Πηνελόπη Τριαδά, Μεταφράστρια
«Βρήκα δουλειά!» μου λέει η Ελένη στο τηλέφωνο. Να μια φράση που δεν ακούς συχνά πια, σκέφτηκα. Η δουλειά αυτή βέβαια είναι στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Τουρκία, όπως μου εξηγεί ενθουσιασμένη η φίλη μου. «Θα φύγω και δεν θα ξανάρθω σ’ αυτή τη χώρα», προσθέτει.Όπου κι αν βρεθώ, με όποια παρέα κι αν καθίσω, ακούω και κάποιον να λέει ότι προσπαθεί να βρει «άκρες» στο εξωτερικό, να φύγει από μια Ελλάδα «χαμένη υπόθεση».
Σκέφτομαι τις εικόνες που έχω δει σε ντοκιμαντέρ, τότε που οι Έλληνες μαζεύονταν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και στα λιμάνια με μπαούλα, αποχαιρετώντας με κλάματα τις οικογένειές τους, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα μαζέψουν μερικά χρήματα και θα γυρίσουν γρήγορα στην πατρίδα, αλλά να μην γυρίζουν ποτέ τελικά.
Μετά από τόσες δεκαετίες δεν έχουν αλλάξει πολλά. Μονάχα οι σιδηροδρομικοί σταθμοί και τα λιμάνια έχουν γίνει αεροδρόμια και τα μπαούλα βαλίτσες με ροδάκια.
Είμαστε μια χαμένη γενιά, ακούω γύρω μου. Δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε, να παλέψουμε. Ανασφάλεια, χρεωκοπία, ελεγχόμενη χρεωκοπία, επιστροφή στη δραχμή, μιζέρια, φόροι κι άλλοι φόροι.
Μισθοί που συρρικνώνονται, ζωή που γίνεται όλο και πιο ακριβή. Ένας τοίχος μπροστά μας που ορθώνεται όλο και πιο ψηλός, όλο και πιο τρομακτικός. «Αυτή η χώρα είναι ξεγραμμένη», ακούω από πολλούς. «Θα φύγω για να μη βουλιάξω μ’ αυτό το καράβι».
Τόσο εύκολο είναι όμως να φύγεις; Τα μαζεύεις, φεύγεις, δεν κοιτάζεις πίσω σου και ξαφνικά όλα διορθώνονται στη ζωή σου; Εγώ δεν θέλω να ζήσω μακριά από τους ανθρώπους που αγαπώ. Μακριά από την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα όπου θα είμαι πάντα η «ξένη». Δεν κάνω σχέδια να φύγω «για δυο τρία χρόνια, να μαζέψω 100 χιλιάρικα και να γυρίσω», γιατί απλά δεν θα γυρίσω.
Θέλω να μείνω εδώ και να παλέψω, να ρίξω τον τοίχο, να προσπαθήσω. Δεν θέλω να εγκαταλείψω την Ελλάδα της κρίσης, θέλω να εγκαταλείψω την ίδια την κρίση.
Οι νέοι της εποχής μας, και ειδικότερα οι νέοι που αρχίζουν τώρα την επαγγελματική τους ζωή δεν μπαίνουν καν στον κόπο να στρέψουν το βλέμμα τους στη χώρα τους. Είναι προκατειλημμένοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τις οικογένειές τους, τους φίλους τους.
Πιστεύουν ότι μόνη λύση για να κάνεις κάτι στη ζωή σου είναι το εξωτερικό. Το μοναδικό αποτέλεσμα όμως είναι η διαιώνιση της κρίσης.
Πώς μπορούμε να βγούμε από τη μιζέρια στην οποία ζούμε όταν οι νέοι έχουν ξεγράψει τη χώρα τους; Όταν πιστεύουν ότι είναι δεδομένο ότι κάθε προσπάθειά τους θα πέσει στο κενό; Αν οι ταλαντούχοι επιστήμονες, οι ικανοί τεχνίτες, τα «δαιμόνια» επιχειρηματικά μυαλά δώσουν μια ευκαιρία στη χώρα τους, πολλά μπορούν να αλλάξουν.
Θέλω να δώσω μια ευκαιρία στη χώρα μου. Επιλέγω να μείνω εδώ γιατί με όλα της τα στραβά, τα μειονεκτήματα, όπως κι αν επιλέξει να το πει κανείς, αγαπώ τη χώρα μου και θέλω να αγωνιστώ γι’ αυτή.
