Αυτοδιοικητικές εκλογές και μνημόνια

Επιπλέον λοιπόν καλλικρατικοί «πρωθυπουργοί» οσονούπω, πέραν του κεντρικού πρωθυπουργού, με τα δικά τους περιφερειακά κοινοβούλια και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Δεν προλάβαμε να εμπεδώσουμε τις συγχωνεύσεις σε καποδιστριακούς δήμους και φθάσαμε στον «Καλλικράτη». Δεν ξέρω αν η επόμενη αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση θα επονομάζεται «Κρόνος», με ό,τι αυτό σημειολογικά σημαίνει.

Προσπάθεια νέα νοικοκυρέματος στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το μεγάλο ερώτημα παραμένει: θα παύσει το πελατειακό σύστημα και η διαφθορά να ισχύει και να κυριαρχεί και με ποιο τρόπο θα εξακολουθήσουν οι πτωχευμένοι δήμοι ν’ αντλούν νέα κεφάλαια και να αποσβένυννται τα χρέη τους με νομοθετικές ρυθμίσεις, κατά παράβαση κάθε κανόνα ηθικής, αλλά και δικαίου σε μια δημοκρατικά οργανωμένη πολιτεία;

Θα τολμούσαν σε άλλη χώρα να χαρίζουν μέσω της Βουλής χρέη, που τα επωμίζεται το σύνολο του ελληνικού λαού; Θέλω να πω ότι εκείνο που προέχει είναι όχι η θέσπιση νέων κανόνων που ήδη υπάρχουν και μάλιστα προβλέπουν αυστηρές ποινές στους παραβατούντες, αλλά η εφαρμογή τους. Τόσο απλά και χιλιοειπωμένα που αναιρούν κάθε προσπάθεια εξυγίανσης. Σαφώς και πρέπει να κοιτάμε μπρος, αλλά πρώτα να οργανώσουμε με μηχανισμούς προστασίας το Κράτος Δικαίου.

Γυρνάμε στον προεκλογικό αγώνα που ξεκίνησε με κεντρικό σύνθημα: υπέρ ή κατά του Μνημονίου.

Αλλο ένα ψευδοδίλημμα, όπως και τόσα άλλα που διέσπασαν, απέσπασαν την προσοχή και οδήγησαν σε ατέρμονες συζητήσεις. Είναι οπωσδήποτε ένα βασικό θέμα που πρέπει να απασχολεί τον καθένα, εφόσον συνδυάζεται, συνδέεται με το μέλλον των επόμενων γενεών.

Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι είναι το μοναδικό, ότι από δω είναι οι κακοί, κι από κει οι καλοί, που τείνει να εξελιχθεί σε πατριώτες και προδότες. Ο καθείς έχει δικαίωμα στη γνώμη του, στην πίστη του κι αυτό είναι σεβαστό και επιβαλλόμενο για ένα συνειδητοποιημένο πολίτη, που δεν αρκείται σ’ ό,τι ακούει αλλά μελετά και επεξεργάζεται τα κείμενα.

Ομως φθάνει πια αυτή η στείρα, χωρίς επιχειρήματα αντιπαράθεση περί του Μνημονίου, όταν ιδιαίτερα δεν συνοδεύεται από μια οργανωμένη τηλεοπτική σε βάθος συζήτηση. Πολύ όμως θα ενδιέφερε, να ακούσουμε από τους υποψηφίους κάποια πράγματα, απλά καθημερινά. Οχι μεγαλεπήβολα ότι θα σώσουν τη γειτονιά, τους δήμους, πόσω μάλλον την Περιφέρεια Αττικής, αλλά το πώς θα αποτρέψουν την περαιτέρω ασχήμια της και θα υπάρξουν κάποιες προτάσεις αναπνοής και ελπίδας, ότι π.χ. οι ελάχιστοι εναπομείναντες χώροι θα γίνουν πράσινοι, ότι η «αποκομιδή» των σκουπιδιών θα γίνεται οικολογικά, ότι οι υπηρεσίες θα λειτουργούν και θα εξυπηρετούν. Οτι δεν θα μας μεταφέρουν μέρος των χρεών τους στα δημοτικά τέλη για ανύπαρκτες υπηρεσίες.

Κάθε τέσσερα χρόνια μάς επισκέπτονται οι νέοι, αναπαλαιωμένοι σωτήρες για να εξαγγείλουν έργα, που μόνο στη φαντασία τους υπάρχουν και το γνωρίζουν, προσπαθώντας με φτιασιδώματα προεκλογικά, όπως σκαμμένους δρόμους, να αποπροσανατολίσουν για μια ακόμη φορά.

Σ’ αυτές τις εκλογές, πάντως, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Πρόκειται για τις πολλές ανεξάρτητες υποψηφιότητες, τον σχετικό απεγκλωβισμό από τις κομματικές εξαρτήσεις.

Είμαστε όμως πίσω ακόμα. Αναδρομή στο παρελθόν καταδεικνύει ότι οι πολίτες ψήφιζαν πιο ελεύθερα στις εκλογές αυτές, με κριτήρια αυτοδιοικητικά, εξ ου και η εκλογή δημάρχων που δεν ανήκαν στα κόμματα εξουσίας. Τελειώνοντας, μέσα στη ζοφερότητα των καιρών ας δοθεί μια ελπίδα αλλαγής προς το καλύτερο με κάποιες προτάσεις και ιδέες απλές, χωρίς περικοκλάδες. Δεν χρειάζονται ούτε πολλά χρήματα ούτε επικοινωνιολόγοι. Χρειάζεται απλώς νους, γνώση και κατανόηση αυτών των απλών πραγμάτων, που αποζητεί αυτός ο απλός κόσμος. Αλλά για να τα αντιληφθείς, χρειάζεται να τον πλησιάσεις και να τον αφουγκραστείς. Ομως όχι μέσω της τηλεοπτικής εικόνας, ούτε μέσα σ’ ένα μήνα προεκλογικό που όλα είναι εικονικά, για το θεαθήναι.

Άρθρο του Δημήτριου Χ. Παξινού για την εφημερίδα «Καθημερινή», 02/10/2010. Ο κ. Δημήτριος Χ. Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.