Του Μιχάλη Μητσού
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 21 Ιουλίου 2012
Ενας κακός ή μέτριος δημοσιογράφος περνά συνήθως απαρατήρητος - εκτός αν τον χρησιμοποιεί η εξουσία για να πετύχει τους σκοπούς της. Ενας καλός δημοσιογράφος, όμως, έχει πολλούς εχθρούς. Στις πιο ακραίες περιπτώσεις βρίσκει στον δρόμο του δικτάτορες, πολέμαρχους και άλλους σκοτεινούς τύπους που είναι έτοιμοι να προσφύγουν σε κάθε μέσο προκειμένου να τον φιμώσουν. Η Ανα Πολιτκόφσκαγια και αρκετοί ακόμη ρώσοι δημοσιογράφοι πλήρωσαν με τη ζωή τους το πάθος τους για την αλήθεια. Στις δημοκρατίες, πάλι, ο αντίπαλος είναι η οικονομική εξουσία. Η λογοκρισία ασκείται με διάφορους τρόπους, κόσμιους ή λιγότερο κόσμιους, αλλά νεκρούς κατά κανόνα δεν έχουμε. Ο Πάσχος Μανδραβέλλης είναι ένας καλός, τίμιος και μαχητικός δημοσιογράφος. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του είναι «οικουμενικά» αποδεκτές - κάτι τέτοιο θα ήταν βαρετό, αν όχι ύποπτο. Με αφορμή ένα κείμενό του, όμως, ανακαλύψαμε έναν καινούργιο πολέμιο της ελευθερίας της έκφρασης: την ίδια την επαγγελματική του ένωση! Σε αυτήν, για την ακρίβεια στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, προσέφυγαν κάποιοι συνάδελφοι που ενοχλήθηκαν από τις απόψεις του Μανδραβέλλη για την ΕΡΤ. Την υπεράσπισή του ανέλαβε ο συνταγματολόγος καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης, ενώ κατέθεσαν υπέρ του και δημοσιογράφοι που διαφωνούν με το συγκεκριμένο κείμενο, όπως ο Ριχάρδος Σωμερίτης. Αλλά οι ιεροεξεταστές του Πειθαρχικού δεν έχουν ακούσει για τον Βολταίρο. Ούτε έχουν διαβάσει τη φράση που υποδέχεται όποιον ανοίξει την ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ: «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Και όπως μαθαίνουμε - γιατί μέχρι χθες το μεσημέρι η απόφασή τους δεν είχε αναρτηθεί στο Διαδίκτυο - επέβαλαν στον κατηγορούμενο τρίμηνη διαγραφή! Το επιχείρημα στο οποίο (φαίνεται ότι) βασίστηκαν είναι η απουσία αλληλεγγύης. Ενας δημοσιογράφος δηλαδή πρέπει να γράφει εξ ορισμού καλά πράγματα για τους άλλους δημοσιογράφους, ακόμη και αν δεν τα πιστεύει. Σε αντίθετη περίπτωση τον βάζουν τιμωρία. Ο Μανδραβέλλης δεν έβρισε κανέναν, δεν προσέβαλε κανέναν, έγραψε απλώς ότι η ΕΡΤ έκανε πέρυσι μια πολυήμερη απεργία και κανείς δεν το πήρε χαμπάρι. Η αλήθεια είναι ότι εμένα μου έλειψε εκείνες τις ημέρες το κρατικό κανάλι. Θεωρώ την ύπαρξή του χρήσιμη και αναγκαία. Προσυπογράφω όμως για λόγους αρχής και με τα δυο μου χέρια το κείμενο του συναδέλφου. Και περιμένω την κλήση μου για απολογία.
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4739940
Ενας κακός ή μέτριος δημοσιογράφος περνά συνήθως απαρατήρητος - εκτός αν τον χρησιμοποιεί η εξουσία για να πετύχει τους σκοπούς της. Ενας καλός δημοσιογράφος, όμως, έχει πολλούς εχθρούς. Στις πιο ακραίες περιπτώσεις βρίσκει στον δρόμο του δικτάτορες, πολέμαρχους και άλλους σκοτεινούς τύπους που είναι έτοιμοι να προσφύγουν σε κάθε μέσο προκειμένου να τον φιμώσουν. Η Ανα Πολιτκόφσκαγια και αρκετοί ακόμη ρώσοι δημοσιογράφοι πλήρωσαν με τη ζωή τους το πάθος τους για την αλήθεια. Στις δημοκρατίες, πάλι, ο αντίπαλος είναι η οικονομική εξουσία. Η λογοκρισία ασκείται με διάφορους τρόπους, κόσμιους ή λιγότερο κόσμιους, αλλά νεκρούς κατά κανόνα δεν έχουμε. Ο Πάσχος Μανδραβέλλης είναι ένας καλός, τίμιος και μαχητικός δημοσιογράφος. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του είναι «οικουμενικά» αποδεκτές - κάτι τέτοιο θα ήταν βαρετό, αν όχι ύποπτο. Με αφορμή ένα κείμενό του, όμως, ανακαλύψαμε έναν καινούργιο πολέμιο της ελευθερίας της έκφρασης: την ίδια την επαγγελματική του ένωση! Σε αυτήν, για την ακρίβεια στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, προσέφυγαν κάποιοι συνάδελφοι που ενοχλήθηκαν από τις απόψεις του Μανδραβέλλη για την ΕΡΤ. Την υπεράσπισή του ανέλαβε ο συνταγματολόγος καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης, ενώ κατέθεσαν υπέρ του και δημοσιογράφοι που διαφωνούν με το συγκεκριμένο κείμενο, όπως ο Ριχάρδος Σωμερίτης. Αλλά οι ιεροεξεταστές του Πειθαρχικού δεν έχουν ακούσει για τον Βολταίρο. Ούτε έχουν διαβάσει τη φράση που υποδέχεται όποιον ανοίξει την ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ: «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Και όπως μαθαίνουμε - γιατί μέχρι χθες το μεσημέρι η απόφασή τους δεν είχε αναρτηθεί στο Διαδίκτυο - επέβαλαν στον κατηγορούμενο τρίμηνη διαγραφή! Το επιχείρημα στο οποίο (φαίνεται ότι) βασίστηκαν είναι η απουσία αλληλεγγύης. Ενας δημοσιογράφος δηλαδή πρέπει να γράφει εξ ορισμού καλά πράγματα για τους άλλους δημοσιογράφους, ακόμη και αν δεν τα πιστεύει. Σε αντίθετη περίπτωση τον βάζουν τιμωρία. Ο Μανδραβέλλης δεν έβρισε κανέναν, δεν προσέβαλε κανέναν, έγραψε απλώς ότι η ΕΡΤ έκανε πέρυσι μια πολυήμερη απεργία και κανείς δεν το πήρε χαμπάρι. Η αλήθεια είναι ότι εμένα μου έλειψε εκείνες τις ημέρες το κρατικό κανάλι. Θεωρώ την ύπαρξή του χρήσιμη και αναγκαία. Προσυπογράφω όμως για λόγους αρχής και με τα δυο μου χέρια το κείμενο του συναδέλφου. Και περιμένω την κλήση μου για απολογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου