Οι μαθητές και η αλληλεγγύη

Η κοινωνία της Ελλάδας αντιστέκεται στο κλίμα απογοήτευσης, που έχει καλλιεργήσει η εσωτερική αλλά και η αλλοδαπή τρόικα, καθώς και στον φόβο που έχει διαχυθεί στα λαϊκά στρώματα για το μέλλον των ιδίων και των παιδιών τους. Ειδικώς όταν η αντίσταση προέρχεται από τον ανθό της χώρας, τους μαθητές της, τότε αναθαρρεί ολόκληρη η κοινωνία, τότε μπορούμε να πειστούμε ότι οι διαχρονικές αξίες εξακολουθούν να λάμπουν και να χαράσσουν πρότυπα, διασώζοντας ιδανικά και νοήματα που έχουν εκλείψει εσχάτως.


Μία κίνηση-πράξη μαθητών της Γ’ Λυκείου κάποιας μεγαλούπολης μηνύει ότι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός είναι εδώ, φωνάζουν «παρών», διεκδικούν τον τόπο τους με τον τρόπο τους. Οι μαθητές αυτοί είχαν συγκεντρώσει χρήματα για την πενθήμερη εκδρομή τους. Οταν όμως πληροφορήθηκαν ότι συμμαθητής τους από γειτονικό γυμνάσιο αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση, αποφάσισαν (να, το αείζωο πνεύμα της αλληλεγγύης) να διαθέσουν όσα χρήματα συγκέντρωσαν για την (πολυπόθητη) εκδρομή τους στις ανάγκες τού πιθανώς άγνωστου συμμαθητή τους, που παλεύει για τη ζωή του.

Οι μαθητές αυτοί σκορπίζουν τη συγκίνηση, αλλά και την ελπίδα στην ελληνική κοινωνία, δεδομένου ότι προέρχονται από εργατικές οικογένειες, δεν τους περισσεύουν δηλαδή τα χρήματα. Πάνω απ’ όλα η ζωή, μας λένε με τον πιο απλό τρόπο, λόγια που ίσως ηχούν παράξενα στους οπαδούς του ωφελιμισμού και του άκρατου ατομικισμού. Αλλά αυτό σημαίνει αντίσταση, όχι μόνο στο αρρωστημένο επικρατήσαν αξιακό σύστημα, αλλά σε μια ολόκληρη ιδεολογική-πολιτική σύγχυση που έχει επικρατήσει. Είναι ένα από τα θαυμαστά αποτελέσματα της (επίπλαστης, μην το λησμονούμε) κρίσης, η επαναξιολόγηση δηλαδή της ανθρώπινης ζωής μέσω της διάθεσης ή της δοτικότητας μικρών απολαύσεων (όνειρο ζωής είναι για πολλούς μαθητές της Γ΄ Λυκείου η πενθήμερη εκδρομή). Μέσα στη σήψη ιδεών και πράξεων η κίνηση (ανιδιοτελής) των μαθητών του Λυκείου Δεμενίκων στην Πάτρα φαντάζει σαν φάρος τηλαυγής για όλους εμάς τους παρατημένους ή τάχα ορθολογισμένους. Φωτίζει τους χειμαζόμενους, τους χαμένους στα πελάγη του σκότους και της απελπισίας, δίνει δύναμη στην ελληνική κοινωνία να επανεξετάσει την κουλτούρα των προγόνων, τη βασιζόμενη στην ειρηνική συνύπαρξη της κάθε μέρας, έξω από ανταγωνισμούς και τσιτάτα του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Οχι, φωνάζουν οι μαθητές της Πάτρας. Ολοι μαζί θα σωθούμε. Τους ευχαριστούμε, όπως και άλλους που κινούνται στην αφάνεια με τους ίδιους, όμως, ευγενικούς στόχους.



30/03/2013
efsyn.gr