Η περιφρόνηση της νοημοσύνης μας

Tης Ελλης Τριανταφυλλου

Η αυθόρμητη αντίδραση όλων ανεξαιρέτως στο άκουσμα της προφυλάκισης του Ακη Τσοχατζόπουλου θα έπρεπε να αποτελεί οδηγό στις αναλύσεις των κομματικών επιτελείων, πολύ περισσότερο που όλως τυχαίως οδεύουμε και προς τις κάλπες. Ουδείς σε αυτήν τη χώρα δείχνει να πείθεται από την κοπιώδη προσπάθεια των ιθυνόντων να παρουσιάσουν την ηθική καταδίκη ενός πλήρως αποδυναμωμένου πρώην κραταιού πολιτικού στελέχους της μεταπολίτευσης ως απόδειξη της βούλησης του πολιτικού κόσμου για αυτοκάθαρση. Οχι γιατί η δικαστική εξέλιξη, παρά το τεκμήριο της αθωότητας, δεν φαίνεται να δικαιολογείται – το αντίθετο. Αλλα γιατί η ανάδειξη του εκπεσόντος πολιτικού στο μοναδικό εξιλαστήριο θύμα και αποδιοπομπαίο τράγο της μεταπολίτευσης συνολικά φαίνεται να περιφρονεί βάναυσα τη νοημοσύνη του λαού, που και αυτός έχει τις δικές του ευθύνες για την πορεία της χώρας, αλλά σίγουρα διακατέχεται από ισχυρό αίσθημα δικαιοσύνης και δύναται να ξεχωρίζει τις κάλπικες λίρες από τις πραγματικές.

Ακουγα προ διημέρου έναν από τους θεσμικούς εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ να επαίρεται σε ραδιοφωνική συνέντευξη, γιατί τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια η πολιτική ζωή του τόπου δεν ταλανίστηκε από ηχηρό σκάνδαλο. Πρόκειται αναμφισβήτητα για σημαντική κατάκτηση, αποφάνθηκε με στόμφο το στέλεχος της κυβερνητικής πλειοψηφίας, και ζήτησε από το εκλογικό σώμα να το πιστώσει στο κόμμα του, χωρίς ίχνος ντροπής, αλλά και διάθεσης για ουσιαστική αυτοκριτική. Φυσικά, δεν βρήκε λέξη για την εξέλιξη της υπόθεσης του άλλοτε συντρόφου του παρ’ ολίγον πρωθυπουργού της χώρας.

Κάτι ανάλογο επιχειρούν το τελευταίο δεκαήμερο και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Να πείσουν ότι οι μαύρες κηλίδες στην πρόσφατη ιστορία της χώρας είναι αποκλειστικό έργο των αντιπάλων και ότι οι ίδιοι ουδεμία ευθύνη φέρουν για οτιδήποτε. Από κοντά στα δύο μεγάλα κόμματα και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, στην καλύτερη περίπτωση να εξαντλούν εαυτούς και αλλήλους με κούφιες αντιπολιτευτικές κορώνες, κοντόφθαλμης μικροκομματικής απόδοσης, επίσης χωρίς καμία ουσιαστική διάθεση συμβολής στην προσπάθεια για εξυγίανση του δημόσιου βίου.

Το συγκλονιστικό είναι ότι στην πλειονότητά τους οι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου αρνούνται πεισματικά να ξεστρατίσουν από τα γνώριμά τους μονοπάτια, και ας έχει μπατάρει το σκαρί. Η στάθμη του νερού ανεβαίνει επικίνδυνα και τους παρασύρει, αλλά εκείνοι συνεχίζουν να παίζουν με τα βεγγαλικά ανταλλάσσοντας μεταξύ τους πυροτεχνήματα, ελπίζοντας να κάνουν για λίγο, όσο διαρκεί μια προεκλογική βραδυά, τη νύχτα μέρα. Μία εξήγηση είναι ότι τα δικά τους συμφέροντα βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων του λαού και, ως εκ τούτου, αδιαφορούν για την κοινή πορεία. Μα, πλέον τίθεται εν κινδύνω και η δική τους πορεία. Αυτό τουλάχιστον σηματοδοτεί το δημοσκοπικό αποτύπωμα των επερχόμενων εκλογών. Ισως πάσχουν από ιδρυματισμό και έχουν χάσει κάθε επαφή με το δημόσιο αίσθημα και την κοινή λογική. Ισως, πάλι, είναι δέσμιοι παθών, αδυναμιών και πολυποίκιλων εξαρτήσεων. Διαφορετικά, η σκέψη πάει μοιραία στη χειρότερη εκδοχή: αυτή της απόλυτης ανικανότητας αντίληψης της πραγματικότητας.

Το σίγουρο είναι ένα: ότι οι ίδιοι θα δείξουν με τη στάση τους ποια από τις παραπάνω εκδοχές είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Στον ελάχιστο χρόνο που απομένει ώς τις εκλογές, δύνανται να βελτιώσουν ή να επιβαρύνουν περαιτέρω την εικόνα τους. Καθώς όμως η όποια συμπεριφορά τους δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά και την τύχη ενός ολόκληρου λαού που σήμερα είναι εκτεθειμένος σε μείζονες κινδύνους, είθε να κατανοήσουν μία ώρα αρχύτερα ότι η εποχή του φθηνού εντυπωσιασμού και της πολιτικής υποκρισίας έχει παρέλθει οριστικά. Ελπίζω, τουλάχιστον…

Σε κάθε περίπτωση, η τελική κρίση ανήκει στον λαό, που μένει να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει με την ψήφο του τη γνωστή παροιμία: «Η αλεπού όσο κι αν φενακίζει, στο τέλος θα φάει τα σταφύλια ξινά…».

kathimerini.gr