Το σούρουπο είναι επίσης η ώρα των μεγάλων φιλοσοφιών.Εκείνος ο μόνιμος υπαξιωματικός, καθισμένος αναπαυτικά στο βασίλειό του, ένα γυμνό δωμάτιο 5 τ.μ. με μια σκισμένη καρέκλα και ένα σκονισμένο γραφείο μπροστά από τον ξεφτισμένο τοίχο, άρχισε την ανάλυση της αμπελοφιλοσοφίας ικανοποιημένος από άλλη μια ημέρα απόλυτης απραξίας.
Δήλωσε: «Τρία επαγγέλματα στην Ελλάδα αμείβονται με περισσότερα χρήματα από όσο αξίζουν: οι τραγουδιστές, οι ποδοσφαιριστές και οι ανθυπασπιστές». Ο κύριος ανθυπασπιστής, εκτός από μόνιμη δουλειά, διέθετε και ισχυρές δόσεις αυτοσαρκασμού.
Λίγοι το πρόσεξαν μέσα στον ορυμαγδό των κυβερνητικών ανακολουθιών. Λίγες ημέρες πριν, ο νέος υπουργός Εθνικής Αμυνας, Π. Παναγιωτόπουλος, έκανε την εξής – όχι και τόσο σαφή – δήλωση: «Εξετάζεται η πιθανότητα αύξησης της στρατιωτικής θητείας από 9 σε 12 μήνες.
Θα υπάρξει ειδική σύσκεψη, θα εξετάσουμε όλες τις παραμέτρους και τις εισηγήσεις. Δεν είμαι ούτε αρνητικός ούτε θετικός στην αύξηση της θητείας».
Στον κόσμο της πολιτικής, των πιέσεων των στρατιωτικών («Η αύξηση της θητείας δεν έχει σχέση με την αναδιοργάνωση των ΕΔ, αλλά με την έλλειψη προσωπικού, εφόσον η απειλή και η οροφή μένουν σταθερές» έγραψε πρόσφατα στο Τwitter (!) o αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μιχάλης Κωσταράκος), των ανταποδοτικών οφειλών, γνωστών και ως «βυσμάτων», και της στατιστικής μείωσης του ποσοστού της ανεργίας, η αύξηση της θητείας, αλλά και η εθελοντική κατάταξη γυναικών στις Ενοπλες Δυνάμεις, όπως έλεγε το πρόγραμμα της ΝΔ, μπορεί να έχει κάποια λογική. Στην κανονική ζωή, όχι.
Με την ανεργία να πλησιάζει το 23,6%, δεν υπάρχει κανένας (πραγματικός, όχι στατιστικός) λόγος να κλείνονται σε στρατόπεδα παραγωγικοί πιτσιρικάδες αμειβόμενοι με 8,62 ευρώ τον μήνα. Θεωρητικά, θα υπηρετούν την πατρίδα, ουσιαστικά θα κάνουν θελήματα αξιωματικών, θα μαθαίνουν την τέχνη της ανούσιας αγγαρείας, θα περιορίζουν το λεξιλόγιό τους σε επίπεδο δυσλεκτικού πιθήκου, θα ιδρώνουν, θα καπνίζουν βαριεστημένοι και θα τελειοποιούν την τέχνη τού να κρύβεσαι.
«Στον στρατό γίνεσαι άντρας» λένε αταβιστικά, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, οι παλιοί. Δεν γίνεσαι άντρας. Κακός Ελληνας, καλός δημόσιος υπάλληλος γίνεσαι. Οσοι το λένε αναπολούν με άχρηστες περιγραφικές λεπτομέρειες τη δική τους θητεία. Στην ουσία, δεν νοσταλγούν αυτή, αλλά τα νιάτα τους, τότε που υπήρχε χρόνος για χάσιμο.
Εκτός κι αν με το «γίνεσαι άντρας» εννοούν ότι μαθαίνεις πώς να αποφεύγεις κάθε δυνατή ευθύνη, ότι μαθαίνεις να κυριαρχείς σε ασθενέστερους με το ίδιο πάθος που κάποτε σε κακοποίησαν ψυχικά επειδή ήσουν νεότερος ή πώς να παριστάνεις ότι σκουπίζεις φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα, επειδή απλώς δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις.
Με αυτή τη λογική, ο στρατός είναι η μεγαλύτερη θερμοκοιτίδα του ελληνικού δημοσίου. Σου μαθαίνει πώς να είσαι αντιπαραγωγικός, υποκριτής και ράθυμος. Και, στο τέλος του μήνα, σου δίνει και 8,62 ευρώ, επειδή άντεξες.
Τα αντεπιχειρήματα ακούγονται από το βάθος. Μιλάνε για πατριωτικό κίνδυνο, για μαλθακότητα και για ανθέλληνες. Εκτός του ότι η αδικαιολόγητη επίκληση του πατριωτισμού είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων, ας μην κοροϊδευόμαστε με το θέμα του κινδύνου.
Ειδικά οι στρατιωτικοί γνωρίζουν ότι οι κληρωτοί που γεμίζουν αχρείαστα στρατόπεδα ουσιαστικά βρίσκονται εκεί για ψηφοθηρικούς λόγους. Ολόκληρες τοπικές κοινωνίες ζουν από τα γυράδικα, τα καφέ της θλίψης και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια δίπλα σε στρατώνες που φυλάνε το τίποτα. Ενας σημαντικός αριθμός από τους μόνιμους οπλίτες που είχαν προσληφθεί στα χρόνια της ευμάρειας απορροφήθηκαν σε γραφεία, έχοντας την κατάλληλη γνωριμία, το πιο αποτελεσματικό όπλο του ελληνικού στρατεύματος.
Και για τους λόγους αυτούς, χρειάζεται νέο αίμα μελλοντικών ανέργων που θα βρίζουν, δεν θα προσφέρουν τίποτε σε καμία κοινωνία, θα πετάνε το φαγητό, ενώ άλλοι άνθρωποι στην κυριολεξία πεινάνε, και ενδιαμέσως θα κάνουν και λίγο γόπινγκ.
Ας σοβαρευτούμε. Τώρα, στα συντρίμμια αυτού του παρελθόντος, καιρός είναι να γκρεμιστούν και οι ψευδαισθήσεις. Η στρατιωτική θητεία είναι χάσιμο χρόνου, μια παλαιοκομματικού τύπου εξυπηρέτηση. Στην καλύτερη, είναι μια νοσταλγική ανάμνηση και μια σπάνια κοινωνική παρατήρηση της ελληνικής ανθρωπογεωγραφίας. Στη χειρότερη, μια τραυματική εμπειρία που οδηγεί μαλθακά μυαλά στα όρια του μηδενισμού. Ο στρατός είναι η ήττα της πραγματικότητας.
Και η χώρα που, την ώρα της πτώσης, αντί να περιορίσει το πρόβλημα, αυξάνει τη θητεία, είναι το Βατερλό της κοινής λογικής.
Θεοδωρόπουλος Δημήτρης στο ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου