Μια ανέξοδη μάχη για τα Πανεπιστήμια

Αν, σήμερα, το πρόβλημα στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι η διοίκησή τους και ο τρόπος εκλογής -ή διαπλοκής- των πρυτάνεών τους, τότε ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν παρατήρησε μία αφανή, αλλά σημαντική αλλαγή. Ο προηγούμενος νόμος της κυρίας Μαριέττας Γιαννάκου είχε ήδη λειτουργήσει! Απλά κανείς δεν είχε τον χρόνο -ή τη διάθεση- να το καταλάβει. Θέλω να αποδώσω λοιπόν, έστω και καθυστερημένα, «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» για την πρώην υπουργό Παιδείας.

Μερικά χρόνια πριν, η κυρία Γιαννάκου -όπως και οι περισσότεροι υπουργοί Παιδείας- είχε αναλάβει το χώρο της παιδείας με την ίδια εμμονή που στοίχειωνε συστηματικά τους προκατόχους της: τα πανεπιστήμια. Και ειδικά την διαφθορά στα πανεπιστήμια, καθώς οι περισσότεροι συνάδελφοί της είχαν «βάλει» συγγενείς σε κάποιο πανεπιστήμιο σε ρόλο διδασκόντων, ενώ -όπως σοφά λέει πρώην πρύτανης- «οι πιο πολλοί από αυτούς, δεν άξιζαν ούτε για βοηθητικό προσωπικό της πάλαι ποτέ εποχής της καθηγητικής Έδρας».

Ο νόμος Γιαννάκου είχε προβλήματα. Για παράδειγμα, τα εξωτερικά μέλη στα εκλεκτορικά σώματα των ΑΕΙ που ποτέ δεν λειτούργησαν, καθώς εξανάγκασαν όλους τους πανεπιστημιακούς να γυρνούν ανά τη χώρα με μια βαλίτσα στο χέρι προκειμένου να συμμετάσχουν στις εκλογές ενός άλλου πανεπιστημίου. Όμως στο θέμα της διοίκησης των ΑΕΙ, που αποδείχθηκε το κύριο διακύβευμα των τελευταίων μηνών, ο νόμος λειτούργησε. Με ένα απλό και λογικό τρόπο. «Έκοψε» σε όλους τους τότε πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις την δυνατότητα να εκλεγούν ξανά σε δεύτερη συνεχόμενη θητεία. Και έφερε το αξίωμα: μια τετραετία και τέλος! Να θυμίσω, ότι μέχρι τότε κάθε πρύτανης στο τέλος της θητείας του, προετοίμαζε το έδαφος για τον διάδοχό του, που συνήθως ήταν ένας εκ των αντιπρυτάνεών του. Συνέχεια στην διοίκηση, καμία αντικειμενική διαφάνεια (κάποιοι έφθασαν, με τον τρόπο αυτό, να διοικούν αλλάζοντας θέσεις μέχρι και δεκαετία).

Με τον νόμο Γιαννάκου εξελέγησαν σε όλα τα πανεπιστήμια νέα πρόσωπα (συχνά δε «αουτσάιντερς», χωρίς ιδιαίτερη εμπλοκή σε παραγοντισμούς και παιχνίδια εξουσίας). Από τη νέα «γενιά πρυτάνεων» δε, μέχρι σήμερα, δεν έχει προκύψει κανένα σκάνδαλο. Αρκετοί μάλιστα έχουν να παρουσιάσουν, έως τώρα, αξιόλογο έργο. Κανονικά, με τη λήξη της θητείας τους, θα πήγαιναν σπίτι τους. Και θα έρχονταν πάλι νέα πρόσωπα.

Γιατί χρειαζόταν λοιπόν μία νέα αλλαγή στον νόμο για τα πανεπιστήμια και όχι απλά ένας ριζικός «Καλλικράτης» που θα αντιμετώπιζε άμεσα τα οικονομικά τους προβλήματα; Και μάλιστα, μία αλλαγή που φέρνει στη διοίκηση των ΑΕΙ πρόσωπα χωρίς καν πτυχίο πανεπιστημίου; Ηταν απαραίτητη τελικά αυτή η «μάχη;»
tovima.gr