Ο Homo Erectus σκόνταψε, ο Homo Ergaster παραιτήθηκε, ο Homo Sapiens πάλιωσε και o Ηomo Ηabilis αποδείχτηκε αδέξιος. Σήμερα, η τελευταία φάση της ανθρώπινης εξέλιξης παίζεται στην Ελλάδα και ο άνθρωπος του μέλλοντος, που καλείται να επιβιώσει λαξεύοντας την ανοχή του, είναι ο Homo Astegus. Κι αν κανείς από εμάς δεν μπορούσε επ’ ουδενί να φανταστεί, ούτε στα πιο προχώ του όνειρα, ούτε στις πιο ξεχειλωμένες οπτασίες του, ούτε στις πιο λεηλατημένες σκέψεις του, πως η τελευταία πράξη της ανθρώπινης εξελικτικής πορείας θα παιζόταν στην Ελλάδα, ας κοιτάξει γύρω του, μέσα του, δεξιά κι αριστερά του. Κι αν πάλι έχει ίλιγγο και ο πόνος στο σβέρκο από τα συνεχή οθωμανικά κατέστη ανυπόφορος, ας κοιτάξει απλά στον καθρέφτη του.
Είμαι άστεγος, πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά, εργασιακά.
Βλέπω την πολιτική να αναδεύεται σε ένα βαρέλι γεμάτο με σκατά και μου προκαλεί μια ασύγκριτη ανακατωσούρα. Στις φτωχογειτονιές του Μπρονξ το χειμώνα οι άστεγοι βάζουν τα χέρια τους πάνω απ’ τα βαρέλια απ’ την αντίθετη πλευρά απ’ αυτή που τα απλώνουν για να ζητιανέψουν. Οι εστίες φωτιάς φτάνουν για να τους ζεσταίνουν το βράδυ και ίσως για τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα βαρέλια στην Ελλάδα, όμως, δεν είναι έτσι. Η πολιτική, αν και είναι περισσότερο από ποτέ ανθρωποαπωθητική, εξακολουθεί να μας πιάνει στη φάκα της σαν τα ποντίκια. Ξέρετε κάτι; Το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική αυτή καθαυτή. Η πολιτική είναι ο τρόπος, τα πρόσωπα εργαλειοποιούν την εφαρμογή αυτού του τρόπου σε κάθε τομέα. Πρόσωπα φθαρμένα και άλλα αμέμπτου ηθικής που σπεύδουν όπως το ξυπνητήρι να μας ταρακουνήσουν από το λήθαργο της καθημερινότητας, σηκώνοντάς μας από τις συμβιβασμένες θέσεις των γραφείων μας και με ένα νοητό χέρι να μας σκουντάει στη δεξιά ωμοπλάτη, μας οδηγούν πάνω από την κάλπη. Αμνοί. Όμως αυτά τα έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει και εξέλιξη δεν είδαμε καμία. Από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι το σχέδιο «μπρατσάκια» για την οικονομία και από εξωραϊστικές αντιλήψεις με πινελιές αρνητισμού μέχρι τον δικό μας Λε-Πεν έως την πολιτικό και πρόεδρο κόμματος που αποχωρεί από την πολιτική αν δεν μπει στη Βουλή, αντιλαμβάνεται κανείς πως, απ’ όπου κι αν το πιάσουμε, το πράγμα βρομάει λήθη, αβεβαιότητα, μετριότητα. Είμαι άστεγος Πολιτικά.
