Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνταξιοδοτούνται και παροπλίζονται στο ζενίθ της παραγωγικότητάς τους, θα παραπαίουμε ως κοινωνία και ως χώρα, μέχρις τελικής κατάλυσης του κοινωνικού ιστού!
Η επίσημη ανεργία ανέρχεται σε 1,3 εκατομμύρια ανθρώπους, ή 27,6% του συνολικού εργατικού δυναμικού της χώρας. Η πραγματικότητα είναι πιθανά πολύ χειρότερη, καθώς όπως έχει γραφτεί από πολλούς, μεγάλος αριθμός μικρομεσαίων και ελευθέρων επαγγελματιών έχουν μικρότερα έσοδα από τις εισφορές τους στο πρώην ΤΕΒΕ (νυν ΟΑΕΕ), άρα είναι πρακτικά άνεργοι.
Το συνολικό εργατικό δυναμικό της χώρας σήμερα δεν ξεπερνά τους 4.700.000 ανθρώπους. Αν αφαιρεθούν οι άνεργοι απομένουν 3,2 εκατομμύρια άνθρωποι να εργάζονται. Εξ αυτών οι ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι πίσω στις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ είναι κοντά στις 400.000 και άρα αυτοί πιθανά φυτοζωούν, άλλως δεν θα έμεναν οικειοθελώς χωρίς ασφάλιση υγείας.
Απομένουν 2,8 εκατομμύρια πραγματικά εργαζόμενοι, εκ των οποίων οι 670.000 είναι δημόσιοι υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα, ενώ άλλοι 300.000 περίπου εικάζεται πως είτε δεν απογράφησαν, καθώς ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που διενέργησε την απογραφή είπε πώς οι μισοί δήμοι δεν έστειλαν στοιχεία, είτε βρίσκονται σε κάποια από τις χιλιάδες αναπτυξιακές εταιρίες των δήμων και δεν περιελήφθησαν στην απογραφή, είτε εργάζονται σε κάποια από τις αμέτρητες ΔΕΚΟ. Ενδεικτικά, μόνο 350 μέλη ΔΣ απογράφησαν, ενώ οι οργανισμοί και ΑΕ του δημοσίου αριθμούν σε πολλές χιλιάδες. Έστω λοιπόν ότι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, με τις ΔΕΚΟ, αριθμεί περί το 1 εκατομμύριο, και ουσιαστικά πληρώνεται από τους φόρους και τις εισφορές των υπολοίπων εργαζομένων, ή από τα κρατικά μονοπώλια.
Άρα, η παραγωγική οικονομία που διατηρεί τις θέσεις εργασίας της σήμερα, αριθμεί σε 1,8 εκατομμύρια ιδιωτικούς υπαλλήλους, ελεύθερους επαγγελματίες, και μικρομεσαίους επιχειρηματίες.
Από την άλλη πλευρά,
εκ των 10,94 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας μας, τα 2 εκατομμύρια περίπου είναι άνω των 65 ετών. Αυτό θα έδινε και το μέγιστο αριθμό συνταξιούχων, αν όλοι ήσαν πρώην εργαζόμενοι, ή δικαιούχοι κοινωνικού επιδόματος, περιλαμβανομένων και αμφοτέρων των συζύγων ζευγαριών που δούλευε μόνο ο άνδρας. Όμως, ο συνολικός αριθμός συντάξεων που πληρώνονται στην Ελλάδα είναι 4.390.000! Απίστευτο και όμως αληθινό!
Λέγεται ότι αυτές τις συντάξεις λαμβάνουν 2.600.000 δικαιούχοι. Φυσικά δεν είναι όλοι σε συντάξιμη ηλικία, αλλά έχουν λάβει κάποιο ευεργετικό "δωράκι" από παλαιότερη κυβέρνηση, και βγήκαν στη σύνταξη πολύ πριν την ηλικία συνταξιοδότησης ημών των πληβείων.
Είναι νομοτελειακά αδύνατον η παραγωγή πλούτου από 1,8 εκατομμύρια εργαζόμενους της παραγωγικής οικονομίας, με τους φόρους και την αναδιανομή των εισφορών τους, να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και πρόσοδο σε 3,6 εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους!
Πολλοί μάλιστα συνταξιούχοι βγήκαν στη σύνταξη στην παραγωγικότατη ηλικία των 40-53 ετών, είτε μέσω κάποιας χαριστικής εθελουσίας, είτε μέσω νομοθετημάτων αναγνώρισης πλασματικού χρόνου εργασίας, είτε ως είθισται στα σώματα ασφαλείας και εθνικής άμυνας, είτε απλά ρουσφετολογικά.
