Παιδεία, η πηγή του κακού

Τον τελευταίο καιρό βιώνουμε καθημερινά, καταστάσεις και γεγονότα άκρως ανησυχητικά. Δεν θα μιλήσω ούτε για μνημόνιο ούτε για πολιτική . Θέλω να μιλήσω για την αγανάκτηση στα γήπεδα, στους δρόμους είτε ως πεζός είτε ως οδηγός, στην δουλειά, στην πολυκατοικία, στα σχολεία και γενικώς οπουδήποτε εμπλέκονται άτομα περισσότερα του ενός.
Βλέπω καθημερινώς συμπεριφορές ακραίες γεμάτες οργή, μίσος, αδιαφορία και ατομικισμό στο έπακρο. Που είναι η παιδεία αυτού του λαού; Τα ιδανικά μας ποια είναι; Όπου και να πάω ακούω τις ίδιες λέξεις : πρωτάθλημα, γκόμενα, πότο, καφές, αμάξι, λεφτά, μαλάκας, κινητό, add, τζίν, ηλίθια, γόβα, κομμωτήριο. Μόνο αυτά μας ενδιαφέρουν; Με την μόρφωση τι γίνεται; Το πνεύμα αυτού του λαού τι βάθος έχει; Σκέφτομαι πως ενώ όλα άρχισαν καλά με την γενιά του πολυτεχνείου, η οποία έζησε έναν Ελύτη, έναν Θεοδωράκη, ένα Χατζιδάκι και πολλούς άλλους Έλληνες επιφανούς πνευματικότητας και δημιουργίας, ξαφνικά μια γενιά μετά έχω την εντύπωση πως τα έχουμε ξεχάσει όλα. Τι έγινε ενδιάμεσα και φτάσαμε στο τέλμα; Η απόκλιση από την αρχική πορεία είναι ‘’μνημ(ον)ιώδης’’.. Τα νέα παιδιά γιατί δεν έχουν εσωτερικές αναζητήσεις; Δεν έχουν δίψα να μάθουν κάτι το οποίο θα τους ανοίξει πνευματικούς ορίζοντες ,ώστε να έρθουν σε επαφή με ιδέες που θα τους ‘’ ξυπνήσουν’’; Γιατί το να διαβάζεις ένα βιβλίο είναι ηλίθιο, και το μηχανάκι με το μωρό είναι στάση ζωής; Αρχικά δεν ήξερα που να προσάψω τις κατηγορίες μου. Στους γονείς που αδιαφορούν; Στους πολιτικούς που τους πλέον γνωρίζουμε τι τους ενδιέφερε περισσότερο; Στις τράπεζες που μας δίνουν ότι ζητήσουμε αρκεί να υπογράψουμε ένα χαρτί; Σε όλους εμάς που έχουμε αποξενωθεί και φοβόμαστε και τον ίσκιο μας; Τελευταίο είχα αφήσει το εκπαιδευτικό σύστημα καθώς πίστευα πως επηρεάζεται από τα παραπάνω και δεν φταίει το αυτό καθαυτό. Και όμως έκανα λάθος. Παρακολούθησα ένα documentary σχετικά με το εκπαιδευτικό σύστημα των Η.Π.Α, όπου ένας εκπαιδευτικός που γεννήθηκε στο Bronx, στην χειρότερη συνοικία της Ν. Υόρκης και αποφοίτησε το Harvard, αποφάσισε να δει το: ‘’τις πταιει’’ που τα μισά παιδιά ορισμένων δημοσίων σχολείων, παρατούσαν τις σπουδές τους στα 14 κaiείχαν ποσοστό αποφοίτησης 20%. Τελικά κατέληξε στο ότι οι εκπαιδευτικοί των συγκεκριμένων σχολείων ήταν η αιτία, καθώς λόγω μονιμότητας και συνδικάτων δεν έκαναν σωστά την δουλεία τους. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει ένα δικό του δημόσιο σχολείο αρχικά στον Bronxπου τα ποσοστά αποφοίτησης ήταν τα χειρότερα σε όλη την χώρα (10-15%), με δασκάλους- καθηγητές επιλεγμένους με πολύ αυστηρά κριτήρια, όπως και με τις σωστές υλικοτεχνικές υποδομές. Το αποτέλεσμα ήταν: το ποσοστό αποφοίτησης και εισαγωγής στο κολέγιο των μαθητών να εκτιναχτεί στο 80% μέσα σε 3 χρόνια που λειτουργεί το πρόγραμμα.

Τελικά το πείραμα του GeoffreyCanadaέδειξε πως σε μια περιοχή που τα παιδιά περιστοιχίζονται από την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά, ένας σωστός εκπαιδευτικός μπορεί να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν τα προβλήματα τις κοινωνίας και να προοδεύσουν. Να τους δώσει στόχους και την δύναμη να βγουν από το περιθώριο και να αναζητήσουν κάτι καλύτερο και ουσιώδες από αυτά που προστάζει ο περίγυρος. Γιατί η σωστή εκπαίδευση είναι μια γερή βάση ώστε να αποκτηθεί μια υγιής παιδεία, αρετές οι όποιες αρχίζουν να φθίνουν στην χώρα μας με ανησυχητικό τρόπο και γεωμετρική πρόοδο. Οι δικοί μας υπουργοί ας αρχίσουν τις μεταρρυθμίσεις κάνοντας ξεσκαρτάρισμα εκπαιδευτικού προσωπικού και δημιουργώντας σωστές υποδομές, παρά να αυξομειώνουν τα μαθήματα των εισαγωγικών. Γιατί τα όνειρα κ οι συνειδήσεις διαμορφώνονται εξ’ αρχής και όχι απτό τέλος.


http://www.protagon.gr