Βλέπω την κοινωνία να παρεκτρέπεται. Να της παίρνουν τα συντεχνιακά της κεκτημένα και να βγαίνει στους δρόμους αλαφιασμένη μην μπορώντας να δεχτεί το κακό που τη βρήκε! Είχε συνηθίσει όποτε ζητά να παίρνει. «Vox taxi Vox populi» το σύνθημα των τελευταίων ημερών για το «κίτρινο» επάγγελμα. Αν βγαίναμε όλοι εμείς διαμαρτυρόμενοι για τις υπηρεσίες των ταξί, οι κατά τα άλλα απαραίτητοι ιδιοκτήτες θα αντιλαμβάνονταν πως το δίκαιο δεν είναι με το μέρος τους… Τα ταξί έπνιξαν τις οδικές αρτηρίες και μας δημιούργησαν νέες αντλίες υπομονής. Τώρα καταλαβαίνω πώς επί 400 χρόνια ζούσαμε στη σκλαβιά. Έχει υπομονή ο Έλληνας. Τον βοηθάει βέβαια και η μιντιακή μανιέρα στα γρανάζια της οποίας ρίχνει ό,τι τον απασχολεί, όποτε αναζητά δικαιοσύνη. Εκεί να δείτε τι τροπή παίρνουν τα πράγματα. Είναι σαν το ελαφρολαϊκό. Η πολιτική μπλέκει γλυκά με το lifestyle. Και εκεί που νιώθεις πως όλα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο έρχεται το όμορφο και το απ’ αλλού φερμένο, το παραμυθένιο της κατά τ’ άλλα συμπαθούς Μυκόνου και σου χαρίζει ελπίδα καλοκαιρινή. Ζω σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν περισσότεροι φιλόζωοι παρά φιλάνθρωποι κι αυτό γιατί απ’ τα ζώα δεν απειλούμαστε. Ξέρουμε πως θα είναι πάντα ασθενέστερα ημών, των καπηλευτών της ανθρώπινης σαρκός. Είμαι άστεγος Κοινωνικά.
Ανακαλύψαμε τα στημένα στο ποδόσφαιρο και πήραμε τηλέφωνο το Βεσπούκι να ξυπνήσει την ωραία κοιμωμένη του, την Αμερική. Πολλά τα στοιχεία, λίγες οι κατηγορίες, ακόμη λιγότερες οι καταδίκες. Το θέμα θα δείτε πως θα γίνει ξανά υποσέντονο και εκεί πάνω θα στρώσουμε το όμορφο, κόκκινο, πράσινο, κίτρινο σεντονάκι μας και θα κοιμηθούμε τον ύπνο της συνέργειας. Και προσπαθούσαν από μικρό να με πείσουν πως η ομάδα είναι ιδέα. Από τότε που μου είπαν πως μπάλα είναι εκείνο και το άλλο, άρχισα να ασχολούμαι και με τα πρόσωπα. Συγγνώμη, αλλά παράγοντες στην Ελλάδα από πού ψωνίζουμε; Επειδή εγώ δεν τους γνώριζα όλους, όταν άρχισα να τους βλέπω φυσιογνωμικά έναν έναν τότε υποψιάστηκα. Γιατί μη μου πείτε πως μόνο εγώ είμαι φυσιογνωμιστής, όταν όλοι βλέπουμε τον Ψωμιάδη, τον Πατέρα, τον Μαρινάκη. Αυτούς τους βλέπει ο Lombroso και σηκώνει τα χέρια ψηλά! Όσον αφορά στην πολιτική, ο σοσιαλισμός έγινε ελιτισμός, ο αναρχικός δεν βρήκε ποτέ την αιτία του, ο φιλελευθερισμός τείνει να γίνει ανελεύθερος και ο κομμουνισμός κατέστη συντεχνιασμός. Όλα τελούν υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός άκρατου λαϊκισμού, εκφασισμού και κομματισμού. Είμαι άστεγος Ιδεολογικά.
Άπλωσα πολλές φορές το χέρι μου για να δώσω βιογραφικό. Χτύπησα αρκετές πόρτες και συνάντησα αρκετά υπεροπτικά βλέμματα. «Δύσκολοι οι καιροί και, καταλαβαίνεις, δε μας επιτρέπουν πολλά» η απαραίτητη εισαγωγή όσων μου πήραν συνέντευξη. «Επτακόσια ευρώ full time και θα κάθεστε και μία ώρα παραπάνω», μου είπε κάποιος. «Τριακόσια πενήντα ευρώ και με μπλοκάκι», μου είπε ένας άλλος. «Ξέρετε, εμείς ψάχνουμε νέα παιδιά, με όρεξη για δουλειά», από εκεί, έφυγα σίγουρος πως έψαχναν για ανειδίκευτα παιδιά που θα δούλευαν πρωί-βράδυ και θα έπαιρναν λιγότερα από τα βασικά, ίσα-ίσα για να κάνουν το ψώνιο τους. Δε με πειράζει τόσο που δεν έχω δουλειά, αν και η οκνηρία, η απραγία είναι το μεγαλύτερο τίμημα της ανεργίας. Με πειράζει που έχω αρχίσει πλέον να αφαιρώ στοιχεία από το βιογραφικό μου. Βάζω μόνο, όχι απλά τα απαραίτητα, αλλά σα να λέμε «ελληνικά ξέρεις;» κάπως έτσι… Είμαι άστεγος Εργασιακά.
