Πώς ένιωσα Βασιλιάς με 5 ευρώ…

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου δίπλα μας κυκλοφορούν ψυχές γεμάτες μίσος, κακία, βία και παραλογισμό. Όλοι αυτοί οι «άνθρωποι» δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ζωή είναι σήμερα και μόνο γιά το σήμερα είμαστε σίγουροι.
Γι αυτό πρέπει να ζούμε την κάθε ημέρα όσο καλύτερα μπορούμε. Με καλοσύνη, ευγένεια, ευπρέπεια, αθωότητα, αλληλεγγύη και κουράγιο. Μερικές φορές το καλό έρχεται όταν το έχουμε ανάγκη και δεν το περιμένουμε. Αν είμαστε τυχεροί γιά να το προσέξουμε, να γυρίσουμε το βλέμμα μας πάνω του και να το εκτιμήσουμε, μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε την ασχήμια που μας περικυκλώνει καθημερινά.


Η ζωή είναι σήμερα, λοιπόν, και μόνο γιά το σήμερα είμαστε σίγουροι.
Αυτό το κατάλαβα, γιά άλλη μία φορά, εκείνο το ανοιξιάτικο μεσημέρι που κάθισα γιά δύο σουβλάκια στην πλατεία Αγίας Αικατερίνης στο Μοναστηράκι. Η όμορφη λιακάδα με χτυπούσε στο πρόσωπο, τα δέντρα είχαν ανθίσει και οι ευωδιές από το διπλανό ανθοπωλείο με τα πουλάκια που τιτίβιζαν χαρούμενα μου χάιδευαν την ψυχή.

Εκείνη τη στιγμή ήμουν ευγνώμων στο Θεό γιά κάθε χτύπο της καρδιάς μου, γιά κάθε ανάσα που έπαιρνα. Με πέντε ευρώ που ξόδεψα γιά τα σουβλάκια και τη βενζίνη ένιωθα «βασιλιάς». Και κανένας Σόιμπλε ή Στουρνάρας δεν θα μου στερούσε αυτή την πολυτέλεια. Έμαθα να ζω με τά ελάχιστα από παιδί. Έτσι δεν φοβάμαι κανέναν.

Τη σκέψη μου διέκοψαν δύο παιδιά. Δύο μαθητές Λυκείου που πωλούσαν το ημερολόγιο του σχολείου τους γιά την πενθήμερη εκδρομή. Δύο ευρώ μου είχαν απομείνει. Τους τα έδωσα με όλη μου τη χαρά και τους παρακάλεσα να κρατήσουν το ημερολόγιο. Μακάρι να είχα περισσότερα να τους δώσω. Αλλά ήταν μέσα από την καρδιά μου. Και όπως έχει πει η Μητέρα Τερέζα «δεν έχει σημασία τα πόσα δίνεις, αλλά η αγάπη που βάζεις».

Ξέρω ότι αυτά τα παιδιά μαζί με τους συμμαθητές τους θα περάσουν αξέχαστα στην εκδρομή τους. Γιατί μετά από 32 χρόνια ακόμη με ακολουθούν οι γλυκές αναμνήσεις της δικής μου πενθήμερης στην Κρήτη. Με τους φίλους ζωής από το 24ο λύκειο Γκύζη. Γιατί κι εμείς μαζεύοντας δεκάρικο δεκάρικο στο δρόμο, το «χορό» στη ντισκοτέκ και το χαρτιζλίκι των γονέων, κερδίσαμε τα χρήματα του ταξιδιού στο δικό μας Παράδεισο.

Γιατί αυτά τα δύο παιδιά, το αγόρι και το κορίτσι ξέρουν ήδη αυτό που έμαθα εγώ πολύ αργότερα. Ότι η ζωή είναι σήμερα και μόνο γιά το σήμερα είμαστε σίγουροι. Βέβαια τώρα πιά μετά τον εφιάλτη της Κύπρου, φοβάμαι πως ούτε γιά το σήμερα είμαστε σίγουροι. Ας μη χάνουμε, όμως, την ελπίδα και τη γενναιότητά μας. Ας βλέπουμε μόνο το Καλό…

Γράφει: Αργύρης Κωστάκης
aixmi.gr