ένοιωσε ποτέ ξένοιαστος. Αυτό που παλεύεις να γίνεις εσύ από τότε που ήσουν παιδί. Αν μάτωσε τα γόνατα του στην αλάνα (ποια αλάνα;). Σαν τα σημάδια πού έχεις εσύ στα δικά σου. Αν έκανε καμιά μ.... στα 16 του. Σαν αυτές που ακόμα συζητάς με τους φίλους σου και γελάς. Αναρωτιέσαι αν χάζευε μέσα στο μάθημα μία συμμαθήτρια του που είχε ερωτευτεί, αν μοιράστηκε στιγμές μαζί της. Σαν αυτές που θυμάσαι εσύ και χαμογελάς λέγοντας “ωραίες αναμνήσεις”. Αναρωτιέσαι λοιπόν αν ήταν ποτέ παιδί;

Μήπως οι αντιλήψεις που σου έχουν φυτέψει είναι λανθασμένες; Μήπως πρέπει να δώσεις αγάπη στα παιδιά σου και όχι λάδι μηχανής; Μήπως αρχές που βασίζονται στην ουσία και όχι στο “φαίνεσθαι”; Ίσως τελικά πρέπει να χαίρεσαι που η νεολαία κάνει όλα αυτά που θεωρείς λάθος, γιατί αν δεν τα έκανε θα ήταν ένα αντίγραφό σου σε νεαρή ηλικία και αλήθεια, πόσο σίγουρος είσαι πως αποτελείς πρότυπο;

Τα αρχικά ερωτήματα, θα μπορούσαν να απαντηθούν κάπως έτσι...

Γιατί θεωρείς πως η εμφάνιση τους είναι χειρότερη από την δική σου; Γιατί νομίζεις πως ο καθηγητής που τους έβαλες είναι καλός στην δουλειά του και άξιος σεβασμού τους; Γιατί απαιτείς την θέση τους στο λεωφορείο, μετράς με το μάτι την κούρασή τους; Πολιτική νομίζουν ότι είναι ΠΑΣΟΚ , ΝΔ και κάποιοι που φωνάζουν, γιατί αυτό συμπεραίνουν από την τηλεόραση και τους τοίχους τους βάφουν γιατί κάτι έχουν να πουν που εσύ δεν ρώτησες.

Παιδί χωρίς παιχνίδι και ξενοιασιά σημαίνει εργάτης που περιμένει την σύνταξη.
Νεολαία χωρίς διαφορετικότητα σημαίνει κοινωνία χωρίς μέλλον...