Όμως, δεν είμαι απαισιόδοξος, γιατί, όπως είπε και η Σκάρλετ Ο΄Χάρα στο Όσα παίρνει ο άνεμος: «Αύριο ξημερώνει μια καινούργια ημέρα» κι αυτή δεν ξημερώνει μόνη αλλά μ’ εμάς…
(Και οι δύο φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, στάλθηκαν απο τον Κωνσταντίνο Σπυριδάκη)
Του Κωνσταντίνου Σπυριδάκου, δημοσιογράφου, Μυτιλήνη, 27 ετών
proragon.gr
Είμαι άστεγος, πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά, εργασιακά.
Βλέπω την πολιτική να αναδεύεται σε ένα βαρέλι γεμάτο με σκατά και μου προκαλεί μια ασύγκριτη ανακατωσούρα. Στις φτωχογειτονιές του Μπρονξ το χειμώνα οι άστεγοι βάζουν τα χέρια τους πάνω απ’ τα βαρέλια απ’ την αντίθετη πλευρά απ’ αυτή που τα απλώνουν για να ζητιανέψουν. Οι εστίες φωτιάς φτάνουν για να τους ζεσταίνουν το βράδυ και ίσως για τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα βαρέλια στην Ελλάδα, όμως, δεν είναι έτσι. Η πολιτική, αν και είναι περισσότερο από ποτέ ανθρωποαπωθητική, εξακολουθεί να μας πιάνει στη φάκα της σαν τα ποντίκια. Ξέρετε κάτι; Το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική αυτή καθαυτή. Η πολιτική είναι ο τρόπος, τα πρόσωπα εργαλειοποιούν την εφαρμογή αυτού του τρόπου σε κάθε τομέα. Πρόσωπα φθαρμένα και άλλα αμέμπτου ηθικής που σπεύδουν όπως το ξυπνητήρι να μας ταρακουνήσουν από το λήθαργο της καθημερινότητας, σηκώνοντάς μας από τις συμβιβασμένες θέσεις των γραφείων μας και με ένα νοητό χέρι να μας σκουντάει στη δεξιά ωμοπλάτη, μας οδηγούν πάνω από την κάλπη. Αμνοί. Όμως αυτά τα έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει και εξέλιξη δεν είδαμε καμία. Από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι το σχέδιο «μπρατσάκια» για την οικονομία και από εξωραϊστικές αντιλήψεις με πινελιές αρνητισμού μέχρι τον δικό μας Λε-Πεν έως την πολιτικό και πρόεδρο κόμματος που αποχωρεί από την πολιτική αν δεν μπει στη Βουλή, αντιλαμβάνεται κανείς πως, απ’ όπου κι αν το πιάσουμε, το πράγμα βρομάει λήθη, αβεβαιότητα, μετριότητα. Είμαι άστεγος Πολιτικά.
Βλέπω την κοινωνία να παρεκτρέπεται. Να της παίρνουν τα συντεχνιακά της κεκτημένα και να βγαίνει στους δρόμους αλαφιασμένη μην μπορώντας να δεχτεί το κακό που τη βρήκε! Είχε συνηθίσει όποτε ζητά να παίρνει. «Vox taxi Vox populi» το σύνθημα των τελευταίων ημερών για το «κίτρινο» επάγγελμα. Αν βγαίναμε όλοι εμείς διαμαρτυρόμενοι για τις υπηρεσίες των ταξί, οι κατά τα άλλα απαραίτητοι ιδιοκτήτες θα αντιλαμβάνονταν πως το δίκαιο δεν είναι με το μέρος τους… Τα ταξί έπνιξαν τις οδικές αρτηρίες και μας δημιούργησαν νέες αντλίες υπομονής. Τώρα καταλαβαίνω πώς επί 400 χρόνια ζούσαμε στη σκλαβιά. Έχει υπομονή ο Έλληνας. Τον βοηθάει βέβαια και η μιντιακή μανιέρα στα γρανάζια της οποίας ρίχνει ό,τι τον απασχολεί, όποτε αναζητά δικαιοσύνη. Εκεί να δείτε τι τροπή παίρνουν τα πράγματα. Είναι σαν το ελαφρολαϊκό. Η πολιτική μπλέκει γλυκά με το lifestyle. Και εκεί που νιώθεις πως όλα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο έρχεται το όμορφο και το απ’ αλλού φερμένο, το παραμυθένιο της κατά τ’ άλλα συμπαθούς Μυκόνου και σου χαρίζει ελπίδα καλοκαιρινή. Ζω σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν περισσότεροι φιλόζωοι παρά φιλάνθρωποι κι αυτό γιατί απ’ τα ζώα δεν απειλούμαστε. Ξέρουμε πως θα είναι πάντα ασθενέστερα ημών, των καπηλευτών της ανθρώπινης σαρκός. Είμαι άστεγος Κοινωνικά.