Δεν θα γίνω πλούσια, δεν θα αποκτήσω μεζονέτα, ούτε ακριβό αυτοκίνητο, αλλά δεν τα έχω και ανάγκη. Δεν θα περιμένω από κανένα πολιτικό να κάνει τη ζωή μου καλύτερη. Θα αγωνιστώ με τις δικές μου δυνάμεις.
Η Ελλάδα θα είναι μια ξεγραμμένη υπόθεση μόνο αν την αφήσουμε εμείς να γίνει.
nooz.gr
Σκέφτομαι τις εικόνες που έχω δει σε ντοκιμαντέρ, τότε που οι Έλληνες μαζεύονταν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και στα λιμάνια με μπαούλα, αποχαιρετώντας με κλάματα τις οικογένειές τους, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα μαζέψουν μερικά χρήματα και θα γυρίσουν γρήγορα στην πατρίδα, αλλά να μην γυρίζουν ποτέ τελικά.
Μετά από τόσες δεκαετίες δεν έχουν αλλάξει πολλά. Μονάχα οι σιδηροδρομικοί σταθμοί και τα λιμάνια έχουν γίνει αεροδρόμια και τα μπαούλα βαλίτσες με ροδάκια.
Είμαστε μια χαμένη γενιά, ακούω γύρω μου. Δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε, να παλέψουμε. Ανασφάλεια, χρεωκοπία, ελεγχόμενη χρεωκοπία, επιστροφή στη δραχμή, μιζέρια, φόροι κι άλλοι φόροι.
Μισθοί που συρρικνώνονται, ζωή που γίνεται όλο και πιο ακριβή. Ένας τοίχος μπροστά μας που ορθώνεται όλο και πιο ψηλός, όλο και πιο τρομακτικός. «Αυτή η χώρα είναι ξεγραμμένη», ακούω από πολλούς. «Θα φύγω για να μη βουλιάξω μ’ αυτό το καράβι».
Τόσο εύκολο είναι όμως να φύγεις; Τα μαζεύεις, φεύγεις, δεν κοιτάζεις πίσω σου και ξαφνικά όλα διορθώνονται στη ζωή σου; Εγώ δεν θέλω να ζήσω μακριά από τους ανθρώπους που αγαπώ. Μακριά από την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα όπου θα είμαι πάντα η «ξένη». Δεν κάνω σχέδια να φύγω «για δυο τρία χρόνια, να μαζέψω 100 χιλιάρικα και να γυρίσω», γιατί απλά δεν θα γυρίσω.
Θέλω να μείνω εδώ και να παλέψω, να ρίξω τον τοίχο, να προσπαθήσω. Δεν θέλω να εγκαταλείψω την Ελλάδα της κρίσης, θέλω να εγκαταλείψω την ίδια την κρίση.
Οι νέοι της εποχής μας, και ειδικότερα οι νέοι που αρχίζουν τώρα την επαγγελματική τους ζωή δεν μπαίνουν καν στον κόπο να στρέψουν το βλέμμα τους στη χώρα τους. Είναι προκατειλημμένοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τις οικογένειές τους, τους φίλους τους.
Πιστεύουν ότι μόνη λύση για να κάνεις κάτι στη ζωή σου είναι το εξωτερικό. Το μοναδικό αποτέλεσμα όμως είναι η διαιώνιση της κρίσης.
Πώς μπορούμε να βγούμε από τη μιζέρια στην οποία ζούμε όταν οι νέοι έχουν ξεγράψει τη χώρα τους; Όταν πιστεύουν ότι είναι δεδομένο ότι κάθε προσπάθειά τους θα πέσει στο κενό; Αν οι ταλαντούχοι επιστήμονες, οι ικανοί τεχνίτες, τα «δαιμόνια» επιχειρηματικά μυαλά δώσουν μια ευκαιρία στη χώρα τους, πολλά μπορούν να αλλάξουν.
Θέλω να δώσω μια ευκαιρία στη χώρα μου. Επιλέγω να μείνω εδώ γιατί με όλα της τα στραβά, τα μειονεκτήματα, όπως κι αν επιλέξει να το πει κανείς, αγαπώ τη χώρα μου και θέλω να αγωνιστώ γι’ αυτή.
Δεν θα γίνω πλούσια, δεν θα αποκτήσω μεζονέτα, ούτε ακριβό αυτοκίνητο, αλλά δεν τα έχω και ανάγκη. Δεν θα περιμένω από κανένα πολιτικό να κάνει τη ζωή μου καλύτερη. Θα αγωνιστώ με τις δικές μου δυνάμεις.
Η Ελλάδα θα είναι μια ξεγραμμένη υπόθεση μόνο αν την αφήσουμε εμείς να γίνει.
nooz.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου