Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011 η μητέρα μου παίρνει εξιτήριο από το Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας ώρα 11 π.μ μετά από εγχείρηση στο ισχίο. Μας ενημερώνουν ότι θα έρθει ασθενοφόρο για να τη μεταφέρει στη Στυλίδα. Ώρα 5μ.μ και ακόμα δεν έχει φανεί κανένα ασθενοφόρο. Μιλάω με την εφημερεύουσα όπου μαθαίνω ότι λόγω επίσχεσης εργασίας του ΕΚΑΒ δουλεύει μόνο ένα ασθενοφόρο που όμως θα κάνει διακομιδή ασθενούς στη Λάρισα. Καταλαβαίνω ότι σήμερα δεν θα γίνει διακομιδή της μητέρας μου και με πολλά ερωτηματικά εάν θα γίνει το Σάββατο ή ακόμα και τις επόμενες μέρες .
Αποφασίζουμε να φορτώσουμε την μητέρα μου σε φορτηγάκι γιατί έπρεπε να είναι το πόδι σε οριζόντια θέση. Ζητάω από την εφημερεύουσα ένα φορείο για να βοηθήσει στη διαδικασία και αυτή μας απαντά ότι δεν επιτρέπεται να βγει φορείο από το Νοσοκομείο. Με πολύ κρύο θερμοκρασία 5 βαθμοί Κελσίου με τη βοήθεια άλλων τριών συγγενικών προσώπων τη μεταφέρουμε στη Στυλίδα όπου πάλι μετά από μεγάλη προσπάθεια και με τη βοήθεια αυτοσχέδιου φορείου επιτέλους τη βάζουμε στο κρεβάτι της. Μαζί με τη μητέρα μου στη ίδια κατάσταση βρισκόταν και άλλος ένας ασθενής από τη Στυλίδα που οι δικοί του σχεδίαζαν να τον μεταφέρουν με «κλούβα».
Αυτή η περιπέτεια δείχνει τις συνέπειες των απεργιών και της απίστευτης ελληνικής πατέντας την λεγόμενη επίσχεση εργασίας! Δείχνει τις συνέπειες μιας κατακερματισμένης ελληνικής κοινωνίας που κινείται στη λογική της ικανοποίησης των συμφερόντων επαγγελματικών ομάδων χωρίς να υπολογίζουν το κόστος για το κοινωνικό σύνολο. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο!
Θύματα των απεργιών και των επισχέσεων εργασίας είναι φτωχοί και ανήμποροι άνθρωποι που χρόνια τους βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό κρατικοδίαιτες επαγγελματικές ομάδες.
να μας πληρωσουν για να δουλεψουμε...εργαζομενος ΕΚΑΒ Πατρας
ΑπάντησηΔιαγραφή