Ανακαλύψαμε τα στημένα στο ποδόσφαιρο και πήραμε τηλέφωνο το Βεσπούκι να ξυπνήσει την ωραία κοιμωμένη του, την Αμερική. Πολλά τα στοιχεία, λίγες οι κατηγορίες, ακόμη λιγότερες οι καταδίκες. Το θέμα θα δείτε πως θα γίνει ξανά υποσέντονο και εκεί πάνω θα στρώσουμε το όμορφο, κόκκινο, πράσινο, κίτρινο σεντονάκι μας και θα κοιμηθούμε τον ύπνο της συνέργειας. Και προσπαθούσαν από μικρό να με πείσουν πως η ομάδα είναι ιδέα. Από τότε που μου είπαν πως μπάλα είναι εκείνο και το άλλο, άρχισα να ασχολούμαι και με τα πρόσωπα. Συγγνώμη, αλλά παράγοντες στην Ελλάδα από πού ψωνίζουμε; Επειδή εγώ δεν τους γνώριζα όλους, όταν άρχισα να τους βλέπω φυσιογνωμικά έναν έναν τότε υποψιάστηκα. Γιατί μη μου πείτε πως μόνο εγώ είμαι φυσιογνωμιστής, όταν όλοι βλέπουμε τον Ψωμιάδη, τον Πατέρα, τον Μαρινάκη. Αυτούς τους βλέπει ο Lombroso και σηκώνει τα χέρια ψηλά! Όσον αφορά στην πολιτική, ο σοσιαλισμός έγινε ελιτισμός, ο αναρχικός δεν βρήκε ποτέ την αιτία του, ο φιλελευθερισμός τείνει να γίνει ανελεύθερος και ο κομμουνισμός κατέστη συντεχνιασμός. Όλα τελούν υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός άκρατου λαϊκισμού, εκφασισμού και κομματισμού. Είμαι άστεγος Ιδεολογικά.
Άπλωσα πολλές φορές το χέρι μου για να δώσω βιογραφικό. Χτύπησα αρκετές πόρτες και συνάντησα αρκετά υπεροπτικά βλέμματα. «Δύσκολοι οι καιροί και, καταλαβαίνεις, δε μας επιτρέπουν πολλά» η απαραίτητη εισαγωγή όσων μου πήραν συνέντευξη. «Επτακόσια ευρώ full time και θα κάθεστε και μία ώρα παραπάνω», μου είπε κάποιος. «Τριακόσια πενήντα ευρώ και με μπλοκάκι», μου είπε ένας άλλος. «Ξέρετε, εμείς ψάχνουμε νέα παιδιά, με όρεξη για δουλειά», από εκεί, έφυγα σίγουρος πως έψαχναν για ανειδίκευτα παιδιά που θα δούλευαν πρωί-βράδυ και θα έπαιρναν λιγότερα από τα βασικά, ίσα-ίσα για να κάνουν το ψώνιο τους. Δε με πειράζει τόσο που δεν έχω δουλειά, αν και η οκνηρία, η απραγία είναι το μεγαλύτερο τίμημα της ανεργίας. Με πειράζει που έχω αρχίσει πλέον να αφαιρώ στοιχεία από το βιογραφικό μου. Βάζω μόνο, όχι απλά τα απαραίτητα, αλλά σα να λέμε «ελληνικά ξέρεις;» κάπως έτσι… Είμαι άστεγος Εργασιακά.
Όμως, δεν είμαι απαισιόδοξος, γιατί, όπως είπε και η Σκάρλετ Ο΄Χάρα στο Όσα παίρνει ο άνεμος: «Αύριο ξημερώνει μια καινούργια ημέρα» κι αυτή δεν ξημερώνει μόνη αλλά μ’ εμάς…
(Και οι δύο φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, στάλθηκαν απο τον Κωνσταντίνο Σπυριδάκη)
Του Κωνσταντίνου Σπυριδάκου, δημοσιογράφου, Μυτιλήνη, 27 ετών
proragon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου