Τι κάνει κανείς στην Ελλάδα της κρίσης;

Όταν τα νερά κατεβαίνουν ταραγμένα οι αναζητητές συνεχίζουν να κωπηλατούν… Μέγα ερώτημα των ημερών μας λόγω της οικονομικής κρίσης, του μνημονίου, της γενικότερης απαξίωσης και κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος στα μάτια και τις ψυχές των Ελλήνων είναι αν υπάρχει ελπίδα και ποιο είναι το μονοπάτι που καλείται να επιλέξει ο καθένας. Τι κάνει κανείς στην Ελλάδα της κρίσης; Αδιαφορεί ή στρουθοκαμηλίζει; Υπομένει και υποφέρει; Υποφέρει αλλά αγωνίζεται συλλογικά; Αγωνίζεται να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται; Ο σώζων εαυτό σωθήτω εντός συνόρων ή στο εξωτερικό; Ερωταπαντήσεις που στροβιλίζουν στο μυαλό πολλών από μας και στο τέλος σκάνε σαν πυροτέχνημα λόγω της υπερφόρτωσης του εγκεφάλου.

Πρόσφατα διάβασα σε ένα forum ένα άρθρο σχετικά με τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής διάρρηξης του κοινωνικού και πολιτικού ιστού στην Ελλάδα. Ομαδοποιούσε τις «προβληματικές» οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου, επέρριπτε ευθύνες στη λειτουργία και την οικονομική στρατηγική των ισχυρών μελών της Ευρωζώνης έναντι των ασθενέστερων και πρότεινε μοντέλα οικονομικής πολιτικής χωρών που αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση χωρίς να καταφύγουν σε εξωτερικούς δανειστές.

Αν εξαιρέσω ίσως τη καλή «γραφή» του άρθρου, καμία νέα πληροφορία δεν καταγράφηκε στον εγκέφαλό μου, αναλύσεις επί των αναλύσεων… κι αν η γιαγιά μου είχε ρόδες θα ήτανε πατίνι. Σαν εκείνα που λίγους μήνες πριν καβαλούσαν τα παιδιά από τις γύρω περιοχές του κέντρου και συγκεντρώνονταν τα βράδια στην πλατεία Συντάγματος κάνοντας φιγούρες… και τα χάζευα περνώντας να πάρω το Μετρό.

Σε ποια πλατεία θα κάνουν τα ακροβατικά τους τώρα που το Σύνταγμα φιλοξενεί ένα νέο κίνημα, τους «Αγανακτισμένους Πολίτες». Αδυνατώ να κατανοήσω την πλήρη διάσταση του σκοπού των συγκεντρωμένων στην καρδιά της Αθήνας, αν και ομολογώ πως ένιωσα τον παλμό τους και βρέθηκα στην πλατεία να φωνάζω και να χειρονομώ μπροστά στη Βουλή τις επίμαχες ημέρες της ψήφισης του Μνημονίου.

Αφιέρωσα και λίγο χρόνο στις συνελεύσεις όπου προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα απόψεις κάθε καρυδιάς καρύδι και παρόλα αυτά όλοι οι παρευρισκόμενοι ήταν μακράν αξιοπρεπέστεροι από όσους πολιτικούς, οικονομολόγους και ειδικούς αναλυτές έχω παρακολουθήσει σε τηλεοπτικό πάνελ.

Ωστόσο, θες λίγο η ζέστη, θες λίγο οι επικείμενες καλοκαιρινές διακοπές, θες λίγο η κούραση σε ένα ραντεβού που τα έχεις πει και τα έχεις δει όλα - από φιλειρηνικές συγκεντρώσεις με παλμό μέχρι συρράξεις διαδηλωτών με ΜΑΤ και εγκάθετους- το σκηνικό στην πλατεία Συντάγματος έχει αρχίσει να αλλάζει.

Πολύ ωμά και ψυχρά αδειάζει η πλατεία γεμίζουν οι παραλίες και τα νησιά. Για να ξεφύγουμε και λίγο από τις υπαρξιακές μας αναζητήσεις τύπου: ποιος είμαι, που πάω, τι θα φάω αύριο… αν έχω λεφτά να ψωνίσω…. κι αν δεν έχω θα βάλω φέσι!

Rewind… Όταν τα νερά κατεβαίνουν ταραγμένα οι αναζητητές, δεν έχουν το περιθώριο να αδιαφορούν ούτε στιγμή και είναι επιτακτική ανάγκη πια να αναζητούν ό,τι καλύτερο αξίζει στον καθένα. Πιθανόν, ένας τρόπος είναι να διατηρούν την ελευθερία τους σαν το πολυτιμότερο αγαθό.

Όταν ένας άνθρωπος είναι ελεύθερος σημαίνει ότι είναι ανεξάρτητος και κατά συνέπεια έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πάρει πρωτοβουλίες που θα τον οδηγήσουν στις σωστές πάντα για τον ίδιο επιλογές. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, αν είμαστε ή αν νοιώθουμε ελεύθεροι και αν κατά συνέπεια ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα…

Της Χριστίνας Ντέντε, δημοσιογράφου
http://www.nooz.gr