Ας μιλήσουμε για ντροπή

Προσπαθώ να θυμηθώ. Μα δεν ήταν μόλις πέρσι, ή μπορεί πρόπερσι, όταν θέταμε θέματα για την περαιτέρω βελτίωση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; -ένα άρθρο ενός νόμου, κάποια διατύπωση, μια εγκατάσταση... Δεν ήταν μόλις πέρσι -ή μπορεί πρόπερσι- που θεωρούσαμε αυτονόητες κάποιες ακόμα νίκες του πολιτικού πολιτισμού μας όσον αφορά στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Μα δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που
 είχε θεωρηθεί απόλυτο και αναμφισβήτητο κεκτημένο η πλήρης απαξίωση του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, του ρατσιστικού λόγου και των εγκλημάτων μίσους, οι διακρίσεις κατά της ομοφυλοφιλίας και τα ομοφοβικά εγκλήματα, η αναγνώριση του χρήστη
 ναρκωτικών ουσιών ως θύματος και ατόμου που χρειάζεται ιατρική φροντίδα, η αναγνώριση των εκδιδόμενων προσώπων ως προσώπων που χρήζουν νομικής προστασίας -ή και θυμάτων trafficking- η αναγνώριση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, και τόσα άλλα; Πολλά χρόνια... Έτσι δεν είναι;

Και τότε πως έγινε αυτό το άλμα προς τα πίσω και μέσα σε λίγους μήνες χάθηκαν δεκαετιών αξιακά κεκτημένα;

Είναι αυτή η τραχιά οικονομική κρίση ικανή να ξεριζώσει σε μια νύχτα από το συλλογικό μας ασυνείδητο τον πολιτισμό; Ή μήπως είχαμε πλανηθεί; Μήπως η προστασία της ευαλωτότητας, της διαφορετικότητας, της ισότητας, και εν τέλει της ειρήνης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από συμβάσεις ή σχήματα που απλώς γίνονταν ανεκτά στα χρόνια της δήθεν υλικής ευμάρειας; Διαφορετικά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς με τόση απάθεια κι αναλγησία δεχόμαστε καθημερινά να ακούμε για ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα αλλοδαπών, χρηστών ναρκωτικών, ομοφυλόφιλων, εκδιδόμενων ατόμων. Παρακολουθούμε αδιάφοροι, λες κι όλα αυτά δεν μας αφορούν, λες και δεν γίνονται στην πατρίδα μας, λες και τα θύματα δεν είναι συνάνθρωποί μας, λες και δεν θα έρθει η στιγμή που θα γίνουμε κι εμείς θύματα. Όπως συμβαίνει πάντα.

Κάποιοι λένε «μα ναι, αλλά τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι», «τώρα το πρόβλημα είναι υπαρκτό», «τώρα υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες», μπλα, μπλα, μπλα... Τους ακούω αμήχανα δίχως να μπορώ να επιχειρηματολογήσω και μονάχα στα αυτιά μου έρχονται τα λόγια της Ιουδήθ Κέιθ: «όλα αρχίζουν με κάτι τέτοιες αντικειμενικές διαπιστώσεις», τα λόγια της Εβραίας του Μπρεχτ (Brecht), με τη φωνή της Έλλης Λαμπέτη… «κι ας μην μιλήσουμε για ατυχία, ας μιλήσουμε για ντροπή… ω Φριτς».

της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ (πολιτικός επιστήμων), στο protagon.gr