Κι αν δεν βουλιάξουμε;

Οι περισσότεροι το έχουν πάρει απόφαση ότι η Ευρώπη πρόκειται να βουλιάξει στο χάος της κρίσης, ότι οι κάτοικοί της θα αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, την ίδια ώρα που οι στρατοκράτες θα ακονίζουν τα μαχαίρια τους για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Πριν από δύο χρόνια αυτά τα σενάρια αντιμετώπιζαν την χλεύη του πλήθους. Σήμερα που τα πλήθη είναι πεπεισμένα ότι οι χειρότεροι εφιάλτες τους θα γίνουν πραγματικότητα, μήπως πρέπει να αρχίσουμε και πάλι να σκεφτόμαστε «ανάποδα»;

Ο κόσμος μας είναι αρκετά πολύπλοκος για να προσπαθήσουμε να τον ερμηνεύσουμε μέσα από την διαδικασία του δυισμού. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο και μαύρο, δεν είναι μόνο οι δυνάμεις του καλού και του κακού που συγκρούονται στην αρένα των αγορών και της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας. Πολλές φορές γνωρίζουμε μόνο μία πτυχή της πραγματικότητας και νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα. Αυτό και μόνο μπορεί να μας οδηγήσει σε πλάνη...

Σήμερα οι διεθνείς οίκοι ευαγγελίζονται το τέλος της γερασμένης Ευρώπης. Οι αγορές τρέχουν πανικόβλητες να βρουν ασφαλή λιμάνι για τα κεφάλαιά τους και όλα μοιάζουν να είναι έτοιμα να εξελιχτούν σε ένα καταστροφικό σενάριο για την ευρωζώνη.

Αρχίζει και μοιάζει πολύ εύκολο να βγάλει κανείς λεφτά. Σαν να μην χρειάζεται να κουραστεί καθόλου. Αρκεί να πουλήσει Ευρώπη, να ποντάρει στον πλήρη εκμηδενισμό των πάντων. Αρκεί να αποφασίσει να ακολουθήσει το ρεύμα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Προσωπικά έχω πολλές φορές γίνει αποδέκτης των αρνητικών συναισθημάτων που γεννά η υιοθέτηση θέσεων που έρχονται κόντρα σε αυτό που έχουμε μάθει να ονομάζουμε ρεύμα. Άλλες φορές είχε δίκιο κι άλλες άδικο. Αλλά κάθε φορά ο τρόπος με τον οποίον αντιδρούσαν οι «πολλοί» ήταν το ίδιο βίαιος και απορριπτικός. Το 2007 έγραφα για ένα επερχόμενο κραχ. Το 2008 για τους «άρπαγες» που θα εκμηδένιζαν τις αξίες. Το 2009 για την κρίση που θα έφτανε στην Ισπανία και την Ιταλία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αρκετοί φίλοι αντιμετώπισαν σκωπτικά τις θέσεις που εξέφρασα τότε. Υπήρξαν και περιπτώσεις που είχα άδικο κι αυτές ήταν επίσης πολλές. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι μετά από τόσες πολλές φορές που έχουμε ματώσει δεν έχουμε μάθει ακόμη να κερδίζουμε από τα λάθη μας, να επιδιώκουμε την συζήτηση για να μπορέσουμε να αντλήσουμε νέες ιδέες, νέες προτάσεις.

Εντάξει! Είναι πολύ πιθανό το πλήθος να έχει δίκιο και να πρέπει να κρυφτούμε όλοι αύριο στα λαγούμια μας. Αυτή είναι η μία πιθανότητα για την οποία είμαστε όλοι προετοιμασμένοι. Έχουμε σκεφτεί και το άλλο ενδεχόμενο; Να αρχίσει η Ευρώπη να βρίσκει τον εαυτό της; Σε μία τέτοια περίπτωση θα πρέπει κανείς να αλλάξει άρδην στρατηγική. Ή τουλάχιστον να είναι έτοιμος γι΄ αυτό...


Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr



Πηγή:www.capital.gr