Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Τον κ. Νίκο Μόσχοβο δεν τον γνωρίζουμε. Για να είναι γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), εικάζουμε ότι κάπου θα εργάζεται ως ηθοποιός. Το εικάζουμε, διότι στην Ελλάδα οι συνδικαλιστές δεν εργάζονται. Η δουλειά τους είναι συνήθως να μην αφήνουν τους άλλους να εργαστούν.
Ο εν λόγω γραμματέας του σωματείου, το οποίο ιστορικά διαφεντεύεται από το ΚΚΕ, έκανε τον συνδικαλισμό τέχνη. Κομέντια ντελ’ άρτε, για να είμαστε ακριβείς. Ετσι, προχθές επιχείρησε να σταματήσει μια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, διότι σε αυτή συμμετέχουν κι ερασιτέχνες ηθοποιοί. «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να μεταβληθεί η ζωή των καλλιτεχνών σε μαύρο σκοτάδι, επειδή κάποιος αποφάσισε ότι αυτό είναι τέχνη», δήλωσε στην «Κ» ο κ. Μόσχοβος. «Διαλύονται οποιαδήποτε δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα αυτήν τη στιγμή... Δεν θ’ αφήσουμε αυτό το ζήτημα να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ εναντίον των καλλιτεχνών στον χώρο μας. Είμαστε αντίθετοι, γιατί πρέπει να προστατεύσουμε τα δικαιώματα των μελών μας. Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται φιλικά συμμετέχοντες και εθελοντές· είναι μια επικίνδυνη τακτική». Κάποιος, προφανώς, του απέκρυψε το γεγονός ότι αυτές τις μέρες ανεβαίνουν χιλιάδες παραστάσεις αποκλειστικά από ερασιτέχνες ηθοποιούς, διότι αλλιώς θα έστελνε το ΙΚΑ και στα σχολεία ολόκληρης της χώρας.
Μαζί με το χάπενινγκ του ΣΕΗ στο Φεστιβάλ, χθες εκδόθηκε και μία ανακοίνωση «Κοινό πλαίσιο των φορέων τέχνης και πολιτισμού». Την υπογράφουν, πέρα από τους ηθοποιούς, τα σωματεία λογοτεχνών, σκηνοθετών, τραγουδιστών, θεατρολόγων, εικαστικών κ.ά. Το κάλεσμα είναι να προστατευτεί το «κοινωνικό αγαθό» που, εκτός από το νερό και το ρεύμα, είναι ο πολιτισμός. Γι’ αυτό η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του πολιτισμού στη χώρα μας (14 σωματεία υπογράφουν) είναι προσλήψεις στο Δημόσιο πέρα από την αναλογία 1 προς 5, κρατικές επιχορηγήσεις, να μην υπάρξει καμιά κατάργηση από τα βαρέα και ανθυγιεινά, και φυσικά καμία βοήθεια στον πολιτισμό από τον ιδιωτικό τομέα (όπως π.χ. επιχειρεί το Ιδρυμα Νιάρχος). Με άλλα λόγια, ο αγώνας είναι για πιο κρατικοδίαιτο πολιτισμό, ο οποίος θα αποτρέπει ακόμη και τη συμμετοχή εθελοντών. Η τέχνη, γι’ αυτό το κομμάτι της πνευματικής ηγεσίας της χώρας μας, είναι ό,τι πληρώνει ο βαριά φορολογούμενος Ελληνας. Για τα κρατικά χρήματα «ο χώρος του πολιτισμού σαλπίζει ένα νέο πνευματικό εμβατήριο», διακηρύσσουν.
Κάπως έτσι με τέτοια πνευματικά εμβατήρια χρεοκόπησε και η χώρα και ο πολιτισμός της. Διότι τα χρόνια της πολυποίκιλης κρατικής δίαιτας έφτασε η Αθήνα να έχει περισσότερα θέατρα από το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη μαζί, ενώ δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ελληνική τέχνη, σε όλες τις μορφές της, θριαμβεύει στον κόσμο.
Οπως και να έχει όμως το θέμα, λεφτά, πλέον, δεν υπάρχουν. Οι τεχνίτες, ως πρωτοπόροι, πρέπει να ψάξουν εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης της δημιουργίας τους. Κι αυτό ίσως να αποτελέσει μια καλή άσκηση. Διότι η άφθονη κρατική χρηματοδότηση, το καλύτερο που παρήγαγε ήταν ο σοσιαλιστικός και ο ναζιστικός ρεαλισμός. Κάθε τι νέο, επαναστατικό και πρωτοπόρο φτιάχτηκε σπάζοντας τις συμβάσεις και δη τις συλλογικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου