Η “Χάρτα του πολίτη” και άλλα ωραία παραμύθια

Άρπαξα το μολύβι βιαστικά, έγραφα το όνειρο που μέσα στον ύπνο μου έκανε το μυαλό βιομηχανία παλαβών ταινιών.
Μα ούτε φροϋδικός ονειροκρίτης δεν το μεταφράζει.
Ήταν ο Κώστας Καραμανλής μαζί με το Γιώργο Παπανδρέου,
σε στάδιο μεγάλο, κατάμεστο και μέσα στις ζητωκραυγές μας ευχαριστούσαν, από κοινού, που καταφέραμε μαζί, όλοι παρέα, να πετύχουμε την “χάρτα του πολίτη”.
Εκείνα τα παχιά τσιτάτα για την βελτίωση της καθημερινότητας μας, που προεκλογικά τους έσπρωχναν πιο δυνατά προς την εξουσία.
Ένα όνειρο που ακόμη σήμερα φαίνεται απατηλό και μακρυνό.

Αναρωτιόμουν πώς τέτοιες ώρες που όλα φαίνονται σκουρόχρωμα, με Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους να μαζεύουν σάντζαλα-μάτζαλα και να λένε πως την κοπανάνε, μπαίνουν στο μυαλό τέτοιες παράλογες σκέψεις.

Μα πάλι πως μπορώ να ονειρεύομαι, πως μπορώ να κάνω σχέδια, σενάρια εξέλιξης, δίχως να προχωρούν, να φτιάχνονται οι πολυπόθητες δομές, που τόσο πολύ καιρό σπαταλήσαμε σε κουβέντες καφενείου, αναρωτιέμαι φωναχτά, μπας κι ακούσει κανείς τριγύρω και δώσει μιαν απάντηση.

Από την άλλη η αριστερή μου φύση, κουνά το δάχτυλο στην σκέψη των συγκροτημένων δομών, μυρίζει κρέας θα πεις όλη αυτή η τάξη, μα έλα που εάν δεν καταφέρουμε να παλέψουμε όλο αυτό το κομμάτι των σχέσεων και των ορίων, με τους μηχανισμούς, θα είμαστε πάντα στο ίδιο σημείο, στον ίδιο μοιραίο παρανομαστή, από τη μια θα σχεδιάζουμε, από την άλλη χωρίς το δομημένο σύστημα θα καταριόμαστε ξανά και ξανά την ανικανότητα μας, μα και την έλλειψη προγράμματος.

Μα ήταν η αιφνιδιαστική επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ομόνοια που μου γέννησε τέτοιες σκέψεις, μα τι άλλο άραγε, από μια ανακούφιση και ένα αίσθημα ασφάλειας, έστω και φάλσο, μπορεί να μας δώσουν σημερινοί κυβερνώντες, με αυτές τις σκέψεις φαίνεται πως ο Σαμαράς, “πιάνει” το νόημα των δυνατοτήτων του.

Από την άλλη εμείς ξανα-πιάνοντας την καθημερινότητα που το καλοκαιράκι την έβγαλε για λίγο από το μυαλό, μάλλον πρέπει να επανεκπαιδεύσουμε τα όρια του νευρωτικού εαυτού μας.

Ήταν στην Σπάρτη την αρχαιότητα, που λέγεται ότι έπαιζαν ένα παιγνίδι τον δεύτερο μισό του 4ου αιώνα, περίπου σαν το κρυφτό, την κρυπτεία, οι νέοι Σπαρτιάτες, όποιον Είλωτα πετύχαιναν στο δάσος της Λακωνίας που τους “γυάλιζε” για επικίνδυνος, τον καθάριζαν επί τόπου.

Πριν φτάσουμε να παίζουμε τέτοια παιγνίδια στους δρόμους, πριν αρχίσουμε τα βέλη και τα ακόντια στα “διαφορετικά κλαδιά”, εκείνα που πάντα θεωρούμε βολεμένα, είναι καλύτερα να παλέψουμε και να απαιτήσουμε την εφαρμογή των νόμων και των κανόνων.

Ας μην μας τρομοκρατούν από μόνες τους, οι λέξεις: καταστολή, πρόληψη ή όρια.

Αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατία ας μάθουμε να κρατάμε τους κανόνες και όχι να μπαινοβγαίνουμε από το κάδρο κάθε που κάτι δεν βολεύει ή πιθανά θίγει τα δικά μας συμφέροντα.

Φυσικά στα κάγκελα δεν βγαίνει η “άγονη γραμμή”, μα εκείνος που έχει εξουσία και φωνάζει πιο δυνατά.

Ας είναι λοιπόν, να σύρουμε πιο δυνατή φωνή, μα για όλους, ας απαιτήσουμε δομές, που να περιλαμβάνουν και τον τελευταίο, κανείς μας δεν περισσεύει.


http://www.aixmi.gr