Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε... :Εθελοντισμός!

Στο πρόγραμμα σκληρής λιτότητας που εφαρμόζεται ήδη στη Βρετανία, με περικοπές και απολύσεις, ο Ντέιβιντ Κάμερον επιδιώκει να ενισχύσει την ιδέα του εθελοντισμού, στηρίζοντας τη «μεγάλη κοινωνία» («big society»). Ο όρος δημιουργεί ακόμη σύγχυση, αλλά σε γενικές γραμμές ο Βρετανός πρωθυπουργός λέει ότι οραματίζεται μια χώρα στην οποία οι εθελοντές θα αναλαμβάνουν ευθύνες που έως σήμερα χρεωνόταν το κράτος. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ατζέντα της «big society», τρεις είναι οι βασικοί άξονες:
1. Κοινωνική δράση. Η ίδια η κυβέρνηση οφείλει να ενεργοποιήσει τον πολιτισμό του εθελοντισμού και της φιλανθρωπίας.
2. Μεταρρύθμιση των δημόσιων υπηρεσιών. Να συρρικνώσει τη γραφειοκρατία, «που σπαταλά χρήμα και διαφθείρει τα ήθη».
3. Δημιουργία ζωντανών κοινοτήτων. Οι γειτονιές να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Να διαμορφωθεί σιγά σιγά μια νέα γενιά οργανωμένων κοινοτήτων.

Στις αντιρρήσεις και ενστάσεις που διατυπώνονται, ο Ντ. Κάμερον δηλώνει: «Δεν προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε χρήματα, προσπαθούμε να διαπλάσουμε μια μεγαλύτερη και καλύτερη κοινωνία».

Πριν απορρίψουμε τον διάλογο που ανοίγει ο Βρετανός πρωθυπουργός, για τους δικούς του, ευνόητους, λόγους, ως «εκτός ελληνικής πραγματικότητας», ας δούμε τη θετική πλευρά. Χρειάζεται πρώτα να περιπλανηθούμε –όχι μόνο στο Διαδίκτυο– αλλά και στην πόλη. Bloggers στους δρόμους αναλαμβάνουν δράσεις, κυκλοφορούν, επισημαίνουν, προτείνουν. Μπορεί να μη συναποτελούν ακόμη κίνημα, είναι όμως τάση ορατή και παρούσα. Και προχωράει με πολλαπλασιαστική διάθεση. Παράδειγμα: ανάμεσα σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, πρωτοβουλίες γειτονιάς κ.ά αναδύονται σταθερά τον τελευταίο καιρό οι atenistas. Ο διαδικτυακός διάλογος γίνεται πράξη με μια «ομάδα που θέλει να δράσει για την Αθήνα». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Από 3.000 φυτά που διανέμονται δωρεάν στο Σύνταγμα έως 3 διαλυμένες ζαρντινιέρες που αποκαθίστανται στη Σατωβριάνδου. Από μπάνερ που αναρτώνται σε κεντρικά κτίρια με μια σύντομη αφήγηση για την ιστορία τους, «για να μην προσπερνάμε άγνωστα μνημεία της Αθήνας», μέχρι αυτοκόλλητα που τοποθετούνται σε οτιδήποτε ενοχλεί τους διερχόμενους από πεζοδρόμια και πεζόδρομους.

Μικρά και ελάχιστα, θα πείτε. Oχι όμως ασήμαντα. Και, όπως και να ’χει, από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Είναι μια προσπάθεια για να ανακοπεί η περιφρόνηση στον δημόσιο χώρο και η απαξίωση κάθε δραστηριότητας που δεν έχει άμεσα εξαργυρώσιμα ατομικά, ιδιωτικά οφέλη.

Ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο Δημήτρης Ρηγόπουλος αφιερώνει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί στους atenistas. Εχει ξεχάσει Σαββατοκύριακα και ελεύθερο χρόνο. Μας διαβεβαιώνει, όμως, ότι αξίζει τον κόπο. Η χαρά είναι μεγάλη, γιατί διαπιστώνει όχι μόνο προθυμία (υπάρχει ήδη δηλωμένη επιθυμία 1.300 ατόμων να ενεργοποιηθούν) αλλά και μια άλλη γενιά ανθρώπων, που δεν είναι ηλικιακά ομοιογενής, η οποία έχει σταματήσει να φλυαρεί και να «ζυμώνεται», και πράττει. Ανθρωποι που ξεβολεύονται και μαθαίνουν να λειτουργούν ως πολίτες. Μια άλλη κοινωνία οργανώνεται δίπλα μας. Τη βλέπουμε;

Tης Μαριας Κατσουνακη στο kathimerini.gr