Ανέκδοτα που δεν βγάζουν γέλιο

Tου Κωστα Καλλιτση

Η προκήρυξη των εκλογών προσφέρει ευκαιρία να σταματήσει η ανεκδοτολογία και η συζήτηση να προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Να σταματήσει, παράδειγμα, το ανέκδοτο ότι οδεύουμε σε μισθούς Βουλγαρίας – δηλαδή 138 ευρώ. Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε μόνο αν η χώρα ηττάτο από τη συμμορία της δραχμής και συρόταν εκτός Ευρωζώνης. Αν, δηλαδή, κέρδιζαν τις εκλογές εκείνα, ακριβώς, τα κόμματα που επισείουν το σκιάχτρο «μισθοί Βουλγαρίας». Εφόσον δεν θα τις κερδίσουν, οι «μισθοί Βουλγαρίας» δεν είναι παρά ένα κακόγουστο ανέκδοτο.
Πραγματικό θέμα συζήτησης είναι πώς θα γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για να αρχίσει η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, να τσακιστεί το πελατειακό κράτος, να βαδίσουμε σταθερά προς ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης, ώστε το 2013 να αρχίσει η απορρόφηση της ανεργίας και, από το 2014, η αναπλήρωση των μεγάλων απωλειών του εισοδήματος. Μπορούμε; Ασφαλώς, με την προϋπόθεση ότι θα εξαφανίσουμε οριστικά το δίλημμα αν μένουμε ή όχι στο ευρώ, υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που συνεπάγονται σκληρές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις με το μπλοκ των δυνάμεων της συντήρησης.

Κι έρχομαι στο άλλο ανέκδοτο, περί αυτοδύναμης μονοκομματικής κυβέρνησης. Θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί από την κυκλοφορία και μόνο επειδή ελάχιστοι, 17 στους 100 πολίτες, επιθυμούν αυτοδύναμη κυβέρνηση, εκ των οποίων 9 αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ., 2 του ΠΑΣΟΚ και από 1 διαφόρων άλλων κομμάτων. Επειδή, κυρίως, υποκρύπτει είτε άγνοια των κινδύνων και της έντασης της απαιτούμενης εθνικής προσπάθειας είτε μια (απεχθή, ειδικά σήμερα...) λαχτάρα για τη νομή του «λάφυρου» - του κράτους. Ας δεχτούμε τη λιγότερο κακή εκδοχή - της άγνοιας.

Εθνικό ζητούμενο δεν είναι η αυτοδυναμία ενός κόμματος αλλά η πολιτική αυτοδυναμία της Ελλάδας του ευρώ και των μεταρρυθμίσεων. Οι εχθροί αυτής της Ελλάδας είναι ισχυρές (και αγριεμένες…) δυνάμεις της κρατικοδίαιτης παρασιτικής επιχειρηματικότητας και του διεφθαρμένου τμήματος πολιτικού προσωπικού και μέσων -δήθεν- ενημέρωσης. Αυτήν την Ιερά Συμμαχία συμφέρει το παρωχημένο μοντέλο καπιταλισμού, αυτή πολεμά τη μεταρρύθμισή του, εμποδίζει την ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Είναι ο πυρήνας της συντήρησης - γύρω του περιστρέφονται ποικιλόχρωμοι, ενίοτε θορυβώδεις, δορυφόροι.

Ποιο κόμμα, στη σημερινή κατάσταση αποδιάρθρωσης του κομματικού συστήματος, μπορεί μόνο του να οργανώσει ένα ευρύ και ισχυρό μπλοκ δυνάμεων, που θα υπερνικήσει τον εσμό της συντήρησης; Κανένα. Γι’ αυτό είναι αναντικατάστατη η συστράτευση όσων πολιτικών δυνάμεων τάσσονται υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και της μεταρρύθμισης της χώρας. Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι η επίτευξη μιας, όποιας, κομματικής αυτοδυναμίας αλλά η συγκρότηση μιας πολιτικά αυτοδύναμης διεύθυνσης της διαδικασίας μεταρρύθμισης, με τη συνεργασία όλων όσοι προσφέρονται και μπορούν να κρατήσουν σταθερά το τιμόνι στη σημερινή καταιγίδα.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι καλό για τη χώρα, τουλάχιστον τα δύο μεγαλύτερα κόμματα να αναπτύξουν μια εθνική ατζέντα. Με θεμέλιο τη διακήρυξη ότι θα παραμείνουμε πάση θυσία στην Ευρωζώνη, καθένα να διεκδικήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών όχι για να σχηματίσει αυτοδύναμη (ελέω εκλογικού νόμου, ένα πουκάμισο αδειανό…) κομματική κυβέρνηση, αλλά για να αναλάβει την τιμή της πρώτης ευθύνης για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, στη βάση κοινού προγράμματος που θα ενσωματώνει τις διεθνείς συμφωνίες, θα οδηγεί στην αναστροφή της ύφεσης το 2013 και στη θεμελίωση βιώσιμης ανάπτυξης. Δεν είναι καιρός για ανέκδοτα. Που, μάλιστα, δεν βγάζουν γέλιο.
http://www.kathimerini.gr