Οι «υπερασπιστές» του Δημοσίου

Του Νικου Χρυσολωρα Τα όσα εσχάτως διαδραματίζονται με τις επιλογές ανώτερων στελεχών στη Δημόσια Διοίκηση, αλλά και η απειλή της ΟΛΜΕ για απεργία εν μέσω Πανελλαδικών Εξετάσεων, αναδεικνύουν το ουσιώδες πολιτικό παράδοξο της μεταπολίτευσης: εκείνοι που κόπτονται, υποτίθεται, για την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα βασικών υπηρεσιών και για την προστασία του κράτους από την απαξίωση δεν χάνουν ευκαιρία να υπονομεύσουν τα αγαθά υπέρ των οποίων ωρύονται.
 Πολλές είναι οι εκφάνσεις του παραδόξου αυτού στην καθημερινότητά μας. Φοιτητές που αντιδρούν στην «ιδιωτικοποίηση της παιδείας» καταλαμβάνουν για ψύλλου πήδημα σχολεία και πανεπιστήμια, βανδαλίζοντας κατά σύστημα τη δημόσια περιουσία. Καθηγητές κρατούν τους μαθητές ομήρους των κινητοποιήσεών τους, όταν δεν τους σπρώχνουν στο φροντιστήριο. Εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, πολλοί εκ των οποίων, ως γνωστόν, προέρχονται από συγκεκριμένους νομούς, απεργούν με κάθε ευκαιρία, βρίσκοντας μάλιστα τρόπους να μη χάσουν το μεροκάματο, με αποτέλεσμα να καθιστούν προβληματικούς τους οργανισμούς τους. Γιατροί, ο σύλλογος των οποίων δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει το Μνημόνιο, υπονομεύουν επί χρόνια τη λειτουργία του ΕΣΥ και του ΙΚΑ, με τα φακελάκια και τις υπερσυνταγογραφήσεις. Από κοντά στις καταγγελίες του Μνημονίου και ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ενώ ακόμη και οι δικαστές βρήκαν τρόπους να παρακάμψουν τη συνταγματική απαγόρευση των απεργιών τους. Παραβλέπουν, βέβαια, το γεγονός ότι ο νομικός κόσμος είναι ο βασικός υπεύθυνος για τις καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, εξαιτίας των οποίων κανείς δεν επενδύει στην Ελλάδα. Το άρθρο συνεχίζεται εδώ