Αυτό μεταφράζεται στο ότι ένας άνεργος πληρώνει με τους έμμεσους φόρους του, τη σύνταξη μιας άρτι συνταξιοδοτηθείσας 50χρονης με ανήλικο τέκνο (πχ 17 ετών). Λογίζοντας και το ότι τα συνταξιοδοτικά ταμεία ΟΤΕ/ΔΕΗ/ΟΑ επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό ετησίως με άνω του €1,3 δισεκατομμυρίων, είναι προφανές ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Μόνο οι συνταξιούχοι του ΟΤΕ αριθμούν σήμερα σε 46.000 για έναν οργανισμό με μέγιστο αριθμό υπαλλήλων τους 17.000 προ πενταετίας, που σημαίνει πως έχουν προσδόκιμο ζωής μετά τη συνταξιοδότηση τριπλάσιο από τα 25-30 χρόνια υπηρεσίας τους. Σχεδόν 150 ετών προσδόκιμο ζωής δηλαδή! Κάτι άλλο περίεργο πρέπει να συμβαίνει.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι με το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων, οι συντάξεις πλέον είναι σχεδόν όλες προϊόν αναδιανομής τρεχουσών εισφορών και φόρων, το κόστος των €35 δισ. ετησίως είναι μη βιώσιμο. Προσθέτοντας τα €20 δισ. των μισθών του στενού δημόσιου τομέα, και ποιος ξέρει πόσα άλλα μέσω των ΔΕΚΟ και δημοτικών αναπτυξιακών ΑΕ, αθροίζουν πολύ περισσότερα από όσα 1,8 εκατομμύρια εργαζομένων της παραγωγικής τάξης μπορούν να αντέξουν.
Το κόστος των €55 δισεκατομμυρίων, επιμερισμένο σε 1,8 εκατομμύρια εργαζόμενους της παραγωγικής οικονομίας είναι απλά μη βιώσιμο. Σε αυτό το σύμπαν...
Η μοναδική λύση ελάφρυνσης είναι η παύση απόδοσης συντάξεων σε όσους είναι κάτω από τη συντάξιμη ηλικία των 65. Για τα εφάπαξ που έχουν δοθεί είναι πολύ αργά πια για δάκρυα Στέλλα.
Ας σταματήσουμε όμως να πίνουμε το αίμα των παιδιών μας, ως κοινωνία, ώστε να συνεχίζουμε να παρέχουμε ένα παράλογο προνόμιο σε λίγους τυχερούς και ευνοημένους από τη δυστυχία των υπολοίπων, που ζουν χωρίς να εργάζονται από την ηλικία των 42, 50 ή 53 ετών ως βάρος στους άλλους, παριστάνοντας ότι απολαμβάνουν τους καρπούς της αποταμίευσής τους. Τα λεφτά που ίσως αποταμίευσαν (πότε;) χάθηκαν, κουρεύτηκαν, φαγώθηκαν. Αυτά που παίρνουν τώρα είναι προϊόν εργασίας άλλων, που λαμβάνουν λιγότερα απ΄ όσο αποδίδουν στα 2,6 εκατομμύρια των συνταξιούχων. Αυτό!
Η Ελλάδα έχει καταντήσει να είναι μια χώρα πολιτών δυο ταχυτήτων. Εκείνων που υποφέρουν από την κρίση που φορτώσαν στους ώμους των χωρίς να "τα φάγανε μαζί", και εκείνων που είναι βολεμένοι να αποδέχονται τα προϊόντα της δυστυχίας των πρώτων.
Ελπίζω να διορθωθεί σύντομα αυτή η ανισότητα, αν και φοβάμαι ότι πολύ νωρίτερα ο παροιμιώδης γάιδαρος του χότζα, η παραγωγική οικονομία, θα ξεψυχήσει από την άπληστη αφαίμαξη.
Συνταξιούχος ετών 53 με σύνταξη €2.800 είναι μια προσβολή απέναντι στα 25χρονα παιδιά μας, που τους ζητάμε να δουλέψουν οκτάωρο για €490 καθαρά, για να πληρώσουν αυτή τη σύνταξη.
Αυτή η φάμπρικα δεν έχει πολύ χρόνο ακόμη. Είτε κατόπιν σχεδιασμού θα παύσει, είτε θα καταρρεύσει συμπαρασύροντας μαζί της ολόκληρη τη χώρα. Προτιμώ το πρώτο.
Αν μη τί άλλο, είναι ντροπή να εξωθήσουμε όλα τα παιδιά μας να φύγουν μετανάστες..
Του Αγη Βερούτη στο www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου