Όλη η αλήθεια για την κρίση...

Ποιοί προκάλεσαν την μεγάλη οικονομική κρίση; Ποιος ήταν ο ρόλος του ΓΑΠ; Ποια είναι η σχέση του κ. Παπαδήμου με το ίδρυμα Ροκφέλερ; Συμμετείχε η CIA στην παγίδευση του Στρος Καν; Τι συζητάνε μεταξύ τους ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί με την Φρόιλαιν Μέρκελ; Όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε και σας κρύβει η διεθνής ταξιαρχία της παγκοσμιοποίησης...Η κρίση στην Ευρώπη δεν προέκυψε στα ξαφνικά. Είχε προηγηθεί το «ατύχημα» της Lehman Brothers. Στο μεταξύ, για περισσότερα από δέκα χρόνια οι αγορές έχτιζαν το βασίλειό τους σε κινούμενη άμμο. Η μόχλευση δημιούργησε μία φούσκα τεραστίων διαστάσεων και δημιούργησε μία επίπλαστη ευμάρεια. Ο λαϊκός καπιταλισμός έμοιαζε με ένα ανέκδοτο βγαλμένο από την περίοδο των παγετώνων. Ο σύγχρονος καπιταλισμός είχε γίνει ιδιαίτερα επιθετικός και μπορούσε να συγκριθεί μόνο με μία αίθουσα καζίνο...

Όσοι τολμούσαν να πουν αυτή την εξόφθαλμη αλήθεια, ότι στο καζίνο είχε κάποιος περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει από το να παίζει στις αγορές με την σημαδεμένη τράπουλα των μεγάλων οίκων, κινδύνευε να χαρακτηριστεί γραφικός. Ας μη ξεχνάμε ότι υπήρχαν ολόκληρες στρατιές στελεχών που αμειβόντουσαν γενναία, εξαιτίας της ληστρικής αντίληψης περί bonus.

Ο κανιβαλισμός έγινε η επίσημη θρησκεία των κατοίκων της ζούγκλας που ήθελαν να ονομάζονται κυνηγοί του κέρδους. Ζούσαν την φαντασίωση του κερδοσκόπου, όταν δεν έκαναν κάτι περισσότερο από το να τρώει ο ένας τις σάρκες του άλλου. Αυτή η τρέλα θα έπαιρνε κάποια στιγμή τέλος. Ήταν μοιραίο να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Κι όπως συμβαίνει με όλες τις φούσκες, αυτό συμβαίνει βίαια.

Η κρίση είναι παράγωγο της δράσης των κερδοσκοπικών funds. Funds πανίσχυρα που αξιοποίησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλα τα όπλα που τους πρόσφερε η μόχλευση. Απέκτησαν με τον καιρό πλούτο και δύναμη. Απίστευτη δύναμη, ικανή να προσλαμβάνουν συνταξιούχους (μόνο;) πρωθυπουργούς και υπουργούς στις υπηρεσίες τους. Με τον καιρό τα funds αυτά έγιναν ο απόλυτος κυρίαρχος του παιγνιδιού. Αν έχαναν η ανθρωπότητα θα ήταν αντιμέτωπη με φαινόμενα Lehman Brothers. Αν κέρδιζαν, θα αύξαναν το ύψος των τραπεζικών τους λογαριασμών. Μονά – ζυγά δικά τους! Και με το παιγνίδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους: Χάνανε στο κόκκινο; Διπλασιάζανε το στοίχημα. Χάνανε και πάλι; Το διπλασίαζαν εκ νέου. Την τρίτη φορά δεν θα έχαναν με τίποτα. Στην ανάγκη υπήρχε το μαξιλάρι της ανάλυσης ενός ξένου οίκου...

Όποιος θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να βάλει κανόνες στο παιγνίδι. Να βάλει ένα τέλος σε αυτή την παράνοια της αγοράς παραγώγων. Θέλουν να το κάνουν; Πολύ φοβόμαστε πως όχι!

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr


Πηγή:www.capital.gr